Γίνεται trend στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, μεταφερόμενο …προς τα κάτω : Σε όλο τον κόσμο, ίσως και στην Ελλάδα, εταιρίες αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν αντιπυρηνικά καταφύγια. Πρόκειται στην πραγματικότητα για υπερπολυτελείς, οχυρωμένες υπόγειες επαύλεις, περιλαμβάνουσες ό,τι άνεση μπορεί να ζητήσει ο εκλεκτός [(δισ-)εκατομμυριούχος] πελάτης. Μεταξύ άλλων, πισίνες, σπα, αίθουσες προβολής, αίθουσες για συλλογές τέχνης, κοκ.. Όλα όσα θα βοηθήσουν τον εύπορο μεταπυρηνικό survivor να απολαύσει τη ζωή στη διάρκεια του πυρηνικού χειμώνα, περιστοιχισμένος από απέραντους σωρούς ερειπίων και απανθρακωμένων πτωμάτων.
Γιατί άλλο επιζήν και άλλο …ευ επιζήν.
(Visited 183 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Το συγκεκριμένο βιντεοπαιχνίδι βρίσκεται στην κατοχή μου από το σωτήριο έτος 2008, αλλά δεν το προχώρησα πολύ λόγω του πρωταγωνιστικού ρόλου που διαδραματίζουν τεράστιες μεταλλαγμένες κατσαρίδες. Ίσως όμως θα έπρεπε σιγά σιγά ο πτωχός να προετοιμάζομαι.. τουλάχιστον ψυχολογικά!
https://www.youtube.com/watch?v=w_xQdnyTcio
Sounds lovely!
Το trailer πάντως λέει. Και ίσως είναι και πιο “ανθρώπινο” απ’ των αντίστοιχων “φάτε μάτια ψάρια” χολιγουντιανών blockbusters.
Αυτό και το Bioshock της ίδιας χρονιάς αποτελούν αριστουργήματα ρετρο-SF αισθητικής και πνευματώδους χιούμορ, ασχέτως αν σε κάποιον αρέσουν ή όχι τα βιντεοπαιχνίδια. Το σινεμά παρεμπιπτόντως το έχω κόψει οριστικά εδώ και κάμποσα χρόνια. Δεν ξέρω αν φταίει το επίπεδο που έχει φτάσει στα τάρταρα ή κάτι άλλο δικό μου, αλλά τις 2-3 τελευταίες φορές που επιχείρησα να πάω έπαθα σοβαρότατη κρίση αγοραφοβίας/πανικού, ενώ μέχρι τότε δεν είχα εκδηλώσει παρόμοιο πρόβλημα. Σε περίπτωση που αποφασίσω ποτέ να ξαναπάω, θα είναι οπωσδήποτε σε θερινό.
Το αντίστοιχο σε μένα αφορά σε κάποια “νευρικότητα”, η οποία έχει καταστήσει προ πολλού αδύνατη την παραμονή μου σε μια κινηματογραφική αίθουσα όπου διάφοροι μιλάνε και χασκογελάνε και γυρίζουν και κουβέντα έτσι και τους πεις να κάνουν ησυχία, για να μη μιλήσω για τα πατατάκια και τα συναφή, ή για τον υπερφυσικό μπεμπέ που είχε απλωμένη την αρίδα του δίπλα μου μια απ’ τις τελευταίες φορές, με ένα κουβά ποπ-κορν και τον αγκώνα να πιέζει το πλευρό μου [εννοείται ότι αυτόν, μετά από μια “άκαρπη συζήτηση”, τον έβαλε στον κώλο του].
Οι τελευταίες φορές που πήγα σινεμά ήταν, για να καταλάβεις τι εννοώ, στο …Artificial Intelligence και, σε θερινό, το πρώτο Harry Potter. 2001 both.
Στο φινάλε όλα αυτά τα χρόνια ο κινηματογράφος ακολουθεί κατά πόδας τις κοινωνικές εξελίξεις, ή μάλλον τις καθοδηγεί – όχι ακριβώς κατάλληλη τροφή για κάποιον που η μοίρα τα έφερε στα 18 να έχει εξαντλήσει τον Φελίνι, τον Μπέργκμαν και τον Ταρκόφσκι.
Η εποχή του κινηματογράφου ως τέχνης πάντως φαίνεται να έχει φτάσει στο τέλος της. Και δεν είναι η μόνη..🙄
Προ πολλού. Ο άξονας που διέπει το κόλπο ήδη από τα ’90s ορίζεται από το “φάτε μάτια ψάρια” [καταστροφές, “σούπερ δράση” κλπ.] και, κυρίως, το “όλοι με μπιστόλια”.
Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα που θυμάμαι είναι το …”Red 2″ [2013], όπου δίπλα στον συνήθη ύποπτο Bruce Willis, την Katherine Zeta Jones etc. εμφανίζονται πάνοπλοι, πυροβολώντας προς όλες τις διευθύνσεις, ηθοποιοί όπως ο sir Anthony Hopkins και η …Helen Mirren, 67χρονη τότε.
Τώρα που το σκέφτομαι, τα συγκεκριμένα επεισόδια συνέβησαν το 2019. Η αίσθηση ότι βρίσκομαι κλεισμένος μέσα σένα σκοτεινό χώρο και αναπνέω τον ίδιο αέρα με όλους αυτούς τους άγνωστους ανθρώπους μου έφερνε ασφυξία. Λίγο αργότερα ξεκίνησαν τα λοκντάουν και το πρόβλημα λύθηκε από μόνο του..
Φαινεται [καθαρά] να πρόκειται για περίπτωση διαισθητικής συλλήψεως της φόρας των πραγμάτων, του λεγόμενου momentum.
Μου έχουν τύχει, όχι με το ίδιο θέμα αλλά παρόμοια περιστατικά που, κοιτάζοντάς τα εξ αποστάσεως, παραείναι περίεργα, και πολλά, για να αποτελούν συμπτώσεις.
Τι να πω, ελπίζω να επρόκειτο για σύμπτωση, γιατί παραήταν δυσάρεστο και δεν έχω καμία διάθεση να αίρω προκαταβολικά τας αμαρτίας του κόσμου. Ένα επίμονο αίσθημα φόβου πάντως με κυνηγούσε πέρυσι τέτοια εποχή και καθόλη τη διάρκεια του χειμώνα παρά τις επίσημες διαβεβαιώσεις για επιστροφή στην κανονικότητα. Μετά την εισβολή στην Ουκρανία υποχώρησε κάπως, για να δώσει τη θέση του σε μια παρακμιακή διάθεση του τύπου.. “μια ζωή την έχουμε”😉
Θα έλεγα …απελπίσου, εγώ εν πάση περιπτώσει είμαι σίγουρος ότι αυτό υπάρχει. Όχι σε στιλ “αίροντος την αμαρτίαν του κόσμου” αλλά διαισθητικής συμπόρευσης με το “κοσμικό γίγνεσθαι”. Θα ανεβάσω κάποια στγμή το τελευταίο κομμάτι που ηχογράφησα, προ κορωνοϊού, το οποίο διέπεται από το προαίσθημα ενός επερχόμενου “κοσμικού κακού”.
Έκτοτε δεν μου έχει έρθει διάθεση να ηχογραφήσω ούτε για ένα δευτερόλεπτο – μακάρι να ήμουν εξ ίσου χαλαρός και στον “συνθετικό” τομέα, όπου η κατάσταση είναι τρικυμία εν κρανίω επί μονίμου βάσεως. 😓 Υποθέτω είναι η πρώτη γραμμή αμύνης μου στα τεκταινόμενα.
Μιλώντας για Ουκρανία κι εκεί που ματαίως προσπαθούσα την προηγούμενη βδομάδα να συγκεντρωθώ στα δικά μου επείγοντα προβλήματα, δεν πέρασε ώρα που να μην πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται “να δεις που τώρα θα γίνει πάλι το μπαμ”. Δεν θα τόλεγα διαίσθηση, γιατί όταν διαβάζεις κάθε μέρα μαλακίες για την “ήττα του Πούτιν”, την “ανακατάληψη εδαφών από τις ουκρανικές δυνάμεις” και βλέπεις τον ακατονόμαστο να τον τρώει ο κώλος του για *μπιπ*, είναι δύσκολο να μην πάει το μυαλό σου στο κακό. Τελικά έγινε το μπαμ στη γέφυρα και δώστου πάλι απτήν αρχή..
Καθώς κοιτούσα εντωμεταξύ αφηρημένα στο χάρτη την ευρύτερη περιοχή της Ουκρανίας, μου ήρθε ξαφνικά μια ιδέα που μου έφερε κρύο ιδρώτα. Η Ρωσία επιδίωκε ανέκαθεν μια έξοδο στη Μεσόγειο και η προσάρτηση της Ουκρανίας αποτελεί – μεταξύ άλλων – το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Το δεύτερο είναι ο έλεγχος των στενών – κανένα πρόβλημα ως εδώ αφού ανήκουν στη φιλική Τουρκία – και το τρίτο η διέλευση από το Αιγαίο που ανήκει ως γνωστόν σε χώρα.. εχθρική. Μήπως η αρειμάνια εσχάτως ρητορεία του Ερτογάν δεν οφείλεται στο υποτιθέμενο άγχος του για τις εκλογές και στην αιώνια κατάρρευση της τουρκικής οικονομίας, αλλά σε κάποια μίνι “Συμφωνία της Γιάλτας” μεταξύ αυτού και του Πούτιν για.. συνεκμετάλλευση του Αιγαίου?
Αρκετά εφιαλτική σκέψη, αλλα νομίζω ότι διασκεδάζεται εκ του ότι το πατροπαράδοτο πρόβλημα μεταξύ των δύο “φιλικών” [εμένα μου λες;] χωρών, Τουρκίας – Ρωσίας, είναι ακριβώς το παρών που θέλει να δώσει η Ρωσία στη Μεσόγειο. Τώρα, προκειμένου ο κωλότουρκος να ξεφορτωθεί εμάς, να βάλει χειρότερο μπελά στο σβέρκο του; δύσκολο μου φαίνεται.
Το αυτό ελπίζω κι εγώ!!
Εντωμεταξύ αυτό το παράπλευρο σίριαλ μετάξύ Elon Musk και Κινέζων τί σου λέει; την προηγούμενη βδομάδα κάνει ο κυρμαλάκας τις “φιλορωσικές” δηλώσεις του …τσούουπ, βγαίνει ο σχιστομάτης “παράγοντας” και απειλεί σε στιλ “ο EM έχει παρα-αφήσει ελεύθερο τον εαυτό του να μιλάει και πιστεύει υπερβολικά στην ελευθερία του λόγου και στις ΗΠΑ και …he will be taught a lesson”. Δυο μέρες μετά ξαναβγαίνει ο κυρμαλάκας και λέει ότι η Ταϊβάν πρέπει να περάσει στον έλεγχο της Κίνας και …αυτή τη φορά βγαίνει ο Κινέζος πρέσβης στα UN και τον εξαίρει!
Δηλ. το μόνο λογικό “συμπέρασμα” που μπορεί να βγάλει κάποιος, εκ του προχείρου και ψυχαναγκαστικώ τω τρόπω, είναι ότι με τις απειλές …ήθελαν να του εκμαιεύσουν τα περί Ταϊβάν [“ξέχασες κάτι φιλαράκο”]. Πιάσ’τ’αυγό και κούρευτο.
Να υποθέσω ότι υπάρχουν κάποιου είδους κρίσιμες επιχειρηματικές δοσοληψίες και ότι η απειλή ήταν ένα έμμεσο μήνυμα που στην πραγματικότητα αφορούσε σε αυτές; αλλά γιατί να μη τα συζητήσουν κατ’ ιδίαν αντί να εκτοξεύουν ηλίθιες απειλές μέσω Τwitter; ξαναπιάσ’τ’αυγό και ξανακούρευτο.
…Πιθανώς η απάντηση βρίσκεται εδω https://www.cnbc.com/2022/10/10/musk-says-beijing-doesnt-want-him-to-sell-starlink-in-china-ft-report.html
και αφορά στην περίπτωση του Starlink και τη δυσαρέσκεια των Κινέζων για την πώλησή του εκ μέρους του EM στην Ουκρανία, συνοδευόμενη από απαίτησή τους να μην το πουλήσει στην Κίνα.
Δεν το παρακολούθησα, δεδομένου ότι δεν έχω επαφή με το twitter, οπότε ό,τι γνωρίζω είναι από σένα και η εξήγησή σου ακούγεται λογική. Υπόψιν πάντως ότι για ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τις δυτικές εταιρίες προϊόντων πολυτελείας οιασδήποτε μορφής η Ασία και κατά προτεραιότητα η Κίνα είναι ο κύριος με τάση προς μοναδικός αγοραστής τους εδώ και αρκετά χρόνια. Η Κίνα επομένως δεν είναι απλώς ο φτηνός παραγωγός που θα μπορούσαν άμα λάχει να τον αλλάξουν, είναι συγχρόνως και ο βασικός καταναλωτής. Εν ολίγοις η Κίνα προμηθεύει τις χρεωκοπημένες δυτικές αγορές με “κινέζικα” πρώτης ανάγκης και με τα λεφτά που βγάζει αγοράζει σωρηδόν δυτικά προϊόντα πολυτελείας. Το ποιος από τους δυο έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον άλλον δε χρειάζεται πιστεύω ιδιαίτερα σχόλια.
Εντωμεταξύ κάποιος πρέπει να επισημάνει κανά δυο πραγματάκια για τον περίφημο πληθωρισμό, γιατί διαβάζω διάφορες “οικονομικές αναλύσεις” και δεν ξέρω αν πρέπει να γελάσω ή να κλάψω. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιον “φυσιολογικό” πληθωρισμό, στον οποίο οι αυξήσεις των τιμών συνοδεύονται από αυξήσεις των επιτοκίων και των μισθών, κάτι που συνέβαινε καθόλη τη διάρκεια της αναπτυξιακής μεταπολεμικής περιόδου μέχρι και το 2010 (τέτοια συνεχίζει να είναι σε μεγάλο βαθμό και η περίπτωση της Τουρκίας). Εδώ μιλάμε για στασιμοπληθωρισμό, “ανεξήγητο” δηλαδή πληθωρισμό που δε συνοδεύεται από αντίστοιχη ανάπτυξη των οικονομικών μεγεθών. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται καν για στασιμοπληθωρισμό (σαν κι αυτόν για παράδειγμα που συνέβη στη δεκαετία του 70 κατά τη διάρκεια της πετρελαϊκής κρίσης) αλλά για.. υφεσοπληθωρισμό. Το γεγονός ότι παρόμοια ορολογία δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο των οικονομικών, δηλώνει απλά ότι το φαινόμενο είναι πρωτοφανές εις τα παγκόσμια χρονικά και οφείλεται στις εξίσου πρωτοφανείς απόπειρες μαζικής αυτοκτονίας του δυτικού πολιτισμού στο σύνολό του με θλιβερό πρωταγωνιστή την Ευρώπη.
Υποθέτω και εδώ ακολουθούν κατά πόδας τον Θείο απ’ την Αμερική. Η απόφαση της Federal Reserve Bank είναι να ανεβάζει τα επιτόκια με σκοπό την πρόκληση ύφεσης – πτώση του πληθωρισμού. Η τακτική, κατά ομολογία του προέδρου της, Jerome Powell, θα προκαλέσει καταβαράρθρωση των αγορών, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αισθάνονται φτωχότεροι, να ξοδεύουν λιγότερα, ergo μείωση πληθωρισμού. Ο Πρόεδρος παρουσιάζεται επίσης παγερά αδιάφορος για τη συνακόλουθη αύξηση της ανεργίας, ως εξαιρετικά επώδυνη [όχι γι’ αυτόν] παρενέργεια μιας διαδικασίας που πρέπει απαρέγκλιτα να ακολουθηθεί μέχρι τέλους.
Ώρες ώρες δεν ξέρω αν τα πιστεύουν αυτά που λένε ή απλώς πάνε να κερδίσουν χρόνο με τα ψέματα. Anyway, όπως έλεγε και ο Νίτσε προτού τρελαθεί για τα καλά, η διαφορά του υγιούς από τον άρρωστο δεν είναι ότι ο πρώτος δεν αρρωσταίνει ποτέ, αλλά ότι τείνει να επιλέγει το φάρμακο που τον γιατρεύει, την ώρα που ο δεύτερος δείχνει προτίμηση στο φάρμακο που τον σκοτώνει.