Αντιδράσεις Ελλήνων χρηστών του Twitter στην απόφαση Νετανιάχου για “σαρωτική επέλαση και ολοκληρωτική κατάληψη της Γάζας”.
Για το σκοπό της όλης επιχείρησης (“εθνοκάθαρση”) δεν υπήρχε εξ αρχής αμφιβολία. Προσωπική μου άποψη είναι μάλιστα ότι η αναλογία 7ης Οκτωβρίου και 9/11 αφορά και στις σκοτεινές πτυχές της δεύτερης, και ο νοών νοείτω. Δεν παύω εν τούτοις να είμαι με το Ισραήλ, το οποίο ούτως ή άλλως συμπαθώ ανέκαθεν : αυτός ο πόλεμος είναι πόλεμος αλληλοεξόντωσης. Και οι εχθροί του Ισραήλ είναι εχθροί της χώρας μου και φίλοι των εχθρών της. Τώρα, το να πανηγυρίζεις για όλο αυτό, για τη συνέχεια “μέχρι τέλους” ενός πολέμου που αφανίζει αμάχους (άσχετα απ’ το πόσους πράγματι ή το …ποιοι ευθύνονται γι’ αυτό) είναι τελείως άλλη ιστορία. Και οι γλείφτες – πανηγυριστές κάνουν χυδαιότερο virtue signaling από τους όπου Γης “ευαίσθητους”.
(Visited 50 times, 50 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Καταλαβαίνω βέβαια ότι τα πρακτικά ζητήματα είναι ντεμοντέ στην εποχή μας, αλλά μήπως μπορεί κανείς να μου εξηγήσει σε τι εξυπηρετεί τα εθνικά μας και καλά συμφέροντα η εθνοκάθαρση της πιο πυκνοκατοικημένης ίσως περιοχής του πλανήτη? Αρκετούς μετανάστες από την περιοχή δεν έχουμε ήδη? Πάλι καλά που δεν τους έκατσε τουλάχιστον η φάση με το Ιράν. Μερικά εκατομμύρια μουσουλμάνοι από την Περσία θα ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν. Επιπλέον θα ήθελα να ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος τόσο αφελής που να πιστεύει ότι θα μπορούσαν ποτέ αρπακτικά σαν κι αυτούς να είναι “φίλοι και σύμμαχοι” με απελπισμένους και ανόητους losers καληώρα σαν και του λόγου μας.
Δουλάκια θέλουν οι άνθρωποι, που θα τρέχουν περιχαρή να τους κάνουν τα θελήματα. Και που την κρίσιμη ώρα θα τα εγκαταλείψουν στη μοίρα τους.
Ως προς το θέμα των “μεταναστών”, δεν το συζητάμε.
Από κει και πέρα, η μόνη επιλογή που έχει ο “μικρός” ανάμεσα στους “άρπαγες” είναι το ποιος είναι o λιγότερο επικίνδυνος. Η άγνοια και οι λάθος επιλογές φτιάχνουν τους losers.
Και απόλες τις χώρες του κόσμου με τις οποίες θα μπορούσαμε να “συνεργαστούμε” (προσφέροντας εννοείται γη και ύδωρ) το Ισραήλ είναι το λιγότερο επικίνδυνο. Ή το πιο αξιόπιστο. Και η κρίση μας αυτή τη φορά θα είναι σωστή. Όπως και η αντίστοιχη πλευρά της ιστορίας.
Όχι είναι η Τουρκία, της οποίας εγιαλέτι είμαστε πανέτοιμοι να γίνουμε ξανά. Γιατί η εναλλακτική αυτή είναι.
Χίλιες δυο εναλλακτικές υπάρχουν. Αλλά θέλουν δουλειά. Και χρόνο.
Και σχεδιασμό. Πράγματα δηλαδή άγνωστα για μας. Η δουλεία πάλι στον α’ ή β’ προστάτη μάς είναι ιδιαίτερα οικεία.
Είναι κάτι αντίστοιχο μ’ αυτό που λέω για το Σαμαρά, αντιπαθή μου από τα early ’90s, παρεμπιπτόντως. Εδώ δεν υπάρχει χρόνος για ανάδειξη κάποιου “από τη βάση” 🤪 και εκμάθηση των κανόνων του “πολιτικού παιγνίου” from scratch. Εδώ είμαστε στο “αμάν μας γαμάν”. Απαιτούνται κινήσεις που ετούτοι εδώ έχουν αποδείξει ότι δεν μπορούν / δε θέλουν να κάνουν. Και το αποδεικνύουν κάθε μέρα που περνάει. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι μη και τσατιστεί ο πουτάνας γυιός Ερντογάν, ας πούμε. Κοντεύω να γίνω …παραδοσιακός πατριώτης απ΄τη ντροπή που αισθάνομαι γι’ αυτούς τους πούστηδες.
Προφανώς και υπάρχουν. Αλλά όταν έρχεται καταπάνω μου ο Τούρκος, γιατί αυτό γίνεται τώρα, κάθε άλλη επιλογή από μια άμεση συμμαχία με την μεγαλύτερη, δεδομένα, απειλή για κείνον αποτελεί το ισοδύναμο του “στάσου Τούρκο να γεμίσω”.
Δε βαριέσαι, who cares. Και κατά διαόλου να πάνε τα πράγματα, κάποιος ξένος θα βρεθεί να μας ξελασπώσει τελευταία στιγμή. They always do.