Προσπαθεί κανείς να καταλάβει τι κάνει όλο αυτό τον κόσμο να γαντζώνεται από ένα τραγικό δυστύχημα, περισσότερο από μια εβδομάδα τώρα – εννοείται, με τη φροντίδα των media το πράγμα θα διαρκέσει μερικές ακόμα.
Μια πρώτη σκέψη αφορά στην έλλειψη νοήματος, το μέγεθος του κενού που αφήνει στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων η καθημερινή ενασχόληση με το επικοινωνιακό προϊόν των social / mainstream media. Και συνακόλουθα, στο “σοκ και δέος” που αντιπροσωπεύει ως εναλλακτική αυτών, μια αληθινή συμφορά.
Αν οι γελοίες υπερβολές με κάθε …ανατροπή του Σασμού αντανακλούν την εκ βαθέων επίγνωση της ίδιας της γελοιότητάς τους [“τα λένε για να τα πιστέψουν”] ο βαθμός εμπλοκής σε μια όντως τραγωδία, αναβαθμίζει τη διαδικασία της θλίψης σε ψυχαναγκαστική, μαύρη τελετουργία virtue signaling, κυνικά ενορχηστρωμένη απ’ τα mass media. Μέσω αυτής διακρίνεις την απόπειρα αναβίωσης ενός είδους “κοινότητας”, καταδικασμένη από τον επικοινωνιακό χαρακτήρα του εγχειρήματος – χωρίς να υπολογίσουμε την “πολιτική” παράμετρο που ακυρώνει την ψευδοεπαναφορά εν τη γενέσει.

Βασικό κίνητρο του “συμμετοχικού πολίτη” δείχνει να είναι η ανάγκη διαφήμισης του εαυτού του ως μέρους του συνόλου : Δείτε με πόσο υποφέρω, δείτε πόσο ευαίσθητος είμαι. Πόσο οπαδός, όπως εσείς, μιας “ιδεολογίας” που βάζει πάνω απ’ όλα το “συναίσθημα”.
Γι αυτή την τελευταία, γράφει προσφυώς ο stcigar σε χτεσινό του σχόλιο : Βασικά, με το επιχείρημα της αναισθησίας και της απανθρωπιάς έχουν καταφέρει τα τελευταία χρόνια να περάσουν τις πιο αναίσθητες και απάνθρωπες πολιτικές που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου (πανδημία, ουκρανικό, προκαταβολικές καταδίκες αθώων και δε συμμαζεύεται). Όποιος έχει την παραμικρή αντίρρηση, λιντσάρεται αμέσως από τους ευαίσθητους και τους ανθρωπιστές..
Μπορεί κανείς να προεκτείνει το επιχείρημά του, λέγοντας ότι τελικός στόχος του κόνσεπτ είναι η αμαχητί παράδοση στο μοτίβο του καιρού : feelings, nothing more than feelings. Και σημειώνοντας ότι, κυρίαρχο ανάμεσα σ’ αυτά τα τελευταία δεν είναι η αγάπη, το μίσος, ή η θλίψη της απώλειας, αλλά ο φόβος. Το υλικό κατασκευής τέλειων υπηκόων.
Παραδόξως, ή όχι τόσο, οι πρωτεργάτες του περάσματος στο κοινό μιας προσανατολισμένης στο συναίσθημα προσέγγισης, είναι κάποιοι ψυχίατροι, όπως ο κυριούλης με την εμμονή εναντίον του “τοξικού αρσενικού” στον οποίο αναφερόμασταν τις προάλλες [βλ. εδώ].
Το ενδιαφέρον συνίσταται στο ότι η …δική τους προσέγγιση / στάση ζωής είναι, surprise, η λιγότερο συναισθηματική που μπορεί να υπάρξει : η της “ανάλυσης” και “απομυθοποίησης” συναισθημάτων, διά της αποκαλύψεως “κρυφών αληθειών” πίσω από αυτά, που ο [de facto] ασθενής, ως ανειδίκευτος, δεν δύναται παρά να αγνοεί, άσχετα αν αφορούν στον ίδιο τον εαυτό του.