Στοιχεία ενδιαφέροντος εδώ δεν είναι τόσο η άγνοια, η αμετροέπεια και οι ασυναρτησίες που πηγάζουν από το συνδυασμό τους με την ανάγκη για προβολή [οι περιστάσεις δεν επιτρέπουν ένα step-by-step σχολιασμό του αποχαιρετιστήριου κειμένου – δεν μπορώ βεβαίως να αφήσω …αναπαθανάτιστα “το θρόισμα του σύγχρονου κόσμου και τη χροιά του συμπαντικού ψιθύρου”].
Πιο ενδιαφέρον είναι ότι μέσα από αυτές προβάλλει η εικόνα της εκπροσώπου μιας γενιάς, ευρισκόμενης εικονικά στα πράγματα. Και η οποία [εκπρόσωπος] αυθεντικά συγκινημένη, μιλά σε προσωπικούς τόνους.
Για να αποκαλύψει, σε όσους έχουν διάθεση να δουν, το “αισθητικό” υπόβαθρο της πολιτικής σκέψης της γενιάς της, “ενός νέου πατριωτισμού που δεν αντιστρατεύεται τον κοσμοπολιτισμό, αλλά αποτελεί προϋπόθεσή του” [η Πρόεδρος, άμα τη ενθρονίσει]. Όπως η καλλιτεχνική δημιουργία υπερβαίνει σύνορα και όρια “στο δρόμο της προς την αιωνιότητα”, έτσι μπορεί και ο κόσμος.
Για την virtual αρχηγό του ελληνικού κράτους, είναι ασύλληπτη η συνειδητοποίηση του ότι …σύνορα ουδέποτε υπήρξαν για την τέχνη. Κι ότι τα όρια που έχει να υπερβεί η τελευταία είναι διαφορετικής φύσεως από εκείνα που πρέπει να υπερβούν οι ίδιοι οι άνθρωποι, για να πραγματοποιήσουν το οικουμενικό της όραμα.
Ακόμα κι αν κάθε “πολίτης του κόσμου”, αποκτούσε ως διά μαγείας την “μεγαλοφυία του Vangelis”, η εν λόγω υπέρβαση δεν θα ήταν πιο εύκολη. Για την ακρίβεια θα γινόταν απείρως δυσκολότερη.

[Το μήνυμα της κυρίας Σακελλαροπούλου υπέπεσε καθυστερημένα στην αντίληψή μου – “παρεμπιπτόντως”, και ενώ διάβαζα για τον δημιουργό της ‘Μυθωδίας’ και την αμύθητη περιουσία του – $ 245 εκατομμύρια…].