Η καθημερινή παρέλαση των τίτλων, μπορεί και να σου προκαλέσει ένα ιλιγγιώδες μίγμα θυμηδίας και αηδίας: “τρελό πάρτι στο Twitter”, “σάλος στο Twitter”, “έξαλλο το Twitter”, κοκ.
Μπορεί και να σκεφτείς ότι δεν είσαι πλέον μια αυτόνομη οντότητα. Ότι είσαι ένα κύτταρο, μέρος του πολυκύτταρου οργανισμού που είναι το …Twitter. Ότι το άθροισμα των ζωών / σκέψεων / συναισθημάτων όλων μας, αποτελεί το καύσιμο και την ουσία της δικής του υπόστασης.
Η λέξη “Twitter” τείνει να υποκαταστήσει τη λέξη “λαός”. Τείνει μαζί να εξαφανίσει την έννοια του χώρου, στερώντας από το “λαό” το ενδιαίτημά του, εξαφανίζοντας κάθε ορατό του ίχνος, πέρα από κάποιες λέξεις…
Σε μια “κοινωνία” ατακαδόρων, όπως αυτή του Twitter, είσαι η ατάκα σου. Όμως το Twitter είναι ταυτόχρονα ο χώρος όπου κατοικεί αυτή η ατάκα, δηλαδή …εσύ. Ο ατακαδόρος γίνεται φερέοικος, κάποιος που κουβαλάει το σπίτι του στον ώμο, σαν τη χελώνα ή το σαλιγκάρι.
Αυτά στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εικόνας, όπου το τεχνολογικά ελεγχόμενο δημιούργημα της virtual reality υποκαθιστά το …δημιουργικά ασαφές, ασύλληπτο “θαύμα” της ζωής.