Αυτόπτες μάρτυρες δεν έχω για να μου επιβεβαιώσουν τα όσα υποθέτω. Τυχαίνει όμως να έχω υπάρξει μάρτυς απιθάνων καταστάσεων ο ίδιος. Ξέρω τις τακτικές της “αριστεράς”, οι οποίες δεν διαφέρουν από εποχή σε εποχή, και από χώρα σε χώρα. Έχω συνυπάρξει μ’ αυτούς τους ανθρώπους από πολύ μικρός, έχω συνεργαστεί και “αγωνιστεί” μαζί τους, έχω ξοδέψει χρόνο και χρήμα για να μάθω την ιστορία τους. Ξέρω ότι η εξαπάτηση και η στρεψοδικία είναι το περιβάλλον στο οποίο ζουν και αναπτύσσονται. Κι ότι δεν έχουν να απολογηθούν για ψέματα που λέγονται “για καλό σκοπό”, τα οποία άλλωστε μετ’ ου πολύ, ως κλασικοί ψυχοπαθείς, τα εκλαμβάνουν σαν αλήθειες.
Όλη αυτή η ιστορία με τους “peaceful protesters”, τους οποίους οι [δημοκρατικοί] δήμαρχοι αφήνουν να διαλύουν ολόκληρες πόλεις, εμποδίζοντας την αστυνομία να κινηθεί, και περιμένοντας την επέμβαση της κεντρικής κυβέρνησης για να ξεκινήσουν το γαϊτανάκι της “δικτατορίας” και “φασιστικής καταστολής των ελευθεριών” [βλ. ανωτέρω το tweet της Alexandria Ocasio-Cortez]…όλο αυτό είναι τόσο ακραίο, που απλώς δεν καταπίνεται.
Η πρώτες σκέψεις που κάνει κάποιος είναι …Αποκαλυπτικού τύπου: “Η εποχή της διαλεκτικής τελείωσε”, “έρχεται ένα είδος τελικής, πλανητικού επιπέδου αναμέτρησης”, “οι πάντες θα λάβουν μέρος, με ό, τι μέσo διαθέτει ο καθένας”, “πρέπει να πάρω θέση”…
Η δεύτερη σκέψη είναι να απέχεις απ’ τον πυρετό του “them or us”, ψάχνοντας ένα δρόμο προς μια στοιχειώδη αυτάρκεια, για τον εαυτό σου και για τους κοντινούς σου ανθρώπους. “Έτσι κι αλλιώς, στο βάθος δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στα δυο μέρη”.
Και όμως …υπάρχει: η τρίτη και τελευταία σκέψη είναι ότι, τα Nazi monsters των BLM και της Antifa εκπροσωπούν ένα ευρύτερο κύκλωμα παραεξουσίας, η οποία έρχεται στο προσκήνιο αλαλάζοντας, και της οποίας βασικό καθήκον είναι η κατάπνιξη κάθε κίνησης προς μια στοιχειώδη αυτάρκεια.
So …”them or us” it is. Η πρώτη σκέψη, ως συνήθως, είναι η ορθότερη.