Βίντεο από χρόνια πριν, όταν ο Joe Biden δεν είχε ακόμα προσβληθεί από γεροντική άνοια. Όταν ήταν απλώς ένα, χαρακτηριστικό του είδους του, σκυλί του πολέμου.
Η φωτό του ανοίγματος είναι από τους “ανθρωπιστικούς” βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία.
(Visited 151 times, 1 visits today)
Δεν ξέρω αν είδες και κάτι περίεργες δηλώσεις του Τραμπ σχετικά με τον ενδεδειγμένο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματος. Δεν υπήρξε πάντως διάψευση από καμία πλευρά. Προφανώς και κάνει πλάκα ο τύπος, από την άλλη πάλι δεν ξέρω κατά πόσον η θέση του επιτρέπει τέτοιου είδους αστεία ή αν η φιλοσοφία που εκφράζουν δεν ανταποκρίνεται σε πραγματικές του αντιλήψεις και πρακτικές:
https://www.dailymail.co.uk/news/article-10583193/Trump-suggests-putting-Chinas-flags-American-fighter-jets-bomb-s-Russia.html
Αν και το πιο ενδιαφέρον κατά τη γνώμη μου είναι πως οι συγκεκριμένες δηλώσεις πέρασαν ουσιαστικά στο ντούκου, χωρίς αγανακτισμένες αντιδράσεις των δημοκρατικών – όπως αντιθέτως έγινε όταν είχε χαρακτηρίσει τον Πούτιν πανέξυπνο κλπ – και ο λόγος είναι ότι απηχούν ουσιαστικά και τις δικές τους απόψεις.
Υποθέτω, με μια γρήγορη ματιά που έρριξα “ένεκα ανειλημμένων υποχρεώσεων”, ότι ο τύπος κάνει κάτι παρόμοιο με αυτό που έκανε με τις Big Pharma, υπογράφει ένα είδος πιστοποιητικού φρονημάτων – οφείλεις να μιλάς για “εγκλήματα του Putin κατά της ανθρωπότητας” nowadays, αλλιώς δεν επιτρέπεται να υπάρχεις. Επιδέξια επίσης απέφυγε να αναφερθεί στο [μείζον] ζήτημα ότι κάτι τέτοιο δεν είχε γίνει ούτε και θα μπορούσε να έχει γίνει επί δικής του προεδρίας.
Ως προς το “αστείο” απηχεί υποθέτω την πάγια αντίληψή του για τον τρόπο αντιμετώπισης των δυο “ασιατικών υπερδυνάμεων” – σενάριο τύπου “Nixon in China” με αντεστραμμένους ρόλους [= οι Ρώσοι, πλέον, ως εργαλείο πίεσης της αληθινής υπερδύναμης που είναι η Κίνα].
Να σου πω την αμαρτία μου οι δηλώσεις αυτές επιβεβαιώνουν απλώς τις χειρότερες υποψίες μου για τον άνθρωπο. Η πολιτική του Νίξον – χωρίς να διεκδικεί δάφνες διορατικότητας – συνίστατο στην οικονομική ενδυνάμωση της Κίνας εις βάρος της Ρωσίας. Η πολιτική του Τραμπ – ή μάλλον του think tank που καθορίζει την αμερικανική εξωτερική πολιτική ανεξαρτήτως προέδρων – όπως διαγράφεται παραστατικά στο συγκεκριμένο “αστείο”, συνίσταται στην αποδυνάμωση εκατέρων μέσω του διαίρει και βασίλευε στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη και πιο πιθανή σε ανεξέλεγκτο ντόμινο και παγκόσμιο χάος. Μην ξεχνάμε ότι ο τύπος είναι υποτίθεται και ο εμπνευστής της πολιτικής των αυθαίρετων οικονομικών κυρώσεων προς την Κίνα που ως μόνο αποτέλεσμα είχαν την ενδυνάμωση των σχέσεων με τη Ρωσία παρέχοντάς στην τελευταία τις πλάτες για να επιχειρήσει την παρούσα εισβολή.
Οι πολιτικές των δυο κυβερνήσεων απέναντι στη Ρωσία είναι περίπου ταυτόσημες [αύξηση δαπανών για την ευρωπαϊκή άμυνα, συγκατάθεση Trump για υπερεξοπλισμό Ουκρανίας κλπ.]. Υπάρχει ένα, αδύναμο έστω, άλλοθι για τον Trump, η ανάγκη αποτίναξης του …Russian collusion που παρέμεινε μαζί του σε όλο το διάστημα της προεδρικής θητείας.
Η Biden administration πάντως ήταν που προέβη σε συγκεκριμένες κινήσεις, που πυροδότησαν την εισβολή.
Ως προς αυτή την τελευταία, το ρεπουμπλικανικό κόμμα παρουσιάζεται διχασμένο : παραδοσιακοί γερουσιαστές – war mongers υπερθεματίζουν κατηγορώντας τον τσουρόγερο ως “πολύ μαλακό”, ενώ ο σκληρός “MAGA” πυρήνας τον καταδικάζει [ορθά] ως αληθινό υπαίτιο της εισβολής …συμφωνώντας σ’ αυτό με τους Κινέζους.
Για μένα πάντως το πρόβλημα δεν είναι ο Μπάιντεν ή ο Τραμπ, είναι η Αμερική ως παρασιτικός διεθνής παράγοντας. Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου η κηδεμονία της είχε τουλάχιστον τη “θετική” διάσταση των ατομικών ελευθεριών και του καταναλωτισμού ως αντιστάθμισμα στην κομμουνιστική απειλή. Μετά το “τέλος της ιστορίας” οι ελευθερίες εκφυλίστηκαν σε δικτατορία των μειοψηφιών, ο καταναλωτισμός σε κρατικά χρέη, ενώ οι εξωτερικές της επεμβάσεις αποτελούν κατεξοχήν καταλύτη πολιτικής αποσταθεροποίησης και κατακλυσμού προσφύγων. Εν ολίγοις, για να παραφράσω μια διατύπωση του Πασκάλ, όλα τα κακά του κόσμου ξεκινάνε αυτή τη στιγμή από το γεγονός πως η Αμερική δεν μπορεί να καθίσει σταυγά της χωρίς να κάνει τίποτα.
Συμφωνώ και επαυξάνω. Εξ ου και (σε επίπεδο διακηρύξεων βέβαια γιατί κατά τ’ άλλα…) είχα πάντα συμπάθεια στο δόγμα του απομονωτισμού. Άντε να το αφήσουν να ευδοκιμήσει αυτό βέβαια οι “διεθνείς καπιταληστές” της υποθέσεως.