Δυσαρεστημένος εξ αρχής [1969] με την ενορχηστρωτική δουλειά του Phil Spector, παραγωγού του Let It Be, ο Paul McCartney αποφασίζει, 35 χρόνια αργότερα, να κάνει πράξη την εμμονή του, κατανοητή για ένα καλλιτέχνη όπως αυτός : να κυκλοφορήσει μια βερσιόν του άλμπουμ απαλλαγμένη από τα “περιττά” στοιχεία, το σύνολο δηλ. της αρχικής παραγωγής.
Το θέμα είναι ότι, κατά την ταπεινή μου άποψη : η δουλειά του Phil Spector για το Let It Be είναι ό,τι καλύτερο έχει κάνει ο παραγωγός στην ένδοξη καριέρα του. Το αποτέλεσμα που προκύπτει από την “απογύμνωση” των κομματιών είναι τουλάχιστον φτωχό, σε σύγκριση με το original.
Ακόμα πιο ενοχλητικό ίσως ήταν το timing : το Naked άλμπουμ κυκλοφορεί Νοέμβριο του 2003, με τον Spector να έχει συλληφθεί για το φόνο της φίλης του τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους [θα καταδικαζόταν αργότερα σε 19 χρόνια φυλακή, όπου και πέθανε το 2021]. Η δουλειά για το απογυμνωμένο mix να είχε ξεκινήσει το 2002, αλλά ο …κβαντικός συσχετισμός παραμένει.
Εν πάση περιπτώσει, ιδού το αριστούργημα του Paul McCartney εις διπλούν, μπορεί ο καθένας να συγκρίνει την original βερσιόν με την …naked. Πρόκειται για το πιο αγαπημένο μου από όλα τα τραγούδια του. Μερίδιο όμως σ’ αυτό έχει η ενορχηστρωτική [= συνθετική] συνεισφορά του Spector.
Bonus track η “μπαρόκ” βερσιόν του τραγουδιού από το διασκεδαστικό άλμπουμ του Peter Breiner.
Dissatisfied from the beginning [1969] with producer Phil Spector’s work for Let It Be, Paul MacCartney decided, 35 years later to put into practice an obsession, understandable for such an artist : the releasing of a Let It Be version free from the “superfluous” elements, i.e. the whole initial production.
The thing is, imho : Phil Spector’s production of Let It Be is the best thing the producer has done in his glorious career. The result obtained by “stripping” the pieces is poor to say the least, compared to the original.
Even more annoying perhaps was the timing: the album was released in November 2003, with Spector having been arrested for the murder of his girlfriend on February of the same year [he would be sentenced later to 19 years in prison, where he ended his life in 2021]. Work on the stripped-down mix had begun in 2002, but the …quantum correlation remains.
Anyway, here is Paul McCartney’s masterpiece in its two versions, anyone can compare the original with the …Naked one.
This is my favorite of his songs. However, Spector’s [compositional] orchestration has a share in this.
Bonus track, the “baroque” version of the song, from Peter Breiner’s entertaining album.
The long and winding road
That leads to your door
Will never disappear
I’ve seen that road before
It always leads me here
Lead me to you door
The wild and windy night
That the rain washed away
Has left a pool of tears
Crying for the day
Why leave me standing here?
Let me know the way
Many times I’ve been alone
And many times I’ve cried
Anyway, you’ll never know
The many ways I’ve tried
And still they lead me back
To the long winding road
You left me standing here
A long, long time ago
Don’t leave me waiting here
Lead me to your door
But still they lead me back
To the long winding road
You left me standing here
A long, long time ago
Don’t keep me waiting here
Lead me to your door
Yeah, yeah, yeah, yeah
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Να πω την αλήθεια, το πρόβλημα των συμπτώσεων το συνειδητοποίησα για πρώτη φορά μετά τα 30 (παρεμπιπτόντως ο PMC μου θυμίζει φυσιογνωμικά τον Ανδρέα Μικρούτσικο). Μερικές από αυτές δεν είναι καθόλου συμπτώσεις, άλλες έχουν μια υποτυπώδη εξήγηση και άλλες δε βγάζουν κανένα νόημα. Σήμερα δε με σοκάρουν όσο τον πρώτο καιρό, αλλά και πάλι κάθε τόσο σηκώνω το φρύδι με απορία. Σαν κάποιον που ζει σε μια γειτονιά με πολλούς κινέζους και μετά το πρώτο πολιτισμικό σοκ αρχίζει να εξοικειώνεται με τη γλώσσα, σε σημείο που αισθάνεται ότι αρχίζει να τους καταλαβαίνει. Στην πραγματικότητα όμως τα τσιν-τσεν-τσονγκ γιαυτόν ήταν και παραμένουν κινέζικα.
Ως προς την ομοιότητα των “δυο” μουσικών έχεις φυσικά δίκιο, εννοώντας μ’ αυτό ότι την έχω επισημάνει και εγώ. Όχι τυχαία, ανήκουν στο ίδιο ζώδιο.
Το θέμα των συμπτώσεων έχει υποτίθεται και θεωρητικό background, δεν ξέρω όμως κατά πόσο βοηθάει αυτό. Εμένα δεν με βοήθησε και τόσο. Για να πω και την αλήθεια, όλη αυτή η αοριστολογία – mix θεολογίας, κβαντικής μηχανικής & γιουγκικής ψυχολογίας, “παγκόσμιες συνειδήσεις” κλπ. άρχισε γρήγορα να με απωθεί. Αλλά το φαινόμενο παραμένει. Και έχει να κάνει με αυτό που λένε state of mind. Στο οποίο, είτε εισέρχεται κανείς είτε όχι, ανεξαρτητως του πόσο διαρκεί η εκεί παραμονή του. Ειναι κάτι αντίστοιχο με το “μουσικό” state of mind στο οποίο δεν μπαινοβγαίνουν με την ίδια άνεση όλοι, ακόμα κι αν πρόκειται για …διακεκριμένους συνθέτες.
Μιλώντας για αυτό, φέρνω το πρώτο γλαφυρό παράδειγμα που μου έρχεται από άπειρα : ένα βράδυ των middle 90s, έχω επιστρέψει σπίτι, κόκκαλο ως συνήθως. Πιάνω ένα βιβλίο, σκεπτόμενος μια συγκεκριμένη [όχι “καθοριστική”] φράση που έχω διαβάσει εκεί από αμνημονεύτων. Το ανοίγω με κλειστά μάτια σε μια τυχαία σελίδα, σίγουρος ότι με το που θα τ’ ανοίξω, θα πέσουν πάνω στη συγκεκριμένη φράση. Αυτό ακριβώς έγινε. Πρέπει να επισημάνω ότι το πράγμα διευκολύνεται από τη χρήση συγκεκριμένων ουσιών, το αλκοόλ είναι φυσικά ανάμεσά τους. Εννοείται ότι δεν μπορείς να πετύχεις κάτι τέτοιο οποτεδήποτε, παρά μόνο με ειδική εξάσκηση. Ο λόγος θα μπορούσε να είναι ότι η ίδια η αυτοπαρατήρηση […κβαντικού τύπου παράμετρος] αλλοιώνει το αποτέλεσμα.
Ως προς το τελευταίο θυμάμαι τον Φέινμαν που έλεγε πως η πιθανότητα να κερδίσεις το λαχείο είναι απειροελάχιστη, στο τέλος όμως πάντα κάποιος κερδίζει. Αλλά μια τέτοια εξήγηση πλέον δε με ικανοποιεί. Και να κερδίζει συνέχεια ο ίδιος άνθρωπος το λαχείο ή να βγαίνει συνέχεια το ίδιο νούμερο, έχει τις ίδιες πιθανότητες με οποιαδήποτε άλλη εκδοχή, κι όμως δεν συμβαίνει ποτέ – κι αν συνέβαινε, θα υποψιαζόμασταν κάτι σε απάτη. Γενικά στη θεωρία πιθανοτήτων υπεισέρχεται σε μεγάλο βαθμό το υποκειμενικό και το αυθαίρετο στοιχείο, γιαυτό εξάλλου οι δημοσκοπήσεις και οι στατιστικές είναι συνήθως για τα σκουπίδια. Εννοείται ότι αν κάποιος αφεθεί να παρασυρθεί, μπορεί να καταλήξει σαν τους παλαιοημερολογίτες που έβλεπαν παντού το 666. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να κλείνει και τα μάτια του στο προφανές, μόνο και μόνο επειδή δεν υπάρχει κάποια καθησυχαστική εξήγηση.
Κατά βάσιν η παρατήρηση του Φάινμαν είναι περισσότερο συναισθηματικού παρά επιστημονικού τύπου, αυτό απ’ το οποίο πηγάζει / ενεργοποιεί είναι ένα είδος ελπίδας. Ο ίδιος νομίζω ότι τις θεωρίες περί συμπτώσεων κλπ, τις κορόιδευε.
Εν πάση περιπτώσει, το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος αληθινής επαλήθευσης των αξιωμάτων της κβαντομηχανικής, κι αυτό ενώ υποτίθεται έχει “ξεκαθαριστεί” η υπεροχή του δικού της κοσμοειδώλου από εκείνο της θεωρίας της σχετικότητας. Όταν ακούω πχ., για να φέρω ένα χοντρό παράδειγμα, ότι το quantum entanglement ισχύει για δυο σωματίδια ανεξαρτήτως αποστάσεως, “ακόμα κι αν βρίσκονται στα δυο αντίθετα άκρα του Σύμπαντος”, νιώθω κάτι μέσα μου. Πώς έχει παρατηρηθεί αυτό ας πούμε;
Για να μη μιλήσουμε για τις βασισμένες σε αυθαίρετες υποθέσεις θεωρίες του Γιουνγκ.
…Εννοείται ότι δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει ελαφρά τη καρδία πειράματα / παρατηρήσεις όπως εκείνα μέσω των οποίων “καταδεικνύεται” η τηλεκινητικού τύπου επίδραση του ανθρώπινου μυαλού κι ιδίως της …συλλογικής συνείδησης, πάνω στη λειτουργία των RNG [Random Number Generators] and so on.
Αλλά εκ φύσεως θέλω ένα είδος σαφούς και ακριβούς αφήγησης. Όταν αυτή απουσιάζει, αρχίζει και μου τη δίνει – κάτι αντίστοιχο μ’ εκείνο που έλεγα για τα αποκρυφιστικά βιβλία που κάποια στιγμή εκσφενδόνισα στον τενεκέ των σκουπιδιών …altogether.
Θυμάμαι επίσης μια διήγηση του Alice Cooper για το δείπνο που είχε ένα βράδυ στα early ’70s με συνδαιτημόνες τους David Bowie & Ray Bradbury. Πόσο αδαής, πόσο “φτωχός συγγενής” αισθανόταν μη έχοντας ιδέα για το τι μιλούσαν οι δυο super brains. “They were talking quantum mechanics, stuff like that. I was like “what car do you drive?”
Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο αξιαγάπητος μου είχε φανεί ο “καημένος” ο Alice [του έχω έτσι κι αλλιώς αδυναμία] καθώς υποπτευόμουν τις μεγαλοστομίες που θα αράδιαζαν οι δύο ενώπιόν του.
Είμαι σίγουρος. Γενικότερα η κβαντική θεωρία έχει πυροδοτήσει ολόκληρη μυθολογία σχετικά με τον πραγματικό χαρακτήρα της, όχι μόνο από δημοσιογράφους, αλλά και από διακεκριμένους επιστήμονες. Βασικά πρόκειται για μια καθαρά μαθηματική θεωρία με συγκεκριμένες – καθόλου μεταφυσικές και παράδοξες – πρακτικές εφαρμογές και οποιαδήποτε προσπάθεια ερμηνείας της με λόγια θα έπρεπε κανονικά να περιττεύει. Το μάρκετινγκ όμως έχει άλλη αντίληψη για το θέμα. Το ίδιο και με την – πρακτικώς άχρηστη μέχρι στιγμής – θεωρία της ειδικής σχετικότητας, την οποία προς τιμήν του ο Αϊνστάιν δεν προσπάθησε ποτέ να “εκλαϊκεύσει” σε αντίθεση με διάφορους αυτόκλητους αποστόλους του. Η γενική σχετικότητα πάλι έχει βρει απροσδόκητες εφαρμογές (με κυριότερη τα GPS) αλλά κάτι τέτοια βλέπεις δεν γοητεύουν τον κόσμο. Το χειρότερο παράδειγμα πάντως είναι με διαφορά η “θεωρία της απροσδιοριστίας”, η οποία, στο βαθμό που την καταλαβαίνω και μπορεί να ερμηνευτεί με λέξεις, θέτει απλά ως προαπαιτούμενο την ανθρώπινη συνείδηση – χυδαϊστί το “νόημα του είναι” – κάτι που αποτελεί σκάνδαλο μόνο για τους κολλημένους θετικιστές. Δεν είναι σύμπτωση που ο Χάιζενμπεργκ και ο Χάιντεγκερ έδιναν διαλέξεις από κοινού τον καιρό του μεταπολεμικού τους αποκλεισμού σε πολιτιστικούς συλλόγους της γειτονιάς.
Ηands down η πρωτη εκτελεση του τραγουδιου οπου η παραγωγη του Ph.Sp. τονιζει ακομα περισσοτερο τον νοσταλγικο τονο της μελωδιας.. Επισης αγαπημενο και το Αcross the Universe με το ονειρικο οutro ..
H δε κβαντικη θεωρια μπαινει για τα καλα στην ποπ κουλτουρα οπως αυτο εδω , και μαλιστα με αρκετα υψηλη αισθητικη
https://tainio-mania.online/load/seir/devs-2020/21-1-0-23491
Στο Across The Universe συντελείται τραγωδία εφάμιλλη της του The Long And Winding Road, ίσως και χειρότερη. Το οποίο παρεμπιπτόντως είναι από τα αγαπημένα μου του Lennon, ο οποίος ήταν πλήρως ικανοποιημένος από το Spector-ικό treatment.
I agree with you about the naked version. It sounded kinda tinny and didn’t evoke the emotion the original did.
Yes, and worst of all, Macca managed to have Spector’s version totally disparaged in the press, along with PS himself. Like it was his fault doing the job for which he was invited [by John Lennon, after the band’s recording sessions].
In the end, believe it or not, the Long And Winding Road’s “overblown” orchestration, was on of the [lesser] reasons for The Beatles’ final breakup.
I didn’t know any of this. Creative differences run amuck, it would seem.
Oh, you would be surprised to know how much! After all the nature of “creation” is obsessive somehow. You “have to” do what “has to” be done. Not to mention the way a guy like a 27 year old McCartney felt about his artistic achievements… 😊
Uh oh. The characteristic you describe is how I feel about my own fiction and poetry.
I don’t understand why “Granny music” [or fiction / poetry] is a bad thing, for starters.
As for your own writings, I don’t have the big picture, but from the ones I’ve encountered I’ d say you ‘re totally wrong.
Thanks.
Love the original of this song.
The baroque version left me cold.
Thank you for presenting both versions! I did compare.
My goodness you find some oddities! I actually quite like the ‘naked’ version. The original is far too soupy for me. Never liked it. Smacked of 70s kitsch – which I suppose it is! As for the Baroque…well! 😀
I don’t agree but that’s OK 😊 [as an unrepentant prog fan, I still enjoy Procol Harum’s Salty Dog with an Orchestra].
I think Paul’s problem was that nobody asked for his permission for Spector’s version, which was despicable alright.
I also think Spector was really “guilty” for some overblown ditty pop in the ’60s, but not for this one.