Μουσική του Stu Phillips για το τηλεοπτικό Battlestar Galactica των late ‘70s…
Προσωπικά προτιμώ τη μουσική των τίτλων του SP, από την εμβληματική φανφάρα του John Williams για το Star Wars…
Music written by Stu Phillips for the sci fi serial Battlestar Galactica in the late ‘70s…
I personally prefer SP’s title music, than the emblematic John William’s fanfare for Star Wars…
00:00 THEME FOR BATTLESTAR GALACTICA 03:39 EXPLORATION & THE FIVE BATTLESTARS 04:41 THE CYLON TRAP 09:24 ADAMA’S THEME
(Visited 256 times, 1 visits today)
Παρόλο που γενικώς αποφεύγω (από σεβασμό) να σχολιάζω τα υπέροχα μουσικά κομμάτια του blog – και ακόμα περισσότερο τα δικά σας – αυτό είναι τόσο αξεδιάλυτα δεμένο με ανέμελες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων που τελικά δεν άντεξα στον πειρασμό..😪
Thanks! Και νομίζω είναι και “αντικειμενικά” καλό stuff… Γενικά λίγο άνισος ο Stu, και καμία σχέση με επίπεδο John Williams, ταλαντούχος πάντως.
Love this!
I’m not a fan of Star Wars, 1 iota.
However, if you posted some music, I would listen to it.
No Star Trek fan is a [big] Star Wars fan, and that includes me also. But John Williams’ music is another story – apart from the fanfare stuff of course! No way this music could be absent from a “space hymns” tribute, so I’m planing to post a fair share of it, God willing. Thank you!
Lol!!!
I love Star Trek! Can’t stand Star Wars.
Ah I really indulged myself on this post of yours. I loved Battlestar Galactica as a child and watched the movies, the TV series and read the book avidly! I’ll take slight umbrage from your comments that you can’t be a Trekkie and a Star Wars fan – you can! I have all the blueprints and complete files for the Star Trek series on my shelf to prove it, along with Star Wars, Dr Who and a range of other Sci-fi material – filmed and literary!
But I do think Stu Philips deserved better recognition. I suspect his name let him down – to British ears ‘Stu’ is a very silly name and not one to be taken seriously. Especially back then!
I said “no big” Star Wars fan. I am a fan of Star Wars also, especially the Return Of The Jedi film [I must admit I have no time for the prequels, after I saw the first one]. I suppose it is an artificial debate like most of them are, I mean dipoles given for people to chose, so that they can “identify” with other people etc. I wouldn’t put myself in such a dilemma in the first place. I just happen to be a diehard Trekkie – no rival to that, it is “strictly personal”. But I’ve got also all, and I mean all, from Outer Limits on, sci fi serials, most on them on dvd. Me and Marina go through complete circles sessions from time to time. It is a constant source of inspiration.
Stu Philips certainly deserved better recognition, I think he been forgotten today is a consequence of “the winner takes it all”, “nobody remembers # 2” etc approach. But people who care, people like us, remember him and so many others and that’s what matters after all. I suppose anyway.
Όχι μόνον από άποψη μουσικής, αλλά και από άποψη σκηνικών, εφέ και γενικότερης αισθητικής αντιμετωπίστηκε από την αρχή ως poor man’s star wars και με το ζόρι έβγαλε την πρώτη σεζόν. Προσωπικά μου αρέσει ακόμα, πράγμα που δεν έχει να κάνει μόνο με τη νοσταλγία. Οι Cylons ήταν αυθεντικά τρομακτικοί, ο Colicos υπέροχος κακός, οι χαρακτήρες εξαιρετικά συμπαθείς, η μυθολογία πολλά υποσχόμενη, ενώ παρά τον κάπως χαβαλετζίδικο χαρακτήρα του περιείχε και κάποιες από τις πιο συγκινητικές σκηνές που έχω δει σε οποιαδήποτε τηλεοπτική σειρά, σε αντίθεση ας πούμε με το περισσότερο εγκεφαλικό και ηθικοπλαστικό star trek. Και φυσικά η μουσική των τίτλων ήταν κλάσεις ανώτερη από την αντίστοιχη του Williams..
Όντως το Galactica ήταν ιδιαίτερα ανθρώπινο και με ιδιαίτερα συμπαθείς χαρακτήρες, και η αγάπη μου γι’ αυτό είναι πέραν της νοσταλγίας.
Ως προς το Star Trek, όντως το “ανθρώπινο” στοιχείο προβάλλει πολύ πιο έντονα σε διάδοχες σειρές όπως στο [θαυμάσιο] Next Generation και, ακόμα περισσότερο, στο [επίσης θαυμάσιο αλλά υποτιμημένο και βλακωδώς αποσυρμένο μετά τη δεύτερη σεζόν] Star Trek : Enterprise των early ’00s. Αλλά η μαγεία της εξερευνητικής περιπέτειας όπως αναβλύζει απ’ τα “φτωχά” σκηνικά του πρώτου Star Trek δεν έχει όμοιό της. Εννοείται ότι σενάριο και διάλογοι δεν αντέχουν πάντα στην κριτική βάσανο but who gives a fuck. Αυτό που συντελείται εδώ είναι η κυριαρχία της περιρέουσας ατμόσφαιρας πάνω στην “ουσία” που υποτίθεται αυτά αντιπροσωπεύουν. Η ουσία του Star Trek είναι η εικόνα του Εντερπράιζ που διασχίζει το διάστημα, η μουσική, οι απίστευτοι ήχοι από τη γέφυρα [ήμουν χάρη σ’ αυτούς “έτοιμος από καιρό” για το progressive των ’70s και για το rave των ’90s], οι “ανοιχτοί ορίζοντες”, οι φιγούρες των ηρώων.
Συμφωνώ απόλυτα, εξάλλου οι ανωτέρω χαρακτηρισμοί ούτε κατά διάνοια ειπώθηκαν με υποτιμητική διάθεση, το αντίθετο μάλιστα κατά περίπτωση. Το καλό με αυτές τις σειρές είναι ότι παρά τους διάφορους κοινούς τόπους του είδους διατηρούν έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα και ατμόσφαιρα που συμβάλλει τα μάλα στη διαχρονική γοητεία τους και στη.. σφαιρική αντιμετώπιση του φαινομένου της ΕΦ.