Ακόμα ένας μουσικός γεννημένος το μήνα Φεβρουάριο. Λησμονημένος ίσως στις μέρες μας, αλλά τεράστιος τον καιρό της ακμής του [early – late ’70s]. Ακούμε ένα έξοχο τραγούδι του Steve Harley από το άλμπουμ του με τους Cockney Rebel, The Best Υears Of Our Lives – 1975.
Another musician born on February. Forgotten perhaps nowadays, but huge in his prime [early – late ’70s]. We hear a splendid song by Steve Harley from his album with Cockney Rebel, The Best Yards Of Our Lives – 1975.
… You’ve done it all
You’ve broken every code
And pulled the rebel to the floor
You spoiled the game
No matter what you say
For only metal, what a bore
… Blue eyes, blue eyes
How come you tell so many lies?
… Come up and see me, make me smile
Or do what you want, running wild
… There’s nothing left
All gone and run away
Maybe you’ll tarry for a while
It’s just a test
A game for us to play
Win or lose, it’s hard to smile
… Resist, resist
It’s from yourself you have to hide, oh
… Come up and see me to make me smile
Oh, or do what you want, running wild
… There ain’t no more
You’ve taken everything
From my belief in Mother Earth
Can you ignore
My faith in everything?
‘Cause I know what faith is and what it’s worth
… Away, away
And don’t say maybe you’ll try
… Oh, to come up and see me, to make me smile
Or do what you want, just running wild
Ooh, la la la
Ooh, la la la
Ooh
… Come up and see me, make me smile
Or do what you want, running wild
Ooh, la la la
Ooh, la la la
Ooh
… Come up and see me to make me smile
Την φαση του γκλαμ , λογω ηλικιας , δεν την πολυκατεχω , ομως πραγματικα απ αυτους/αυτον εχω ακουσει καποια εκπληκτικα τραγουδια , και οντως εχει ψιλοξεχαστει ως “ντεμοντε” πια .Στην εποχη τους ηταν αρκετα δημοφιλεις απ οτι θυμαμαι πλην ομως το πανκ κι οτι εpακολουθησε πηρε τα κεφαλια δικαιων και αδικων .. Καποια στιγμη ισως ερθει η ωρα της “αναθεωρησης” και γι αυτους , υποθετω , χε χε ..
Πρέπει να σου πω με [μειωμένη μέσα στα χρόνια] υπερηφάνεια ότι, ως έφηβος, ήμουν χαλαρά ανάμεσα στους 5-10 πρώτους “πανκ” επί εληνικού εδάφους [“εν πλήρη εξαρτήσει” από το ’78]. Η κωλοφαρδία μου ήταν ότι είχα ξεκινήσει από πολύ μικρός, και είχα ήδη τότε αφομοιώσει τα ’60s και τα ’70s – χώρια την κλασική και την jazz που επίσης άκουγα. Ως εκ τούτου μπορεί να γούσταρα την ενέργεια και την εν γένει αισθητική της φάσης, αλλά από μουσική άποψη δεν είχα αυταπάτες : τεράστιο ποσοστό απ΄ τις μπάντες της περιόδου ήταν για τα σκουπίδια και, σαν σύνολο, το “κίνημα” αντιπροσώπευε μεγάλη υποβάθμιση. Για να μη μιλήσω για το “ιδεολογικό” σκέλος της υποθέσεως : ένα μάτσο ηλίθια τσιτάτα από αγράμματους και άμουσους ανθρώπους. Στην Ελλάδα την αγραμματοσύνη κάποιων παλιών φρικιών [“Ντορς και Ζέπελιν δικέ μου”] διαδέχθηκε εκείνη κάτι “κουλ” τυπακίων που ξεκίνησαν να ακούνε μουσική …απ’ το new wave. Ό,τι υπήρξε πριν απ’ αυτό ήταν εξ ορισμού για τα μπάζα.
Ohh I like this. Makes me think a bit about Dire Straits. Thank you!
You’re right and I hadn’t realized that! This one of course is well before the Dire Straights.
Yes, well before.
I always liked “Sultan of Swing”.