Ασχέτως συμφωνίας/διαφωνίας/none of the above, μια ανάλυση του Scott Ritter έχει πάντα ενδιαφέρον. Όχι γιατί είναι “εκτός mainstream πλαισίου”, αλλά γιατί είναι βασισμένη σε εμπειρία, γνώση και επιχειρήματα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, πρόκειται για τελείως διαφορετική ανάγνωση του ιρανικού χτυπήματος, απ’ αυτή που φαίνεται λογική σε μας.
(Visited 79 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Βασικά το Ιράν έκανε μια επίδειξη δυνάμεως του στυλ “δεν μου κοστίζει τίποτα να πετάξω για την πλάκα μου στα σκουπίδια στρατιωτικό υλικό που για κάποιους άλλους αποτελεί το σύνολο του πολεμικού τους εξοπλισμού”. Εξ ου και ειδοποίησε καλού κακού εκ των προτέρων τους.. φίλους του Αμερικανούς. Παρόμοιας νοοτροπίας είναι και οι αγέρωχες δηλώσεις “θεωρούμε λήξαν το θέμα”, “ελπίζουμε να μην επαναλάβετε το λάθος” κλπ. Σε αντίθεση με το νευρωτικό στυλάκι των ισραηλινών, το ιρανικό στυλ θυμίζει επικίνδυνα Πούτιν.
Η συγκεκριμένη δήλωση, εκτός από αγέρωχη θα μπορούσε να είναι και κατευναστική. Με την έννοια του “κάναμε αυτό που ξέρετε ότι ΕΠΡΕΠΕ να κάνουμε, με μηδενικό κόστος για σας. Ας τελειώνει το πράγμα εδώ (σας θερμοπαρακαλούμε!)”.
Ο Πούτιν είναι όντως περίπτωση, αλλά γενικά έχω μάθει να μην πολυμασσάω με το κουλ στιλάκι κάποιων σε αντιπαράθεση με το και καλά “σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει” άλλων πιο εκδηλωτικών. Ο συχωρεμένος ο παπούς μου είχε ένα σκύλο – φύλακα σε χωράφι (απερίφρακτο) όπου έδενε το γάιδαρό του. Ο σκύλος γάβγιζε του σκοτωμού, στα όρια του χώρου του πάντα. Σε περίπτωση που κάποιος, θιασώτης του δόγματος “σκύλος που γαβγίζει δεν δαγκώνει”, έμπαινε στο χωράφι και άρχιζε να κινείται εντός αυτού, το ον, μη σταματώντας να γαβγίζει, του ξέσκιζε τα ράμματα.
Ισχύει αναμφισβήτητα και για τα σκυλιά και για τους ανθρώπους. Αυτό ήθελα εξάλλου να πω εξαρχής: ότι ο κίνδυνος γενικότερης ανάφλεξης προέρχεται από το Ισραήλ και όχι από το Ιράν, όπως και στην Ευρώπη προέρχεται από τους ηλίθιους ηγέτες της και όχι από τον Πούτιν. Μέχρι τώρα βέβαια οι εβραίοι σκοτώνουν αποκλειστικά γυναικόπαιδα. Όχι δηλαδή ότι αυτό αποτελεί τον καλύτερο οιωνό για τη μελλοντική τους πορεία.