Μια ακόμα σπουδαία πρόταση απ’ τον stcigar : οι Geistervariationen ήταν το τελευταίο έργο του Robert Schumann. Το ολοκλήρωσε λίγο πριν τον εγκλεισμό του στο ψυχιατρικό άσυλο όπου θα πέθαινε μετά από 2 χρόνια. Ο καλλιτέχνης – αρχέτυπο του mad genius και του ρομαντικού πνεύματος, έπασχε από διπολική διαταραχή για μεγάλο μέρος της ζωής του.
Είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει πέφτοντας στον Ρήνο κατά τη διάρκεια της σύνθεσης αυτού του έργου – το ακούμε από τον Igor Levit.
One more excellent proposal from stcigar : Geistervarationen was Robert Schumann’s last work. He completed it a few days before his confinement in the psychiatric asylum where he would die 2 years later. The artist – archetype of romantic spirit, and that of mad genius, had struggled against bipolar disorder for a large part of his life.
He attempted suicide throwing himself in the Rhine during the composition of this work – we hear it performed by Igor Levit.
Δεν ξέρω αν έχει κάποια σχέση με την ψυχολογική του αστάθεια, στις περισσότερες πάντως φωτογραφίες ο Schumann – το βλέμμα του ιδιαίτερα – φέρνει κατά τη γνώμη μου φοβερά σε Syd Barrett.
Υπάρχει κάτι παρεμφερώς θολό στο ονειρικό βλέμμα και των δύο. Πάντως σε μεγάλο βαθμό η παράνοια του Barrett υπήξε αποτέλεσμα των ουσιών, τις οποίες [σαν να μην έφταναν εκείνες που “λάμβανε” μόνος του] κάποιοι φρόντιζαν να ρίχνουν κρυφά στο τσάι του για μεγάλο διάστημα [fact]. Μιλάμε για LSD, όχι παίξε γέλασε. Τουτέστιν, τον έφαγαν τον άνθρωπο.
Ο άλλος πάλι …μάλλον δεν χρειαζόνταν ουσίες [έχω διαβάσει κείμενα που έχει γράψει σε στιγμές κρίσης – μιλάμε για μεγάλη λόλα], αλλά …και αυτός έπαιρνε. Διάφορα του στιλ υδράργυρο, κινίνο, αρσενικό etc – ευτυχώς δεν υπήρχε LSD τότε, γιατί δεν ξέρω τι θα είχε προλάβει να συνθέσει ο δύστυχος.
Τα ζώδιά τους, by the way : Αιγόκερως ο πρώτος, Δίδυμος ο δεύτερος.
Να σου πω την αλήθεια τον Μπάρετ ποτέ δεν τον θεώρησα πραγματικά διαταραγμένο και ποτέ δεν κατάλαβα – λέμε τώρα – την επιμονή του Γουότερς να τον χαρακτηρίζει τρελό. Τις προάλλες πέτυχα μια συνέντευξη του τελευταίου στον Ρόγκαν, στην οποία εκτός των άλλων αναφερόταν σε περιστατικά που αποδείκνυαν περίτρανα υποτίθεται την τρέλα του Μπάρετ και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Σε μια φάση που περίμεναν λέει να παίξουν σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, ο Σιντ κοιτούσε αφηρημένα μια εικόνα στο τοίχο με τους Beatles και μουρμούριζε μόνος του “Ο Λένον δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει τέτοια πράγματα”.. Και “τότε κατάλαβα ότι το έχει χαμένο” να λέει ο Γούοτερς. Απλά την ησυχία του ήθελε ο άνθρωπος από ένα σημείο και μετά. Ο Σούμαν είναι βέβαια διαφορετική περίπτωση, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα φαντάσματα που του υπαγόρεψαν υποτίθεται το συγκεκριμένο έργο ήταν σώνει και καλά προϊόντα της φαντασίας του.
Έκανε διάφορα ο Μπάρετ κατά καιρούς. Δεν άκουσα τη συγκεκριμένη συνέντευξη αλλά θυμάμαι να διαβάζω μικρός πράματα και θάματα. Στις ηχογραφήσεις πχ. του [εμπνευσμένου απ’ αυτόν] Wish You Were Here είχε βρεθεί εκ του μηδενός στο στούντιο “ειδοποιημένος από κάπου”. Καθόταν σε μια πολυθρόνα και κάθε τόσο σηκωνόταν, έβγαζε μια οδοντόβουρτσα, βούρτσιζε τα δόντια του και ξανακάθιζε. One of too many this one.
Το ότι ήθελε την ησυχία του εννοείται, υπάρχει άλλωστε η συγκινητική του φράση που το πιστοποεί : “all I ever wanted to do was playing my guitar, but too much people got in the way” – ή κάπως έτσι.
Για τον κυρ-Σούμαν …άστο να πάει άστο, που λέει και ο Πάριος. Φυσικά δεν παίρνω σοβαρά τις post mortem διαγνώσεις περί “διπολικής διαταραχής” και τα τοιαύτα. Αλλά είχε θέματα – προς το τέλος είχε φτάσει στο σημείο να προειδοποιεί την αγαπημένη του γυναίκα ότι μπορούσε να της κάνει κακό.
Ως προς τα “φαντάσματα” πάντως, και γενικά την ύπαρξη του “υπερφυσικού”, πιστεύω ακράδαντα.
Και δεν εννοώ πιστεύω προς διασκέδαση του φόβου του θανάτου, αλλά βάσει στοιχείων και αποδείξεων.
Αυτό το “φοβάμαι μήπως κάνω κακό σε κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο” το έχω ακούσει αυτοπροσώπως από άτομα με σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα (που έπαιρναν επίσης ψυχοφάρμακα με τη σέσουλα) με τα οποία κατά τάλλα μπορούσες να συνομιλήσεις κανονικά. Πολλοί μάλιστα ψυχοπαθείς αναπτύσσουν ταυτόχρονα και ισχυρές psychic abilities που δεν φαίνεται να κατείχαν προηγουμένως.
Sad to hear about Schumann’s fate. I felt beauty and disorientation in this music.
I enjoyed it, a lot.
Well, the guy was what they say “beauty from pain” epitomized.
Yes….