Το αντιπολεμικό jazz αφιέρωμα εκκρεμεί λόγω καθυστερήσεως του ισραηλινού κτυπήματος – ελπίζει κανείς η καθυστέρηση να παραταθεί μέχρι τις αμερικανικές εκλογές …και Θεού θέλοντος, μετά από δαύτες.
Ακούμε το υπέροχα ελεγειακό, φολκλορικών καταβολών σάουντρακ του Ralph Vaughan Williams για τη μικρής διάρκειας βρετανική ταινία ‘The Dim Little Island’ του Humhprey Jennings (1948).
The anti-war jazz tribute is pending due to the delay of the Israeli strike – one hopes that the delay will be extended until the American elections …and God willing, after these.
We hear Ralph Vaughan Williams’ wonderfully elegiac soundtrack of folklore origins, for Humhprey Jennings’ short British film ‘The Dim Little Island’ (1948).
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Προσωπικά πάντως δεν έχω καταλάβει τι προσπαθεί να πετύχει με την τακτική της καμμένης (εχθρικής) γης το Ισραήλ. Στην καλύτερη περίπτωση θα δημιουργήσει μια νέα γενιά φανατικών αντιπάλων με ακόμα μεγαλύτερο μίσος απέναντι στους Εβραίους – και σε ό, τι μας αφορά, τους ευρωπαίους – και με ακόμα λιγότερες ηθικές αναστολές. Για τη χειρότερη ας μην το συζητάμε καλύτερα.
Τα όποια συμπεράσματά μου (πάντα με ένα ερωτηματικό) βασίζονται σε εμπειρικές παρατηρήσεις και “αυθαίρετους” συνδυασμούς αυτών. Θυμάμαι λοιπόν δυο φάσεις από τον Νετανιάχου των τελευταίων 5-10 χρόνων – σε ανύποπτες στιγμές δηλ. και οι δυο : 1. Να εύχεται “Merry Christmas” στους όπου Γης Χριστιανούς και 2. Να παρουσιάζει τους Άραβες χειρότερους από τον Χίτλερ, με την έννοια ότι ήταν εκείνοι που έρριξαν την ιδέα της τελικής λύσης.* Αυτά υποδηλώνουν την ύπαρξη ενός σχεδίου …δικής του τελικής λύσης, ίσως ακόμα ομιχλώδους στο μυαλό του, τότε.
Από κει και πέρα, υπάρχουν δυο δεδομένα : ο Νετ. επιθυμεί, δοθείσης της “ιστορικής ευκαιρίας”, να ξεμπερδεύει με το παλαιστινιακό και το Ιράν εν τω άμα (μην ξεχνάμε ότι το Σύνταγμα του Ιράν “κατοχυρώνει” ως βασικό στόχο της ισλαμικής πολιτείας την καταστροφή του Ισραήλ). Αφετέρου, grand masters της προπαγάνδας όπως ήταν πάντα οι Εβραίοι, ευελπιστούν ότι καταστρέφοντας τα συγκεκριμένα καθεστώτα, θα καταφέρουν να απαλείψουν ακόμα και το μίσος για το οποίο εύλογα μιλάς. Γιατί, στο φινάλε, ήταν οι ίδιοι που κατάφεραν να μετατρέψουν ένα λαό παθιασμένων οπαδών του (literally) Χίτλερ σ’ αυτό στο οποίο είχαν μετατραπεί λίγα χρόνια μετά τη λήξη του ΒΠΠ : μια άμορφη, χλιαροδημοκρατική μάζα.
* Είναι γνωστό στους μελετητές της ισραηλινοπαλαιστινιακής διαμάχης ότι ο Μουφτής της Ιερουσαλήμ – αντιστασιακός πρόγονος του Αραφάτ – είχε άριστες σχέσεις με τον Αδόλφο, τον οποίο είχε επισκεφθεί στο Βερολίνο και με τον οποίο σχεδίαζε τη συμμετοχή στον πόλεμο εκστρατευτικού σώματος Μουσουλμάνων SS.
Τελική λύση δεν μπορεί να υπάρξει για λαούς χωρίς πατρίδα όπως οι εβραίοι και οι παλαστίνιοι – μη σου πω και για λαούς γενικότερα, όπως φαίνεται από τη διαρκή αναγέννηση του εθνικισμού. Το γεγονός ότι, όχι μόνο απέτυχε, αλλά μετατράπηκε μεταπολεμικά σε θρίαμβο των εβραίων η σχετική απόπειρα του Χίτλερ, αποτελεί το χειρότερο οιωνό για την αντίστοιχη προσπάθεια του Ισραήλ. Μπορεί να μη διαθέτουν οι μουσουλμάνοι την silver tongue των εβραίων, διαθέτουν όμως ακόμα ισχυρότερα όπλα: 1) πιστεύουν και 2) γεννάνε.
Το σενάριο που θεωρώ εγώ πιθανό θέλει τους Εβραίους να επιχειρούν επανάληψη του μεταπολεμικού θριάμβου, αντικαθιστώντας το Ράιχ με το Έθνος του Ισλάμ (τους μη συνεργάσιμους από αυτό that is), κρατώντας ξανά το ρόλο που ξέρουν καλά : του θύματος, αλλά συνδυάζοντάς τον αυτή τη φορά με εκείνον της εμπροσθοφυλακής της Δύσης.
Μα δεν πρόκειται για σενάριο. Αυτό ακριβώς κάνουν ήδη. Με το δεξιό μέρος της Δύσης να σιγοντάρει το Ισραήλ, ενώ το αριστερό είναι απασχολημένο στην Ουκρανία. Ο πόλεμος Ανατολής και Δύσης άρχισε ήδη. “Αριστεροί” και “δεξιοί” για τον ίδιο σκοπό εργάζονται.
Μου κάνει εντύπωση πάντως που όλες οι περισπούδαστες αναλύσεις για φλέγοντα ζητήματα κολλάνε στις πλέον άσχετες λεπτομέρειες και λένε τα πάντα εκτός από το προφανές. Που παρεμπιπτόντως 9 στις 10 περιπτώσεις είναι αυτό ακριβώς που τελικά συμβαίνει.
Gee, this music just melted by, as if it was the soundtrack of my life.
Thank you!
Thank you for being so warm about it Resa. This is a favorite of mine also!
Παρεμπιπτόντως αυτός είναι ο κύριος λόγος της όποιας “ουδετερότητάς” μου και όχι τόσο μια υποτιθέμενη ανιδιοτελής “αγάπη για την αλήθεια”. Το γεγονός μάλιστα ότι “αριστεροί” τε και “δεξιοί” θεωρούν ότι αποτελούν ο ένας τον πραγματικό αντίπαλο του άλλου, είναι το διασκεδαστικότερο κομμάτι της Πανουργίας του Λόγου. Λες και οι σχετικές έννοιες έχουν το παραμικρό νόημα και από ανατολή μεριά.
Δεν πρόκειται φυσικά για ένα φαινόμενο χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Ταυτόσημους γενικά σκοπούς εξυπηρέτησε ο ανταγωνισμός κομμουνισμού και φασισμού στην Ευρώπη, όπως και οι κοκορομαχίες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Σαν τα πόδια που κινούνται σε αντίθετη μεταξύ τους κατεύθυνση για διευκολύνουν το τρέξιμο.
Εννοείται βέβαια ότι κάτι αλλότριο εξυπηρετεί και ο τρέχων ανταγωνισμός Ανατολής και Δύσης. Απλώς είναι πολύ νωρίς για να το διακρίνουμε καθαρά. Ή πολύ μεγάλο. Ή πολύ προφανές.
(Αφου εκτέλεσα τα καθήκοντά μου ως βοηθός Αλβανού τεχνίτη προς επιτάχυνση των διαδικασιών):
Προφανέστερο δεν γίνεται. Το λένε και “Παγκοσμιοποίηση”. Εννοείται ότι η όλη διαμάχη είναι του τύπου “Ολυμπιακός – ΠΑΟ” και η “θεμιτή” έκβαση, πίσω από το όποιο αποτέλεσμα συμπυκνώνεται στη φράση : “νικητής είναι το ποδόσφαιρο”.