Ακολουθεί περιγραφή της πρεμιέρας, Μάιος 1913, του Κονσέρτου για πιάνο Νο 2, του Sergei Prokofiev, στην Αγία Πετρούπολη, με σολίστ τον ίδιο. Από το βιβλίο του Harlow Robinson, ‘Sergei Prokofiev, A Biography’ – σε ελεύθερη απόδοση :
Ένας νεαρός με φυσιογνωμία γυμνασιόπαιδα εμφανίζεται στη σκηνή. Είναι ο Prokofiev. Κάθεται στο πιάνο και αρχίζει να παίζει. Το κοινό είναι ανήσυχο. Κάποιοι αναστατώνονται. Ένα ζευγάρι σηκώνεται και κινείται προς την έξοδο : «Μουσική σαν κι αυτή μπορεί να σε τρελάνει!» Αρκετοί ακόμα αφήνουν τις θέσεις τους. Ο νεαρός καλλιτέχνης ολοκληρώνει το κοντσέρτο με ανελέητες παραφωνίες απ’ τα χάλκινα. Το σκάνδαλο έχει πάρει διαστάσεις. Οι περισσότεροι από τους ακροατές σφυρίζουν. Ο Prokofiev υποκλίνεται αναιδώς και παίζει encore. Επιφωνήματα αντηχούν παντού: «Ο διάβολος να πάρει τη φουτουριστική σου μουσική! Παίξε κάτι ευχάριστο! Τέτοια μουσική ακούμε κι απ’ τις γάτες μας!».
Οι προοδευτικοί κριτικοί βρίσκονται σε έκσταση: «Έργο ιδιοφυΐας!» “Πόσο καινοτόμο!” “Τι πνεύμα, τι πρωτοτυπία!”. Ένας από αυτούς, ο Karatygin, θα προσφέρει την επόμενη μέρα μια σοβαρή ανάλυση του έργου, επισημαίνοντας τα νεοκλασικά χαρακτηριστικά του και επισημαίνοντας την επιρροή του Max Reger. Ως προς το κοινό, θα κάνει την πρόβλεψη : «Σε δέκα χρόνια από τώρα θα εξιλεωθούν για τα χθεσινά, χειροκροτώντας με ενθουσιασμό τον διεθνούς πλέον φήμης συνθέτη».
Ο Karatygin έπεσε έξω τέσσερα χρόνια : η σκηνή έλαβε όντως χώρα, αλλά το 1927.

What follows is a description of the May 1913 premiere of Sergei Prokofiev’s Piano Concerto No. 2 in St. Petersburg, with him as soloist. From Harlow Robinson’s book, ‘Sergei Prokofiev, A Biography‘:
A youth with the face of a high school student appears on stage. This is Prokofiev. He sits down at the piano and starts playing. The audience is uncertain. A few get upset. One couple rises and turns to the exit — “Music like that can drive you crazy!” Others leave their seats. The young artist concludes his concerto with a mercilessly dissonant combination of sounds from the brass. The scandal in the audience is now full-blown. The majority of them are hissing. Prokofiev bows impudently, and plays an encore. Exclamations resound all around: “The devil take all this Futurist music! We want to hear something pleasant! We can hear music like this from our cats at home.” Another group — the progressive critics — are in ecstasy: “It’s a work of genius!” “How innovative!” “What spirit and originality!” One of them was Karatygin, whose review offered a serious musical analysis, pointing out the concerto’s neoclassical features and linking them to Max Reger. As for the strong public reaction, he calmly predicted, “Ten years from now the audience will atone for yesterday’s hissing with unanimous applause for the now famous composer with the European reputation.”
Karatygin was only four years off in his prediction: that scene would occur in 1927.

00:00 SCHERZO 02:37 INTERMEZZO : ALLEGRO MODERATO