Στα σχόλια που «δίνουν και παίρνουν στο διαδίκτυο» για τον Jackson, το υιοθετημένο 7χρονο παιδί της Charlize Theron, το οποίο φωτογραφίζεται με περούκες και γυναικεία φορέματα, η ηθοποιός έδωσε την αφοπλιστική απάντηση: το αγόρι αναφέρεται στον εαυτό του ως σε κορίτσι, και μάλιστα δεν είναι σε τίποτα διαφορετικό από την τρίχρονη κόρη της, August.
«Ναι, κι εγώ πίστευα ότι είναι αγόρι » είπε η Charlize. «Μέχρι που με κοίταξε όταν ήταν 3 ετών και μου είπε: «Δεν είμαι αγόρι». Οπότε ορίστε! Έχω δύο όμορφες κόρες που όπως κάθε γονέας θέλω να προστατεύσω, και θέλω να τις δω να θριαμβεύουν. Γεννήθηκαν αυτές που είναι, και δεν είναι στο δικό μου χέρι να αποφασίσω πώς να εξελιχθούν μεγαλώνοντας…».
Σκέπτεται κανείς ότι, αυτή η δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού μπορεί να φτάσει μακρυά. Από το αγόρι της Σαρλίζ που αποφάσισε στα …τρία του ότι είναι κορίτσι [προφανώς η ίδια δεν μπήκε σε διαδικασία να το ρωτήσει πώς προέκυψε η εντύπωση, ή πόσο «ασήμαντη λεπτομέρεια» είναι η ανατομία του] μέχρι τη δυνατότητα του οποιουδήποτε να παρουσιάζεται ως οποιοσδήποτε, απλώς επειδή …έτσι αισθάνεται: ο λευκός μπορεί να αυτοπαρουσιάζεται ως μαύρος [white negro] ο ενενηντάχρονος μπορεί να παρουσιάζεται ως δεκαεξάχρονος, ο γήινος ως εξωγήινος, και ο τυφλός ως μονόφθαλμος. Παρεμπιπτόντως, ο «γυφτοσκοπιανός» μπορεί να αισθάνεται μια χαρά ως απόγονος του Μεγαλέξανδρου. Το ίδιο και ο φραπέλληνας που διεκδικεί από εκείνον την αποκλειστικότητα.
Με αφορμή το σημερινό Gay Pride θυμάμαι το σποτάκι του περσινού: «δήλωσε κι εσύ παρούσα». Και σκέφτομαι κάποιους φίλους μου, «παλαιάς κοπής» ομοφυλόφιλους. Οι άνθρωποι δεν ένιωσαν ποτέ, ούτε και δήλωσαν …γυναίκες. Αισθάνονταν άνδρες, που έλκονται ερωτικά από άλλους άνδρες. Όλος αυτός ο θόρυβος έχει σημεία αναφοράς την …έμφυλη κατηγοριοποίηση και τα στερεότυπα. Όμως με ποιον άραγε τρόπο τα γυναικεία γνωρίσματα παύουν να αποτελούν «στερεότυπα», όταν υιοθετούνται από άνδρες;… Και το ότι υπάρχουν, όντως, στερεότυπα, δηλ. επίπλαστες γενικεύσεις, σημαίνει ότι κάθε γενίκευση είναι και επίπλαστη;
Ας δεχτούμε για μια στιγμή τη φιλολογία περί «στερεοτυπικών γούστων», παραβλέποντας ότι αποτελεί, η ίδια, ένα εργοστάσιο παραγωγής κλισέ. Και ας αναρωτηθούμε: το γούστο ενός ανθρώπου, όντας «στερεοτυπικό» παύει να είναι σεβαστό, ως…γούστο; Γιατί, μπορεί να έχω αντιληφθεί και λάθος, αλλά νομίζω πως υπάρχει σε εξέλιξη ένας ακήρυχτος πόλεμος εναντίον των straight [υποσυνόλου της νεφελώδους κατηγορίας των …νοικοκυραίων], με τον «σεξουαλικό πειραματισμό» να πριμοδοτείται ως «επαναστατική κίνηση» και ταυτόχρονα ως …επιτομή του political correctness. H «επανάσταση» αποκτά δηλ. χροιά κανονικότητας, στο πλαίσιο ενός «συναγερμού των δυσαρεστημένων» – πρακτικής αποσταθεροποίησης που ακολουθεί παντού μια εκφυλισμένη ιδεολογικά αριστερά [identity politics, σε ελεύθερη απόδοση: «διαίρει και κυβέρνα»]
Τα παραπάνω, εννοείται, ελάχιστη σχέση έχουν με τον αγώνα των ομοφυλόφιλων για ισότιμη μεταχείριση, η οποία κάθε άλλο παρά γεγονός αποτελεί…”εν έτει 2019″.