Από το A Saucerful Of Secrets, δεύτερο άλμπουμ των Pink Floyd, τραγούδι αναπόλησης του κιμπορντίστα Rick Wright. Στη φωτογραφία, μαζί, ο υπό αποχώρηση Syd Barrett και ο αντικαταστάστης του, David Gilmour …
From Pink Floyd’s second album, A Saucerful Of Secrets, a nostalgic song by their keyboard player Rick Wright. In the photo, together, Syd Barrett and David Gilmour, his replacement soon to be…
Remember a day before today
A day when you were young
Free to play along with time
Evening never comes
Sing a song that can’t be sung
Without the morning’s kiss
Queen, you shall be it if you wish
Look for your king
Why can’t we play today
Why can’t we stay that way
Climb your favourite apple tree
Try to catch the sun
Hide from your little brother’s gun
Dream yourself away
Why can’t we reach the sun
Why can’t we blow the years away
Blow away
Blow away
Remember
Remember
Nice piece. reminds me of MK-O.
Your observation makes for another strange coincidence : One of the first tunes I wrote as a kid, 9-10 years of age, was almost identical with this song’s main tune – I still remember my surprise when I discovered it, 2-3 years later!
That’s really cool. It’s amazing how great musical minds think and act alike.
Thank you. I don’t believe I’m a great musical mind, neither was the late RW. It’s just a matter of kindred spirits. 😊
Εντωμεταξύ φέτος το έριξα για πρώτη φορά συνειδητά στην αναπόληση. Μέχρι και φάσεις που πίστευα ότι αποτελούν σοβαρό λόγο να μη θέλει κανείς να ξαναγεννηθεί, άρχισα να τις βλέπω κι αυτές με νοσταλγία. Μάλλον αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά το παρόν απειλείται λιγότερο από το παρελθόν και περισσότερο από το μέλλον. Αν σε παίρνει στα πλαίσια του σύντομου αυτού αφιερώματος, βάλε κι από μέρους μου ένα σχετικό κομματάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=2SY-n_MzMYw
Ο ήχος είναι χάλια βέβαια ένεκα bootleg.. αλλά έτσι ταιριάζει καλύτερα με το περιεχόμενο.
Υπάρχει ίσως και ένας άλλος λόγος : νοσταλγεί κανείς το παρελθόν, όποιο και να είναι, απλώς και μόνο γιατί …είναι παρελθόν, για το ανέφικτο της επιστροφής σ’ αυτό. Θυμάμαι τον εαυτό μου 15 χρόνων να “υποφέρει” [από αυτά εν πάση περιπτώσει που υποφέρει ένας δεκαπεντάχρονος], και ταυτόχρονα να σκέφτεται : “κοίτα ρε πούστη μια κατάσταση, την οποία, δεν φτάνουν όλα τ’ άλλα, είμαι καταδικασμένος χρόνια μετά να την νοσταλγώ κι από πάνω”.
Όσον αφορά πάντως το ανέφικτον της υποθέσεως, είναι γνωστό πως οι απόψεις διίστανται. Φαινόμενα όπως το deja vu, τα προφητικά οράματα, οι φίλοι και συγγενείς που μας περιμένουν στο κατώφλι του θανάτου, η σχετικότητα και η απειρία του χρόνου, αλλά τελικά και η νοσταλγία καθευτήν, αφήνουν ανοιχτό το ενδεχόμενο να ζούμε τη ζωή/ζωές μας ξανά και ξανά. Τώρα το κατά πόσον αυτό αποτελεί παρήγορη προοπτική..🙄
Τα ‘χει πεί κι ο Ταρκόφσκι στο Solaris και κάνοντας μια “μεταφορά” στο σήμερα θα μπορούσαμε,ίσως,να πούμε ότι την θέση της “συντρόφου” την έχει πάρει το “εμβόλιο” (τα “κινήματα” πότε θα “ενεργοποιηθούν” για να “απαντήσουν”, άραγε;😺)…https://m.youtube.com/watch?v=FcglyhUre4w