Ακούω φερέγγυους εκφωνητές και επικουρούντες ειδικούς να μιλούν για “τα δύσκολα που είναι μπροστά”, για καταστάσεις που θα γίνονται όλο και χειρότερες, τις επόμενες μέρες, τα επόμενα χρόνια, τις επόμενες δεκαετίες, λόγω ...κλιματικής αλλαγής, επαναλαμβάνοντας σε τακτά διαστήματα : “κάτι πρέπει να κάνουμε πριν να είναι πολύ αργά”. Εις εκ των ειδικών μιλάει για τα νανοσωματίδια που θα αιωρούνται στην ατμόσφαιρα “δεν ξέρουμε για πόσες μέρες”, και τα οποία μπορούν να προκαλέσουν διάφορες φλεγμονές στους πνεύμονες, έως και καρκίνο [“τι λέτε κύριε καθηγητά!…”]. Ως εκ τούτου είναι απαραίτητο οι πολίτες να φορούν μια από τις κάτωθι μάσκες / συνδυασμούς μασκών [ακολουθεί η λίστα, περιλαμβάνουσα επιλογές μονές και διπλές].
Αυτά με φόντο τη λούπα της συμφοράς, τις ίδιες πάντα σκηνές από την πυρκαγιά, τα ίδια σπίτια να καίγονται, τους ίδιους ανθρώπους να τρέχουν αβοήθητοι. Δυο μέρες αφού έχει συμβεί το “γεγονός” είναι εξακολουθητικά παρόν, εδώ, να μας στοιχειώνει. Θα είναι εδώ, έως ότου ο μπακαλόπαις του διαφημιστικού τμήματος στρέψει αλλού τον εστιασμό του δελτίου ειδήσεων.
Η δουλειά των δημοσιογράφων έχει ένα κοινό με εκείνη των “ειδικών” : πορεύονται και οι δυο με το πιο εφιαλτικό σενάριο. Ο πιο ασφαλής τρόπος να πείσουν ότι μας είναι απαραίτητοι.
Ωστόσο ξεκινώντας απ’ τη γενικευμένη επίθεση εναντίον του νευρικού συστήματος [κατ’ αρχήν] του “πολίτη”, μπορείς να οδηγηθείς σε τολμηρές υποθέσεις. Γιατί σιγά σιγά μαθαίνουμε όλα να τα περιμένουμε, και αν η μεγαλύτερη καταστροφή που συντελείται αυτό το διάστημα είναι η της αξιοπιστίας, μπορεί να είναι και σωτήρια, όταν έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους σαν αυτούς.
Αν θεωρείται, όπως θεωρείται χρόνια τώρα, ότι πίσω από πυρκαγιές σε ακριτικά νησιά και όχι μόνο υπάρχει έξωθεν [τουρκικός], ή “άλλου είδους” δάκτυλος, και με δεδομένο ότι οι κινούντες τα νήματα της κυβέρνησης ελάχιστα ενδιαφέρονται για τις ζωές ή τις περιουσίες των ανθρώπων : πόσο ακραία είναι η υπόθεση ότι οι καταστροφές που λαμβάνουν χώρα είναι έργο ενός βαθέος παγκοσμιοποιημένου παρακράτους, μιας MKO …πυροσβεστών με την Μπραντμπεριανή έννοια [=εμπρηστών], εν γνώσει μιας μοιραίας και άβουλης κυβέρνησης; Μπορεί κανείς να κρίνει εκ του αποτελέσματος. Και το αποτέλεσμα είναι ολόιδιο με εκείνο που διέπει ως concept τους χειρισμούς της fake πανδημίας : “ο πολίτης στα γόνατα”.