Οι Olympians δεν ήταν “της γενιάς μου”. Τα τραγούδια τους ήταν ένα από τα αστεία της γυμνασιο/λυκειακής παρέας. Γελάγαμε μαζί τους, ήταν πολύ απλοΐκοί για να έχουν θέση στο δικό μας soundtrack.
Δεν πέρασε καιρός προτού αντιληφθούμε, κάποιοι, τη μελωδική φλέβα, τις ηχητικές αρετές, το βάθος των αισθημάτων πίσω από την “απλοϊκότητα”. Α, και την μεγαλοσύνη της ερμηνείας του Πασχάλη Αρβανιτίδη σε τραγούδια όπως το “Γίνε Δική Μου” ή το ”Σχολείο”.
Έτσι, κάποια απ’ τα τραγουδια των Olympians κατέληξαν να γίνουν soundtrack μιας …εναλλακτικής εφηβείας, που δεν ζήσαμε ποτέ.
Χαρακτηριστικό του Πασχάλη ήταν πάντα η απολίτικη στάση και το ασυννέφιαστο χαμόγελο του χαρισματικού entertainer. Κανένα πρόβλημα δεν θα υπήρχε, αν η ιδεολογικοποίηση της στάσης αυτής δεν άφηνε ανοιχτή την πόρτα σε “ό,τι να ‘ναι” συνεργασίες. Η τελευταία που θυμάμαι ήταν με τους ανεκδιήγητους Going Through, προ δεκαπενταετίας περίπου.
Θυμάμαι τον “εκσυγχρονισμό” των τελευταίων στο ”Σχολείο”: αυτή την έκρυθμη κατάσταση που αντιπροσώπευε το αυθεντικό κομμάτι, να εξαφανίζεται, βουλιάζοντας σ’ ένα νερόβραστο μπιτάκι.

Την κορώνα του Πασχάλη σ’ εκείνο το σημείο προς το τέλος του τραγουδιού, ακόμα και σήμερα όποτε την ακούω, ανατριχιάζω.
Το ότι είναι ξεπατικωμένη από εκείνη του Lopez, όπως και συνολικά η ερμηνεία του, δεν με αφορά. Μιλάμε για μια σκηνή στα σπάργανα: μακάρι οι διάδοχοί της να είχαν τέτοιες επιδόσεις, έστω και μέσω μιμήσεων… Η “ενορχήστρωση” του τραγουδιού, η εφυής ρυθμική προσαρμογή στο merseybeat και η μέθεξη του γκρουπ, το καθιστούν δικό τους.
“Και η αγάπη μας θα ζήσει αιώνια…” Η κραυγή είναι σπαρακτική, γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν πρόκειται για κάποιον που πιστεύει, για κάποιον που ελπίζει, ή κάποιον που διαισθάνεται το μάταιο της ελπίδας του.

Βλέπουμε / ακούμε τους Olympians σε ένα πολύ cool, κατά την άποψη μου, βίντεο [cool είναι για την ακρίβεια οι ίδιοι, συμπαρασύροντας τις εμβόλιμες σκηνές από ελληνικές ταινίες]
Και ακούμε το αυθεντικό τραγούδι “Lonesome Traveler” [Lee Hays] σε τρεις από τις βερσιόν που έχει κυκλοφορήσει. Κατά σειρά:
Την original εκτέλεση του [Θεού του Skiffle …και των Beatles] Lonnie Donegan, 1958. Εκείνην του [κοπιαρισμένου απ’ τον Πασχάλη] Trini Lopez, 1963. Και τέλος, μιας άγουρης, ψιλοαγνώριστης Marianne Faithfull από το 1965…