Ένα μίνι – αφιέρωμα του συμπαθούς δημοσιογράφου Θάνου Κόκκαλη για τον Claus Schwab. Περιλαμβάνει cameo appearance του Κυριάκου Μητσοτάκη – από αυτές που μένουν.
(Visited 72 times, 1 visits today)
OANNES
To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Ότι κάποιου εντολές εκτελούν όλοι αυτοί τελικά είναι σίγουρο. Τώρα ποιου..🤔
Ένας Θεός ξέρει. Αναρωτιέμαι πάντως αν έχει νόημα η εξακρίβωση στοχείων των υπευθύνων, όταν αυτό που μετράει είναι οι εξακριβωμένοι σκοποί τους. Και ο τρόπος αντδρασης, που δεν μπορεί να είναι παρά ένα γενικευμένο “non serviam” σε όλα τα επίπεδα : “δεν καταναλώνομαι, δεν καταναλώνω.”
Κι εγώ έτσι πιστεύω. Εξάλλου όποιοι κι αν είναι οι τύποι, δεν κάνουν καμία προσπάθεια να κρύψουν τις προθέσεις τους. Τα σχέδιά τους εκτυλίσσονται πλέον σε πάγκοινη θέα και ντάλα μεσημέρι. Αυτός είναι κι ο λόγος που οι περισσότεροι δεν διακρίνουν σε αυτά τίποτα το ύποπτο..
Αυτή είναι μια επαρκής ερμηνεία του γιατί τα λένε στα ίσια.
Άλλη πιθανή ερμηνεία [σε συνδυασμό με την προηγούμενη] είναι ότι το κάνουν για να δείξουν ακριβώς ότι ..δεν φοβόνται, και μέσω αυτού ότι η αντίσταση είναι μάταιη.
Η ίδια η περιγραφή των σχεδίων τους απ’ τους “συνωμοσιολόγους” δεν κατατείνει τελικά παρά στην αδράνεια μέσω ηττοπάθειας.
Αν ξαφνικά γινόταν η νέα αναβάθμιση του i phone να πιάσει πάτο από πωλήσεις, και γενικώς όλα τα high tech μαραφέτια να έμπαιναν στον κώλο τους, ίσως και να ‘ρχιζαν να το σκέφτονται. Αλλά πού τέτοια τύχη.
Tώρα σιγά σιγά με το …energy footprint, θα βγαίνει το πoυστάκι και θα σου κουνάει το δάχτυλο γιατί δεν ανανέωσες ακόμα την “ενεργοβόρα” συσκευή σου.
Κι εμένα μου φαίνεται ότι δυστυχώς η συνωμοσιολογία για τους περισσότερους αποτελεί μια συγκαλυμμένη μορφή μοιρολατρίας. Όχι δηλαδή ότι κι εγώ δεν πιστεύω στη μοίρα – και μάλιστα με αποδείξεις – όμως αυτό δε σημαίνει ότι μοίρα μας είναι σώνει και καλά το να κλαίμε τη μοίρα μας.
Κι εγώ πιστεύω στη μοίρα. Αλλά δεν πιστεύω στο ότι μπορώ να τη γνωρίζω. Κατ’ αυτό τον τρόπο συμβιβάζεται το [ευκόλως εννοούμενο] ότι δεν είμαι ελεύθερος με το ότι …είμαι ελεύθερος.