Το πρώτο που θα έπρεπε να μας βάζει σε σκέψεις είναι η προέλευση όλων των καταγγελιών από ανθρώπους που, λίγο πολύ, γνωρίζονται μεταξύ τους, ανήκοντες σε δυο επαγγελματικές ομάδες: των αθλητών και των ηθοποιών. Και οι δύο χαρακτηρίζονται από υπερπροβολή των πρωταγωνιστών τους, αποτελούν δε βασικές πηγές προμήθειας λαϊκών ειδώλων *. Πρόκειται για ξαφνική έκρηξη μαζικής υστερίας εδώ, ή για κάποια περίεργη …ενδοσυνενόηση;
Το δεύτερο που θα έπρεπε να μας βάζει σε σκέψεις είναι ο εκφυλισμός που χαρακτηρίζει τους συγκεκριμένους χώρους, για λόγους …άσχετους με τους κυριαρχούντες στην επικαιρότητα. Η βιομηχανία του θεάματος εν Ελλάδι είναι αυτή που ξέρουμε : οι περισσότεροι από τους προβεβλημένους ηθοποιούς, σεναριογράφους, σκηνοθέτες, θα έπρεπε να κυκλοφορούν σαν τέτοιοι μόνο εντός εισαγωγικών.
Τα ίδια και για το επίπεδο της παρακμής που αντιπροσωπεύει ο αθλητικός κόσμος, από τα καταστροφικά του σώματος “συμπληρώματα” και την πολύκλαυστη εμπορευματοποίηση, μέχρι τα πολιτικά παιχνίδια και την μαζική αποκτήνωση των ομαδικών σπορ – ας μη μπούμε σε διαδικασία εδώ να μιλήσουμε για το το αντιπροσωπεύει ο επαγγελματικός αθλητισμός από καταβολής του.
Θα έχουμε την ευκαιρία [σε αφήνουν να αγιάσεις;] να ασχοληθούμε με το “ήθος” και τα “arguments” κάποιων καταγγελόντων, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, απ’ όπου ξεκίνησε αυτή η μασκαράτα.
Η μεγάλη εικόνα όμως παραμένει αυτή που έχουμε επισημάνει εξ αρχής: πρόκειται για ένα είδος “πολιτιστικής επανάστασης”, Mao Tse-tung style, με σκοπό την καταστροφή του “λευκού χριστιανού άνδρα” και συνακόλουθα των …πατριαρχικών δομών της κοινωνίας. Ο σκοπός, άδηλος αρχικά, “δηλώνεται” σιγά – σιγά από διάφορες πλευρές : σύσσωμο φερειπείν το τερατούργημα “Biden administration” οικοδομείται με βάση το concept της Critical Race Theory.
Προς απόδειξη των παραπάνω [υπάρχουν άφθονες, για όσους ενδιαφέρονται να δουν] ένα απόσπασμα από άρθρο δημοσιευμένο στο in.gr . Τα ρέστα της χυδαιότητας, όπως πάντα, εδώ :

Δυο πράγματα μόνο συμπληρωματικά: πρώτον, οι επιφανείς του παρακαλλιτεχνικού κυκλώματος αρέσκονται να “ακυρώνουν” την έννοια του καλλιτέχνη όπως την ξέραμε, με επιχείρημα τις αποκλίσεις του από την φυσιολογική συμπεριφορά που επιτάσσει το politically correct Book of the Law. Πράγμα, βεβαίως, εξυπηρετικό της επιβίωσής τους ως παρασιτικού είδους.
Δεύτερον, το ότι οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί εντός εισαγωγικών, δέχτηκαν να κοιμηθούν με τον “σκατόγερο” όπως μας λέει ο κύριος Γκλέτσος, δίνει μια εικόνα του ήθους το οποίο ποιούν. Αυτό που επιμελώς κρατιέται εκτός εικόνας, είναι …οι άξιοι συνάδελφοι τους που εκτοπίσθηκαν, αρνούμενοι να το κάνουν …ποιούντες ήθος.
Πέρα απ’ τον “σκατόγερο” λοιπόν, είναι υπόλογοι οι ίδιοι οι Γκλέτσοι και οι …Γκλέτσες. Αν όχι τίποτα άλλο, γιατί εξαφάνισαν το ανταγωνισμό με μέσα αθέμιτα.
Τώρα, κάποιοι και κάποιες, ζητάνε από πάνω και τα ρέστα.

* Το παζλ των “ονείρων υπό αναίρεση” συμπληρώνεται με τη μαζική υστερία περί παρενοχλήσεων στα πανεπιστήμια…