Το κίνημα #MeToo γιορτάζει τα δυο χρόνια από το ξεκίνημά του, στις 5 Οκτωβρίου του 2017 με πρωτοβουλία της ηθοποιού Alyssa Milano. Καθοριστικό γεγονός υπήρξε η έρευνα των New York Times, New Yorker για τις σεξουαλικές ατασθαλείες του Harvey Weinstein: σύμφωνα με τις κατηγορίες ο μεγαλοπαραγωγός του Χόλιγουντ παρενοχλούσε και επιτίθετο σεξουαλικά σε γυναίκες, μεταξύ των οποίων διάσημες ηθοποιοί – σταρ [ο ίδιος μιλάει για συναινετικές σχέσεις]. Στο Facebook το hashtag Me Too χρησιμοποιήθηκε σε …12 εκατομμύρια posts μόνο τις πρώτες 24 ώρες…Όχι τυχαία, το φαινόμενο διαδόθηκε ραγδαία σε χώρους αξιοποιήσιμους από πλευράς δημοσιότητας: Χόλιγουντ, μουσική βιομηχανία, media, επιστήμες, πανεπιστήμια, σπορ, πολιτική, εκκλησία, εκπαίδευση…
Το σύνθημα της Milano ήταν: “Αν όλες οι γυναίκες που έχουν γίνει θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης γράψουν “Me Too”, τότε θα δώσουμε στους ανθρώπους μια ιδέα του μεγέθους του προβλήματος”.
Όμως, αν αυτή είναι η διακαής επιθυμία κάποιου, πόσα ακριβώς βήματα απέχει απ’ το να αφήσει το πρόβλημα να φανεί …μεγαλύτερο, ώστε να δώσει μια …καλύτερη ιδέα;
Άξιο απορίας είναι επίσης πώς το αφήγημα του #Me Too κατάφερε να περάσει “αβρόχις ποσί” στην κοινή γνώμη. Γιατί αυτό που υποδηλώνει είναι ότι, τεράστιος αριθμός γυναικών δέχτηκε το “sexual harassment” ή κάτι χειρότερο απ’ αυτό, αδιαμαρτύρητα, στο γνωστό μοτίβο “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα” όπου ο στόχος ήταν η προστασία κάποιας καριέρας, πχ. στον κόσμο του θεάματος. Αυτή η διά της ανοχής συγκάλυψη σειράς αδικημάτων δεν περιποιεί τιμή για εκείνον/εκείνην που την κάνει. Δεν έχουμε να κάνουμε με αθώες παιδούλες που τρομοκρατούνται από τον “θείο” ή τον “οικογενειακό φίλο”, αλλά για ώριμες προσωπικότητες, με επίγνωση των συνεπειών των πράξεών τους. Πόσο φερέγγυα φαντάζει μια τέτοια προσωπικότητα, όταν περιμένει “x” χρόνια για να “σπάσει τη σιωπή της”, στο πλαίσιο μάλιστα ενός φαινομένου που, μέσα από τον μιντιακό πολλαπλασιαστή εντάσεων, παίρνει χροιά μαζικής παράκρουσης;
Κοιτώντας κανείς πίσω, είναι εντυπωσιακός ο αριθμός των ανθρώπων που καταστράφηκαν από το λαϊκό δικαστήριο των [social] media, χάνοντας τη δουλειά και την καριέρα τους χωρίς καν δίκη, απλώς και μόνο γιατί καταγγέλθηκαν δημόσια από κάποιες γυναίκες. Ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η χαιρεκακία με την οποία το Me Too Movement υπερηφανεύεται γι αυτό…
Κανείς δεν είναι τόσο ηλίθιος ώστε να αρνηθεί την πραγματικότητα της “σεξουαλικής κατάχρησης εξουσίας” σε χώρους εργασίας, ιδίως εκείνους της βιομηχανίας του θεάματος. Αλλά και κανείς δεν μπορεί να μην υποψιαστεί πως κάτι τρέχει, όταν εκατομμύρια καταγγελίες γίνονται δημόσια, σε μια ατμόσφαιρα όπου τα όρια σεξουαλικής παρενόχλησης / “επίμονου φλερτ” έχουν γίνει θολά και αδιευκρίνιστα…
Και το να γίνεται a priori πιστευτή η καταγγελία του “θύματος”, όπως ζητούν οι Ταλιμπάν του Me Too Movement [συνέβη σε πλείστες όσες περιπτώσεις, με αποκορύφωμα την περσινή, απίστευτη απο κάθε άποψη, του διασυρμού του δικαστή Brett Kavanaugh για πολιτικούς λόγους] τι άλλο αποτελεί από δείγμα ρωμαϊκού τύπου παρακμής της κοινωνίας;
Για μια ακόμα φορά προβάλλει η  “ατζέντα”, προς την εκπλήρωση των στόχων της οποίας τα πάντα κατατείνουν: Στο πλαίσιό της βρίσκεται η πρόκληση “συναγερμού των δυσαρεστημένων” και η δημιουργία άπειρων πόλων έντασης. Ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της είναι ο πόλεμος των φύλων. Κι αυτός είναι που εξυπηρετεί το κίνημα #Me Too.
Ο ρόλος του είναι τοξικός, όπως συμβαίνει με κάθε τι που αποκτά αφύσικες διαστάσεις: εκθέτει με ντροπιαστικό τρόπο τις γυναίκες που, ως χτες, για ένα θέμα τόσο σοβαρό, επέλεγαν να σωπαίνουν.
…Αλλά αυτό γίνεται σπάνια αντιληπτό, ή επισημαίνεται. Γιατί εκείνα που μετράνε είναι άλλα: η δυσφήμιση συλλήβδην του ανδρικού φύλου, και η συστηματική εκκαθάριση “θέσεων με επιρροή” από άνδρες δια της αντικαταστάσεώς τους, κατά 50% τουλάχιστον, …από γυναίκες. Το τελευταίο, αποδεδειγμένο με στατιστικά μεγέθη: www.nytimes.com/interactive/2018/10/23/us/metoo-replacements.html