Το ενδιαφέρον μου για τον Max Reger είχε προσελκύσει, στα early ’00s, η αφήγηση ενός μικρού “σκανδάλου” : μετά από έντονα απορριπτικά σχόλια για ένα από τα έργα του, είχε στείλει επιστολή στην εφημερίδα, απευθυνόμενη στον κριτικό της :
“Κύριε,
κάθομαι στο μικρότερο δωμάτιο του σπιτιού μου.
Έχω μπροστά μου την κριτική σας.
Την επόμενη στιγμή θα βρίσκεται πίσω μου”.
Αυτή ήταν η αφορμή της γνωριμίας μου με ένα ακόμα συνθέτη η φωνή του οποίου ελάχιστα ακούγεται σε σχέση με όσο θα ‘πρεπε. Στο έργο του Reger τεχνοτροπίες και εποχές συνυπάρχουν σε ένα μοναδικά προσωπικό και ασυνήθιστα απαιτητικό ιδίωμα : η έμπνευση του “Τελευταίου των Γιγάντων” αντλείται τόσο από την πολυφωνία του μπαρόκ, όσο και από τις φόρμες της κλασικής και ρομαντικής περιόδου. Ο όγκος του έργου του είναι τεράστιος, όπως και η πολυσχίδειά του : μουσική δωματίου, ορχηστρική, φωνητική, μουσική για πιάνο και εκκλησιαστικό όργανο. Δεν είναι τυχαίος ο θαυμασμός [“πρόκειται για ιδιοφυία”] ενός συνθέτη όπως ο Schoenberg – όχι ακριβώς γνωστού για την αβρότητα προς τους συναδέλφους του.
Ακούμε ένα μέρος από το έργο που είχε αποτελέσει την “πέτρα του σκανδάλου” : Larghetto από την Sinfonietta Op. 90 του Max Reger. Την Συμφωνική του Bamberg διευθύνει ο Horst Stein.
My interest in Max Reger was initiated, in the early ’00s, by the narration of a little “scandal”: after strongly dismissive comments about one of his works, he’d sent a letter to the newspaper, addressing the critic:
“Sir,
I’m sitting in the smallest room of my house.
I have your review in front of me.
In a moment it will be behind me.”
This was the cause for my acquaintance with another composer, whose voice is barely heard compared to what it should be. In Reger’s work, styles and eras coexist in a uniquely personal and unusually demanding idiom: the inspiration of the “Last of the Giants” draws from baroque polyphony, as well as the forms of classical and romantic eras. The volume of his work is enormous, as is its multifariousness : chamber music, orchestral, vocal, music for piano and church organ. Schoenberg’s admiration (“I consider him a genius”) is not a coincidence – he wasn’t exactly famous for his courtesy to colleagues.
We hear a part from the work that was the “bone of contention”: Larghetto from Max Reger’s Sinfonietta Op. 90. The Bamberg Symphony Orchestra is conducted by Horst Stein.
