Οι αντιδράσεις μετά το τελευταίο mass shooting στη Μινεάπολη είναι ποικίλες και ενδιαφέρουσες. Θα ασχοληθούμε μ’ αυτές (εδώ και σε ένα ακόμα κείμενο) γιατί μας αφορούν – αν όχι σήμερα, σίγουρα σε ένα όχι μακρινό μέλλον.
Σε πείσμα των εκτιμήσεων που τοποθετούν τη woke κουλτούρα εκεί που θα έπρεπε να βρίσκεται, στο χρονοντούλαπο δηλ. της ιστορίας, το συγκεκριμένο τέρας αρνείται να πεθάνει. Ο λόγος είναι, ίσως, ότι δεν πρόκειται για ένα ακόμα trend που σβήνει αφού κάνει τον κύκλο του αλλά, για τμήμα μιας Τελικής Λύσης …για όλους εμάς. Η επιβίωση, “against all odds”, δεν αφορά μόνο κάποιους πολιτικούς πυλώνες του, ήδη κινητοποιούμενους και ανασυγκροτούμενους * Αφορά επίσης μια ολόκληρη γενιά γαλουχημένη με αυτή την κουλτούρα (μιλάμε για 2.5 με 3 δεκαετίες). Και η γενιά αυτή, άσχετα απ’ το τι νομίζει ή επιθυμεί ο καθένας μας …έρχεται σιγά – σιγά στα πράγματα.
Η προτεραιότητα του δήμαρχου Μινεάπολης γίνεται σαφής από τη δήλωσή του : είναι η προστασία της trans κοινότητας από την καλλιέργεια & αναπαραγωγή στερεοτύπων μίσους. **
Mainstream μέσα όπως το CNN και η USA Today επιλέγουν να απαλείψουν εντελώς την trans παράμετρο. Οι New York Times θα “κάνουν τη διαφορά” σε ένα σημείο του ρεπορτάζ τους, για να αναφερθούν απλώς στις επιθέσεις των “συντηρητικών” στην τρανς ταυτότητα του mass shooter.
Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να δείξει κατανόηση στους λογοκριτές των liberals : το επίπεδο της μισανθρωπίας με την οποία εκφράζεται το MAGA crowd δεν είναι λιγότερο δυσάρεστο ή ανησυχητικό. Κι ας μη μιλήσουμε για την “πολιτική” πτυχή που κάποιοι υποψιασμένοι θα διακρίνουν στην προσέγγιση του ίδιου του Trump, όπως παρουσιάζεται στο μήνυμα της κυρίας Melania. Η “δραματοποιημένη” βερσιόν αυτού (πάνω), είναι υποδηλωτική της ανταπόκρισης στο παναμερικανικό κοινό ενός μηνύματος αναφερόμενου σε …“αξιολογήσεις απειλητικής συμπεριφοράς“, “ανάγκη για έγκαιρη ανίχνευση σκοπευτών” και “προληπτικές δράσεις” (!) Αυτό βεβαίως και δεν μπορεί να μείνει ασυνδύαστο με την παρουσία πίσω απ’ την πολιτική καριέρα / εκλογή του αντιπροέδρου των ΗΠΑ JD Vance, του Peter Thiel, ιδρυτή της Pallantir, προμηθεύτριας cutting edge τεχνολογίας στην CIA και την NSA. Στη συγκεκριμένη εταιρία έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα, όπως και στην …προληπτική φύση της νέας τεχνολογίας παρακολούθησης. Με άλλα λόγια, στην προληπτική φύση της νέας τεχνολογίας εν όλω, από καταβολής της.
Μια μικρή αναδρομή :
Αυτό που σήμερα ονομάζεται …”δυσφορία φύλου” περιλαμβανόταν στο περίφημο (διαρκώς εμπλουτιζόμενο) Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM) της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρίας ως “διαταραχή ταυτότητας φύλου”, χρήζουσα θεραπετικής επέμβασης. Αυτό, μέχρι και την έκδοση του 2013. Όσο για τον …Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, η “διαταραχή ταυτότητας φύλου” συνέχισε να θεωρείται ψυχιατρική κατάσταση μέχρι το 2019, οπότε, ως δι’ επιστημονικής μαγείας, μετονομάστηκε σε “ασυμφωνία φύλου”. (Θα επανέλθουμε)
* …με πακτωλούς χρημάτων από οργανισμούς και ιδρύματα (Open Society, Bill& Melinda Gates Foundation etc), για να μη μιλήσουμε για Blackrock και ESG politics – βλ. προχθεσινό άρθρο.
** Ας μην αναφερθούμε στην “πολιτεία” του εν λόγω αξιωματούχου, όταν η πόλη του παραδιδόταν στις εμπρηστικές διαθέσεις των BLM μετά το φόνο του George Floyd (2020). Για όσους παρακολουθούν αυτά τα θέματα, τα σχόλια περιττεύουν.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Trans culture and mass shooting. Δυο αμερικανικές εκκεντρικότητες επιτέλους μαζί!
Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι δυο, στην έξαρσή τους, αποτελούν δημιούργημα “πολιτιστικής προπαγάνδας”. Τα ποσοστά των “διεμφυλικών” μέχρι και το τέλος του προηγούμενου μιλένιουμ ήταν αμελητέα. Σήμερα “εκτιμάται” ότι από το 0.1%, τότε, έχουμε φτάσει στο …1.8% στους ενήλικους και …5% στους εφήβους. Ο λόγος φυσικά κατά τους advocates της woke κουλτούρας είναι ότι οι περισσότεροι δίσταζαν παλαιότερα να βγουν απ’ την ντουλάπα. Για όποιον δε γεννήθηκε προχθές, παρεμπιπτόντως, είναι γνωστό ότι η “ομοφοβία”, η “τρανσοφοβία” και τα συναφή ήταν passe ήδη από τα ’90s : μια από τις ευχάριστες αναμνήσεις μου με το συγκρότητα ήταν η συναυλία μας στη γιορτή του ΑΚΟΕ – Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλοφίλων Ελλάδας στα late ’80s. Και γενικώς, απ’ τα κριτήρια συναναστροφής όπως τα θυμάμαι, ήταν εξαλειμμένη αυτή η παράμετρος. Επανανακαλύφθηκε σαν μέρος του σχεδίου “διαίρει και κυβέρνα” με το νέο μιλένιουμ.
Αλλά και ο αριθμός των mass shooters αυξάνεται γεωμετρικά από τα ’00s. Έχει πλέον δημιουργηθεί ένα legacy, το οποίο τιμάει ο εκάστοτε επίδοξος. Όπως ο “Σαγώνας”, ο οποίος δεν παρέλειψε στην παρακαταθήκη του να εντάξει την απότιση respect στους …πρωτοπόρους.
Μα το γεγονός ότι και οι τρανς πλέον έχουν αρχίσει να εντρυφούν νεανική κουλτούρα του mass shooting, τι άλλο αποκαλύπτει από το βαθμό ενσωμάτωσής των στην αμερικανική κοινωνία? Πιο Αμερικανός.. πεθαίνεις!
Αυτό ισχύει. Εδώ βέβαια δε μιλάμε για τους “παραδοσιακούς” trans, οι οποίοι μια χαρά ισορροπημένοι άνθρωποι είναι, και με το χιούμορ τους κτλ. κτλ., αλλά για τη γενιά της “δυσφορίας φύλου”. Η τελευταία αποτελεί κανονικότατα είδος τοξικής “νεανικής υποκουλτούρας” (ένα είδος emo με …επιστημονικά διαπιστευτήρια) προωθούμενης απ΄το σύστημα με τον ίδιο τρόπο και για τους ίδιους λόγους που προωθούνται τα φεμινιστικά, οι “γυναικοκτονίες”, το δικαίωμα στην έκτρωση στον 7ο μήνα και όλο το φάσμα της διαστροφής των ESG politics. Μιλάμε δηλ. για μια κατάσταση που εξ ορισμού φλερτάρει με την υστερία.
Πιθανολογώ ότι, τώρα που “είδαν φως και μπήκαν”, οι trans σε ρόλο mass shooter θα αυξάνονται και θα πληθύνονται.
Και η transhooter του Nashvile (2023) εξάλλου – η οποία μάλιστα ήταν βιολογικά κοπέλα – κατά τα φαινόμενα ενδιαφερόταν αποκλειστικά και μόνο να ξεπεράσει τους ένδοξους προκατόχους της. Κάτι που μεταφραζόταν σε ακόμα περισσότερους και – το κυριότερο – ακόμα πιο παράλογους φόνους.
Αν θέλει κανείς πάντως να εντάξει φαινόμενα όπως αυτά σε μια μεγαλύτερη εικόνα, θα δει τη σχέση τους πχ. με τις πολιτικές της “πανδημίας” : εδώ η προσέγγιση που απαιτείτο για ένα μικρό ποσοστό ευάλωττων ανθρώπων (ηλικιωμένων, πσχόντων από υποκείμενα νοσήματα) εφαρμόσθηκε δια ροπάλου στο σύνολο του πληθυσμού. Ποια ήταν η κεντρική ιδέα; η εξάλειψη της “απόκλισης” από το σύνολο, δια της εξομοιώσεώς του μαζί της.
Παρόμοια ήταν η προσέγγιση στο θέμα της “απόκλισης” που αποτελεί η “τρανς κοινότητα”, η οποία απόκλιση είχε φτάσει να θεωρείται θεμιτή, “ως έδει”. Αυτό που επιχειρήθηκε από ένα σημείο και μετά ήταν η κατάργηση της ίδιας της έννοιας της απόκλισης – προσέγγιση ενσωματωμένη σε ένα ευρύτερο κονσεπτ, η εκδήλωση του οποίου περιλαμβάνει διατυπώσεις όπως “το να λες ότι 1+1=2 είναι ρατσιστικό” ας πούμε.
Οπωσδήποτε. Για κάποιο λόγο επίσης ειδικά (όχι όμως και αποκλειστικά) στην Αμερική αυξήθηκαν κατά την περίοδο της πανδημίας θεαματικά οι δολοφονίες.
Να προσθέσω άλλωστε ότι από μια στιγμή και μετά, και με δεδομένο ότι δεν έπαψε να με απωθεί κάθε σχεδόν καινούργιο τραγούδι τους που άκουγα (ήταν …πολλά αυτά), δε θεώρησα και ποτέ χρέος μου να εντρυφήσω στο corpus του Robert Smith. Σίγουρα όλα και κάποια ενδιαφέροντα πράγματα θα μου έχουν διαφύγει …but what the fuck.
Ως “αρχισυντάκης” δε, εννοείται, ζήταγα πάντα να γράψουν γι’ αυτούς στο περιοδικό άνθρωποι που τους γούσταραν. Και σίγουρα δε θα έγραφα ποτέ …εγώ.
Αν και τώρα που το σκέφτομαι, για μια φορά θα είχε πλάκα. 🤣
Σίγουρα θα είχε πλάκα. Ίσως κάτι σαν τις κριτικές του Ζήλου για τις τρέχουσες (80s) κυκλοφορίες του heavy metal. Or should I say.. μαζικούς τάφους!
Καλά ο Ζήλος είχε διάφορα κολήμματα, όχι μόνο με το μέταλ. Και με το ντίσκο (ακόμα και με σόουλ καλιτέχνες που “ενέδωσαν” σ’ αυτό), και με το πανκ άμα λάχει στο ξεκίνημα. Παρόλα αυτά δεν παύω να τον εκτιμώ και να τον συμπαθώ. Στο κάτω-κάτω, με τα όποια λάθη που παραδέχεται και ο ίδιος, ήταν ο πρώτος που “το ξεκίνησε”. Σε χρόνο ανύποπτο, εν μέσω διάφορων …Λαλάκηδων, βλοσυρών κνιτών (που ανέμιζαν τις γροθιές τους ενάντια στα “ξενόφερτα”), και ποπ γραφειοκρατών τύπου Πετρίδη.
Για το μέταλ στον ΗΧΟ καθιερώθηκε πρώτη φορά στήλη κριτικής στα middle ’90s, “επί των ημερών μου”, όπως και σειρά συνεντεύξεων και αφιερωμάτων, ξεκινώντας από Maiden και Metallica.