Οι σημαιοφόροι του prog στα ’80s δεν έφτασαν στο επίπεδο των προτύπων τους (στόχος επί της ουσίας ανέφικτος). Αυτό δεν σημαίνει οτι οι Marillion, “totally uncool” την εποχή της ακμής τους – με Fish – δεν έδωσαν έργο. Αξιολογότερο κατά την άποψή μου από τους “έγκυρους” Porcupine Tree των ’90s.
Ο τίτλος του τραγουδιού που ακούμε είναι ένας νεολογισμός – επί της ουσίας η λέξη είναι “assassin”. Οι στίχοι μιλάνε για το σήμερα, αν και το άλμπουμ (‘Fugazi’) κυκλοφόρησε πριν από 40 χρόνια.
The standard-bearers of prog in the ’80s did not reach their role models’ status (a goal essentially unattainable). That’s not to say that Marillion, “totally uncool” in their heyday – with Fish – didn’t deliver. Their work is more remarkable in my opinion than the one of the “valid”, ’90s Porcupine Tree.
The title of the song we hear is a neologism – in essence the word is “assassin”. The lyrics talk about today, although the album (’Fugazi’) was released 40 years ago.
I am the assassin, with tongue forged from eloquence
I am the assassin, providing your nemesis
On the sacrificial altar to success, my friend
Unleash a stranger from a kiss, my friend
No incantations of remorse, my friend
Unsheathe the blade within the voice, my friend
Who decorates the scarf with the fugi knot
Who camouflaged emotion in a thousand yard stare
Who gouged the notches from the family tree
Who hypnotised the guilt in career rhythm trance
Assassing, assassing, assassing, assassing
Listen as the syllables of slaughter cat with calm precision
Patterned frosty phrases rape your ears and sow the ice incision
Apocalyptic alphabet casting spell the creed of tempered diction
Adjectives of annihilation bury the point beyond redemption
Venomous verbs of ruthless candour plagiarise assassins fervour
A friend in need is a friend that bleeds
Let bitter silence infect the wound
You were a sentimental mercenary in a free fire zone
Parading a Hollywood conscience
You were a fashionable objector with a uniform fetish
Pavlovian slaver at the cash till ring of success
A non com observer – I assassin the collector – defector
So you resigned yourself to failure, my friend
And I emerged the chilling stranger, my friend
To eradicate the problem, my friend
Unsheathe the blade within the voice
I am the assassin
I am the assassin
And what do you call assassins who accuse assassins anyway, my friend?
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τώρα δε θέλω να σε συγχύσω – γνωρίζοντας την “αγάπη” σου για το εν λόγω συγκρότημα που μαθαίνω παρεμπιπτόντως ότι επισκέπτεται τα μέρη μας – αλλά μιας και ανέφερες τα 80s.. I could’t help but think ότι αυτό ακριβώς είναι το κατάλληλο τραγούδι για την περίσταση:
https://www.youtube.com/watch?v=Fp4CR2HcHLQ
..το μόνο δηλαδή τραγούδι τους που τυχαίνει να μου αρέσει (αν και ο δίσκος με τις διασκευές ήταν αρκετά συμπαθητικός).
Ωx, υπάρχουν ακόμα αυτές οι φλωρέττες και παίζουνε και live…
Από τραγούδια έχω βρει ένα μικρό πακτωλό – αυτό μου είχε διαφύγει, και μου αρέσει κι εμένα. Αλλωστε δεν είναι γραμμένο αποκλειστικά απ΄ τους DD αλλά “μαζί” με τον John Barry.
Ένα και παραπάνω καλά τραγούδια όλοι έχουν δικαίωμα να γράψουν/”ερμηνεύσουν”, κι αν κάποιος έχει αυτιά τα ακούει. Προσωπικά ακόμα και του ΛΕΠΑ έχει υπάρξει ένα που με διασκεδάζει : “Μ’ αγαπάς, σ’ αγαπώ πολύ, και ζητάς …κλπ.”🤣 Και όχι για νοσταλγικούς λόγους, με διασκέδαζε και τότε.
…Εν τω μεταξύ το νέο σενάριο για τους γυμνοσάλιαγκες των Democrats που βγαίνoυν ξανά μετά τη μπόρα (συμπεριλαμβανομένων “Ελλήνων” αντιπροσώπων τους) είναι ότι ο Trump έπεσε θύμα μιας ρητορικής μίσους για την οποία ευθύνεται …ο ίδιος.
Θα ασχοληθώ με το θέμα, μετά από κάποιες ώρες unfortunately.
Τον Τραμπ τον βλέπω κάπως αλλαγμένο από τη near death experience. Αυτούς όχι.
Ο Trump, ό,τι κουσούρια και αν έχει, είναι αν μη τι άλλο …άνθρωπος. Αυτή είναι η βασική διαφορά, όσο “συνωμοσιολογικό” και αν ακούγεται, απ’ τους απέναντι. Διάφορα γυναικοειδή ιδίως, εκφωνήτριες του CNN και του MSNBC, stuff like that, έχουν ήδη αρχίσει να μουρμουράνε ότι θα παίζει τώρα το “χαρτί του ήρωα” και “του θύματος”. Σε καμιά βδομάδα max θα είμαστε buck to normal, Trump = literally Hitler etc etc.
Αυτοί του έδωσαν το χαρτί, λογικό είναι να το παίξει αν χρειαστεί. Το “ανθρώπινο” στοιχείο του Τραμπ είναι το πιο αξιοσημείωτο και συμπαθητικό χαρακτηριστικό του μαζί με μια περίεργα “παιδική” αίσθηση του χιούμορ. Η Μελάνια ισχυρίζεται ότι του αρέσει πολύ και η μουσική. Έβρισκα ιδιαίτερα διασκεδαστική παλιότερα τη φήμη ότι τα βράδια την έβρισκε τρώγοντας πατατάκια μπροστά στην τηλεόραση. Κόκκινο πανί από την άλλη για την αισθητική μου αποτελούσε η εμμονή του με τις γυναίκες που έχουν κάνει προσθετική στήθους.
Καλά ως προς το γούστο του στις γυναικες, άστο καλύτερα, από τη Στόρμυ μέχρι την ίδια τη Μελάνια στο φινάλε – περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Αληθινά έξυπνο άνθρωπο που να μην έχει κάποια σχέση με τη μουσική δεν μπορώ να φανταστώ και ο Τ. είναι σίγουρα τέτοιος.
Ο Trump όντως είναι αλλαγμένος και φαίνεται από την μεθεπόμενη που εμφανίστηκε με τον επίδεσμο στο αυτί και δίπλα στον Vance. Κατά την ταπεινή μου γνώμη ο άνθρωπος Trump έπαθε μεγάλο ψυχικό ταράκουλο καθώς δεν περίμενε ποτέ του ότι θα αποτελέσει στόχο των όσων λένε κατά του οι αντίπαλοι του και ειδικά να έχει επιζήσει από δολοφονική απόπειρα όχι εξαιτίας της μυστικής υπηρεσίας αλλά από καθαρή του τύχη!!
Ποιος δε θα πάθαινε! Άλλο τα συναισθήματα και άλλο η (ψύχραιμη, “επικοινωνιακή”, you name it) διαχείρισή τους.
That was terrific! Yet another band I didn’t know of. Thank you!
Congratulations on your new home! Wow! What a view.
Strange that I don’t get email notifications on your posts. I get Marina’s.
Then again, I don’t get all notifications I sign up for, and get others I don’t want.
Sometimes they just stop coming.
WP is …what it is.