Η δημιουργία και συντήρηση μιας εφιαλτικής βερσιόν της πραγματικότητας, ύπουλα εθιστικής με τον τρόπο ενός θρίλερ – εθισμός στην αδρεναλίνη – είναι το κλασικό παιχνίδι των τηλεοπτικών media. Τα υπόλοιπα media [Τύπος, διαδίκτυο] κάνουν ό,τι μπορούν για να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Πίσω απ’ τη διαδικασία κρύβεται ένας σκοπός που μας διαφεύγει: η δημιουργία αρνητικών προτύπων και ορόσημων, χρήσιμων για τον πιο εύκολο επηρεασμό του κόσμου *
Το ειδησεογραφικό όργιο πχ. που συντελέσθηκε με τις περιοχές της Β. Ιταλίας στη διάρκεια του πρώτου κύματος, δεν αφορούσε μόνο σε μια αδιάφορη για τις πραγματικές αιτίες παρουσίαση, εστιάζουσα σε αριθμούς νεκρών και εικόνες αποκάλυψης [παρεμπιπτόντως, κάποιες από αυτές χρησιμοποιήθηκαν αργότερα και σε ρεπορτάζ από “νοσοκομεία της Νέας Υόρκης”…]. Αφορούσε και στη δημιουργία ενός προτύπου / φόβητρου, που η επίκλησή του παραλύει κάθε αντίσταση, κάνοντάς μας πρόθυμους για οποιαδήποτε θυσία. Η επίρρωση αυτής της “θεωρίας συνωμοσίας” βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας [φωτό πάνω].
Τι εννοώ; ότι είναι απλώς αδύνατο “να γίνουμε Μπέργκαμο”, εκ των πραγμάτων και για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δεν έχουμε τις προδιαγραφές που χρειάζονται για κάτι τέτοιο.

* υπάρχει μια αντιστοιχία του φαινομένου με την κατασκευή πολιτικών “δαιμόνων” τύπου Χρυσής Αυγής : από εκδόσεως αποφάσεως, οι Έλληνες πολιτικοί ξεκίνησαν να αλληλοδαιμονοποιούνται ως “Χρυσαυγίτες”…