Ακούμε τη μουσική τίτλων του Lalo Schifrin για την ταινία υπερφυσικού τρόμου του Stuart Rosenberg The Amityville Horror [1979 – πρωτ. James Brolin, Margot Kidder, Rod Steiger]. Ήταν το πρώτο από μια σειρά φιλμ που έχουν βασιστεί στην πραγματική ιστορία του στοιχειωμένου σπιτιού στο Long island. Ο LS ήταν υποψήφιος για το Όσκαρ εκείνης της χρονιάς.
We hear Lalo Schifrin’ s title music for Stuart Rosenberg’s supernatural horror movie The Amityville Horror [1979 – star. James Brolin, Margot Kidder, Rod Steiger]. It was the first in a series of films based on the true story of the haunted house on Long Island. LS was nominated for that year’s Oscar.
(Visited 174 times, 1 visits today)
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
I saw this movie as a teen and it took weeks for me to get over it. So scary and just listening to the music brings back those goosebump memories. 🙂
Same here – all along the way! 😨 😊 Thank you!
Θυμαμαι που μαζευομαστε για ενα διαστημα παρεα απ το Λυκειο σε σπιτια και καναμε “sessions” με ταινιες τρομου απο βιντεοκασσετες . Μιλαμε για την Προφητεια , το Μωρο της Ροζμαρη , το Alien . Suspiria και λοιπα. Μια απ αυτες τις ταινιες ηταν και το Αmityville Horror που δεν ειχαμε ιδεα τοτε οτι ηταν βασισμενο σε πραγματικα γεγονοτα.. Σιγουρα αυτες οι ταινιες , λογω ηλικιας , σαν εμπειριες σου μενουν χαραγμενες στην μνημη , οπως λεει κι η Μrs Lauren Scott πιο πανω , και μετα απο χρονια συνειδητοποιεις οτι καποιες απο αυτες ειναι πλεον κλασσικες του ειδους !
Κι η μουσικη creepy as Hell …
Δεν ξέρω αν έχεις βιώσει εμπειρία μεταμεσονύχτιας προβολής. Το φαινόμενο εκτιλύχθηκε σε διάφορες φάσεις και σε διάφορους κινηματογράφους, από τα late ’70s – early ’80s και καθ’ όλη τη διάρκεια της δκεαετίας του ’80 [μπορεί και να συνεχίσθηκε ερήμην μου]. Αλλά το τί αριστουργήματα έχω δει σ’ εκείνες τις φάσεις δεν περιγράφεται. Μαζί και διάφορες φεσάρες – δεν είχε σημασία, το “έλλειμμα ποιότητας” αναπληρωνόταν απ’ το κλίμα μέσα στην αίθουσα και το φοβερό μπούγιο που γινόταν. Εννοείται ότι μεγάλο ποσοστό κόσμου προσερχόμασταν σ’ αυτές μετά την καθιερωμένη κραιπάλη.
Μεταμεσονυχτιες πολυ σπανια οταν κατεβαινα Αθηνα απο Πατρα που ημουν φοιτητης , δεν εχω την εμπειρια τελετουργιας που περιγραφεις , αν και φανταζομαι το κλιμα .. Μια εντελως spooky εμπειρια ηταν οταν πηγα σ ενα παρηκμασμενο σινεμα ταινιων β’ προβολης στην Πατρα για να δω τον “Σχιζ. Δολοφονο με το Πριονι” κι ημουν στην αιθουσα εγω κι αλλοι δυο .. Στο διαλλειμα , μεσα σ ενα υποφωτισμενο χωρο με φθαρμενα και με ψιλολιγδα στα καθισματα , με μια ελαφρια μποχα στην ατμοσφαιρα , κοιταζομασταν μεταξυ μας καχυποπτα μηπως καποιος απ ολους μας ηταν ψυχοπαθης κι εβγαζε κανενα μαχαιρι να καθαρισει τους αλλους !! Χα χα . μιλαμε φοβερη κατασταση ..
“Ο Σχιζοφρενής” είναι από τις καλύτερες ταινίες, όχι μόνο τρόμου, όλων των εποχών κατά την ταπεινή μου άποψη [το sequel, επίσης του Tobe Hooper, μερικά χρόνια αργότερα, ήταν σχετικά της πλάκας].
Όπως και το Dawn Of The Dead του Romero φυσικά, το οποίο – μαθητής ων το είχα δει το ’78 – είναι απ’ τα πράγματα που “άλλαξαν τη ζωή μου”.