Έκθαμβος μπρος στους Μαθουσάλες του Glastonbury, ο “χρήστης” νιώθει πεισμένος ότι …η “χρονολογική” ηλικία ενός προσώπου είναι άσχετη με το τι μπορεί να κάνει.
Τώρα, όχι ότι έχει σημασία τι πιστεύει ένας ηλίθιος, αλλά …εκ του τεράστιου αριθμού των όμοιών του, μπαίνεις σε μια αναρώτηση : τι είδους “επίτευγμα” θεωρoύν ότι είναι το να βγαίνεις στη σκηνή, όλα κανονισμένα με το νι και με το σίγμα [της αποθέωσης του κοινού συμπεριλαμβανομένης], να φέρνεις δυο βόλτες πέρα-δώθε, ή ούτε καν αυτό, και να λες κάποια τραγουδάκια για εκατομμυριοστή φορά στη ζωή σου;
Αν εγώ αισθάνομαι περίεργα που επισημαίνω το αυτονόητο, αυτός πώς θα ‘πρεπε να αισθάνεται;

ΥΓ. Ο λόγος που τα “περήφανα γηρατειά” βρίσκονται υπό διωγμόν, σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου, προκύπτει από την τοποθέτηση του …αθλητικού σχολιαστή – festival goer : “κριτήριο αξιολόγησης” του γέρου είναι το πόσο μπορεί να ανταγωνιστεί το νεαρό εαυτό του, κάνοντας τα ίδια ακριβώς μ’ εκείνον πράγματα.