Ένα απ’ τα πιο δυσάρεστα πράγματα ως προς την Kamala Harris, προοριζόμενη εξ αρχής για τον ρόλο της “πρώτης έγχρωμης γυναίκας προέδρου των ΗΠΑ”, είναι η ολική απουσία επαγγελματισμού από οτιδήποτε λέει ή κάνει. Όταν την είχαν ρωτήσει, προ διμήνου, πότε σκόπευε να μεταβεί στα νότια σύνορα της χώρας για την μεταναστευτική κρίση που ήδη σοβούσε εκεί, είχε απαντήσει …“not today!!!”, ξεκαρδιζόμενη στα γέλια.
Ακόμα δεν έχει πάει, παρά το ότι ο “πρόεδρος Μπάιντεν” της έχει αναθέσει την καυτή πατάτα, και ενώ πλέον μιλάμε με αριθμούς, για την μεγαλύτερη κρίση των τελευταίων 20 + χρόνων.
Το στιλ της κυρίας, οποτεδήποτε, σε οποιαδήποτε φάση κι αν τη δεις, θυμίζει περισσότερο άτομο που σαχλαμαρίζει με την παρέα του σε κάποιο ιδιωτικό χώρο, παρά άτομο που συν-διαχειρίζεται τις τύχες του μεγαλύτερου έθνους στον πλανήτη. Μπορούμε να μιλάμε σχεδόν με βεβαιότητα για κάποιου είδους ανισορροπία. Διαφορετικής τάξεως και μεγέθους από αυτήν του Dementia Joe, …ανισορροπία πάντως.
Kάτω την βλέπουμε να σκουπίζει το χέρι στο παντελόνι της, μετά από χειραψία με τον πρόεδρο της Ν. Κορέας. Ξεκαρδιζόμενη στα γέλια, όπως πάντα.
Ασχέτως πάντως από τις όποιες διαφορές του στυλ (εδώ που τα λέμε κι ο Τραμπ δεν ήταν κανένα τέρας πρωτοκόλου) η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε πολύ μικρό βαθμό καθορίζεται από αλλαγές κομματικής ταυτότητας. Οι Δημοκρατικοί συνεχίζουν την αντικινεζική ρητορεία των συντηρητικών (σε σημείο που υιοθέτησαν μέχρι και τη θεωρία της εργαστηριακής καταγωγής του ιού), αποσύρουν τα στρατεύματά τους στη Μέση Ανατολή, στα λόγια καταδικάζουν ενώ στην πράξη αναβαθμίζουν την Τουρκία κλπ. Μην ξεχνάμε ακόμα ότι σε αντίθεση με τις κοκορομαχίες για θέματα πολιτικής ορθότητας οι Δημοκρατικοί ποτέ δεν καταψήφισαν την εξωτερική πολιτική “του Τραμπ” – ὀπερ αντιστρόφως μεθερμηνευόμενο σημαίνει ότι και ο τελευταίος ποτέ δεν είχε δική του εξωτερική πολιτική. Παραμένει βεβαίως ένας από τους λίγους προέδρους που δεν ενεπλάκησαν σε ανόητους πολέμους, συνέχισε όμως την ψυχροπολεμική τακτική των προκατόχων του και δεν επιχείρησε καμία ουσιαστική προσέγγιση με τη Ρωσία και τη Β. Κορέα παρά τις προεκλογικές του υποσχέσεις και τις βαθύτερες προσωπικές του πεποιθήσεις. Θα μπορούσα να συνεχίσω επί πολύ, αλλά το νόημα είναι προφανές: η Αμερική βυθίζεται στα χρέη την ώρα που η Ασιατική ανάπτυξη καλπάζει ανεξέλεγκτη και ο πόλεμος είναι αναπόφευκτος αν η πρώτη δεν αποδεχτεί μοιρολατρικά τη θέση του loser απέναντι στις (πρώην;) κομμουνιστικές δυνάμεις. Οι τακτικές της πολιτικής ορθότητας (μεταξύ των οποίων ο “κορωνοϊός” και η ¨”κλιματική αλλαγή”) αποτελούν στην πραγματικότητα όπλα εξωτερικής πολιτικής, με την ίδια έννοια που αποτελούσαν τέτοια οι αερολογίες (όπως αποδείχθηκαν πλέον περίτρανα) περί ελευθερίας και δημοκρατίας την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Ειδικά στο θέμα του κορωνοϊού το καίριο σημείο κατά τη γνώμη μου δεν είναι τα κέρδη των φαρμακευτικών όσο τα κέρδη των κολοσσών της πληροφορικής που αποτελούν αυτή τη στιγμή τη μοναδική πηγή εσόδων για τους Αμερικανούς από τότε που η παγκόσμια βιομηχανία πέρασε στα χέρια των Κινέζων.
Γίνεσαι άδικος με τον “καημένο” τον Τραμπ συγκρίνοντάς τον έστω και για πλάκα με ένα τσόλι [“έτσι απλά”] όπως η Kamala Harris ή ένα τηλεκατευθυνόμενο ζόμπι όπως ο Μπάιντεν.
Οι Dem. δεν έχουν ακριβώς υιοθετήσει τη θεωρία της εργαστηριακής προέλευσης, απλώς επιτρέπουν να ακούγεται μη μπορώντας πια να κάνουν αλλιώς. Αλλά η αναφορά της Κίνας ως τόπου προέλευσης εξακολουθεί να απαγορεύεται.
Και μόνο το όργιο πάντως που συντελείται αυτή τη στιγμή με τη “μεταναστευτική” πολιτική των τύπων θα αρκούσε για να κάνει τη διαφορά.
Αλλά και στη Μ. Ανατολή η στάση τους απέναντι στο Ισραήλ είναι τουλάχιστον ύποπτη, έχοντας ενθαρρύνει και αφήσει ελεύθερο το Ιράν να αλωνίζει, υποστηρίζοντας παντοιοτρόπως τους Παλ. οι οποίοι το ευχαριστούν δημόσια, και απειλώντας το Ισραήλ με επερχόμενη ολική καταστροφή. Με τους φτωχομπινεδισμούς του Ερντογάν ασχολούμαστε εμείς μόνο [θα μπορούσε να είναι ακόμα και υποβολιμαία η επιλεκτική αγνόηση του ρόλου του Ιράν από τους Έλληνες “αναλυτές” γιατί μια στοιχειώδης ανάλυση περί την αποθράσυνσή του θα οδηγούσε κατευθείαν στην επαναφορά του φλερτ με τα πυρηνικά εκ μέρους της Biden administration].
Ως προς τα κέρδη των φαρμακευτικών ισχύει αυτό που λες, αλλά αποκαλύπτει και το …παγκοσμιοποιητικό στίγμα του “προέδρου”, υποστηρίζοντος την αποποίηση των πνευματικών δικαιωμάτων για τα εμβόλια, από εταιρίες οι οποίες έχουν αξιοποιήσει κυβερνητικά κεφάλαια για την παραγωγή τους.
Εντάξει, μπορεί να είμαι κάπως άδικος με την έννοια ότι τονίζω τις ομοιότητες και όχι τις διαφορές (ίσως και να σε πειράζω λιγάκι για την αδυναμία σου στον Τραμπ😇) αλλά σε γενικές γραμμές πιστεύω πως η time-tested θεωρία “μου” ήταν και συνεχίζει να είναι σωστή. Το πιο ανησυχητικό στην περίπτωση του Ισραήλ είναι κατά τη γνώμη μου η χρονική σύμπτωση με το προσωρινό “τέλος” της εκεί “πανδημίας” που μας δίνει μια ωραία ιδέα τόσο για τις πολιτικές προεκτάσεις του φαινομένου όσο και για το τι μπορεί να σημαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο μια πλήρης επιστροφή στην “κανονικότητα”..
Εννοείται ότι ξέρω ότι μου κάνεις ψιλοπλάκα με τον Τραμπ, όπως αντιλαμβάνομαι και το απλοϊκόν της δικής μου εμμονής. Απλώς έχω παραδοσιακά πρόβλημα με το φαινόμενο της αδικίας. Απο μικρός θυμάμαι να …κλαίω σαν ηλίθιος στις ταινίες όταν έβλεπα τον αδικημένο της υποθέσεως τελικά να δικαιώνεται. Άργησα λίγο να καταλάβω ότι 1. τα πράγματα δεν είναι σχεδόν ποτέ άσπρο-μαύρο [= δίκαιο vs άδικο] και 2. ότι η “δικαίωση” είναι φαινόμενο που ευδοκιμεί στις ταινίες κατ’ αποκλειστικότητα.
Ως εκ τούτου οπαδός του Τραμπ είναι …το μέρος του εαυτού μου που ευχαριστιέται βλέποντας από καιρού εις καιρόν, όλο τον κύκλο επεισοδίων του Star Trek ή του Lost In Space. 😊
Ως προς την κανονικότητα, ούτε συζήτηση. Ειδικά ως προς τα καθ’ημάς [αλλά όχι μόνο] κανονικότητα = φραπεδιά και ηλίθια καταναλωτικά χασκόγελα. Και αυτό είναι το καλό σενάριο με χιλίων ειδών “ανατροπές” να καραδοκούν από δίπλα.