Οι ερμηνείες των στίχων του αριστουργήματος των Joy Division είναι ποικίλες. Προσωπικά επιλέγω την “επίσημη”, της αναφοράς σε μια γενιά που άφησε τη νεότητά της στο πεδίο της μάχης. Το Decades είναι ένα από τα ζοφερότερα και πιο αληθινά αντιπολεμικά τραγούδια που έχω ακούσει.
The interpretations of Joy Division’s masterpiece are varied. I personally choose the “official” view of it being a reference to a generation that lost its youth on the battlefield.
Decades is one of the bleakest and most sincere anti-war songs I’ve ever heard.
Here are the young men, the weight on their shoulders
Here are the young men, well where have they been?
We knocked on the doors of Hell’s darker chamber
Pushed to the limit, we dragged ourselves in
Watched from the wings as the scenes were replaying
We saw ourselves now as we never had seen
Portrayal of the trauma and degeneration
The sorrows we suffered and never were free
Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?
Weary inside, now our heart’s lost forever
Can’t replace the fear, or the thrill of the chase
Each ritual showed up the door for our wanderings
Open then shut, then slammed in our face
Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?
Where have they been?
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Bleak is right!
Excellent on that point.
Πρεπει να ειναι απ τα πιο ζοφερα κομματια που εχουν γραφτει ποτε .. Αγαπημενα μου σημεια ειναι , φυσικα , τα εmβληματικα περασματα που κανουν τα συνθια , ενω το outro θα θελα να το αναπτυξουν για κανενα .. πενταλεπτο ακομα !
Κι επ ευκαιρια ιδου η πιο αναλογη στιγμη των NEW ORDER , το ορχηστρικο Εlegia σε extra full version .
Oπως επεσημανε και καποιος στα σχολια , θυμιζει αρκετα .. Mike Oldfield !
https://www.youtube.com/watch?v=JsaPb3DjIbw
Γενικά για τους Joy Division έχω περίεργα συναισθήματα: ένας από τους καλύτερους φίλους της εφηβικής μου ηλικίας κρεμάστηκε 1 χρόνο μετά τον Ian Curtis που ήταν το ίνδαλμά του.
Το συγκεκριμένο κομμάτι θυμίζει όντως Mike Oldfield, για την ακρίβεια Ommadown. Μόνο που εκείνο ήταν ψιλοαριστούργημα [κατ’ εμέ μάλλον το καλύτερό του] ενώ αυτό όχι ακριβώς. Γενικά οι New Order δεν μου ήταν ποτέ συμπαθείς – έχει να κάνει, ξανά, και με τα περίεργα συναισθήματά μου για τους Joy Division.
Εγώ πάλι ανέκαθεν είχα πρόβλημα με το εξώφυλλο του συγκεκριμένου δίσκου. Ίσως τα εναπομείναντα μέλη το διάλεξαν ως φόρο τιμής προς τον εκλιπόντα φίλο τους, είμαι σίγουρος όμως ότι ο ίδιος ποτέ δεν θα δεχόταν την προφανή καπήλευση μιας πράξης την οποία ούτως ή άλλως δεν είχε προβλέψει κανένας. Ασχέτως εξάλλου με τις όποιες προσωπικές δυσκολίες και προδιαθέσεις, αφορμή κατά πάσα πιθανότητα υπήρξε η απέχθεια και το άγχος που του προκαλούσαν οι ζωντανές εμφανίσεις γενικά και συγκεκριμένα το touring.
Το βασικό μου πρόβλημα είχε και έχει να κάνει με ένα είδος νεκρολαγνείας που συναντά την λατρεία της χύδην αυθεντικότητας, στο πλαίσιο μιας “λαϊκής κουλτούρας” για την οποία η “αυθεντικότητα” είναι το παν, πάνω από όλα, ακόμα και απ’ το ίδιο το ταλέντο.
Και φυσικά, ποιος είναι ο “απόλυτος” τρόπος να πείσεις για την αυθεντικότητά σου, αν όχι …η αυτοκτονία;