Η ιστορία της συμφωνίας αυτής είναι ταιριαστή στον Joseph Haydn, έναν από τους πιο αξιαγάπητους, ίσως, ανθρώπους που έζησαν ποτέ [παρεμπιπτόντως, και ένα από τους μεγαλύτερους συνθέτες] : ο πάτρονάς του, ο Ούγγρος Κόμης Εστερχάζι είχε παρατείνει για ασυνήθιστα μεγάλο διάστημα την παραμονή στα θερινά του ανάκτορα …δεσμεύοντας τους μουσικούς της αυλής, μακριά από τις οικογένειές τους. Αρχίζοντας να δυσφορούν εκείνοι, απευθύνθηκαν στον μαέστρο για βοήθεια. Εκείνος σκέφτηκε ένα διπλωματικό τρόπο : να οργανώσει την συμφωνία που συνέθετε, έτσι ώστε στο τελευταίο μέρος, ένα-ένα τα μέλη της ορχήστρας να αφήνει το όργανό του, να σβήνει το κερί του και να εγκαταλείπει τη θέση του. Στο τέλος, απέμεναν δυο βιολιά, του ίδιου του Haydn και του βοηθού του.
Ο κόμης “πήρε το μήνυμα”: η επιστροφή κανονίστηκε για την επόμενη μέρα.

The story of this symphony is fitting to Joseph Haydn, one of the most lovable, probably, people ever lived [by the way, one of the greatest composers, too] : his patron, the Hungarian Count Esterhazy had extended for an unusually long time the stay in his summer palaces … tying the musicians of the court, away from their families. Beginning to resent, they reached out to the maestro for help. He came up with a diplomatic plan: he would organize the symphony he composed, so that in the final part, one by one the members of the orchestra would leave their instrument, extinguish their candle and leave their position. In the end, there were two violins left, Haydn himself and his assistant.
The count “got the message”: the return was arranged for the next day.