Φοβάμαι [δεν φταίω εγώ, αλλά τα ψέματα που ταϊζόμαστε δυο χρόνια τώρα] ότι δεν έχει νόημα να δίνεις ιδιαίτερη σημασία σε ακαδημαϊκές μελέτες. Ακόμα και αν τα αποτελέσματα κάποιας …ενισχύουν τη δική σου άποψη, υπάρχει πάντα η πιθανότητα να αποτελεί …και αυτή παραγγελία, με προαποφασισμένο αποτέλεσμα προς εξυπηρέτηση κάποιας ατζέντας.
Εν πάση περιπτώσει, ο φίλος του blog, εξαιρετικός φωτογράφος και μουσικός, μεταξύ άλλων, Tim Price [https://offcenternoteven.com/] μου έστειλε ένα link για την παρακάτω, πολύ πρόσφατη μελέτη του πανεπιστημίου Johns Hopkins. Μεταφράζω εκ του προχείρου :
Μια μετα-ανάλυση του Πανεπιστημίου Johns Hopkins που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο έδειξε ότι τα lockdowns σε όλη την Ευρώπη και τις ΗΠΑ μείωσαν τη θνησιμότητα από τον covid-19 μόνο κατά 0,2%.Η ανάλυση των ερευνητών για τα «μέτρα αποκλεισμού» περιελάμβανε κλείσιμο σχολείων, κλείσιμο επιχειρήσεων, απαγορεύσεις διεθνών ταξιδιών και εσωτερικών μετακινήσεων αλλά και τις εντολές για μάσκες. Η μελέτη διαπίστωσε επίσης ότι οι παραγγελίες για παραμονή στο σπίτι ήταν αναποτελεσματικές, μειώνοντας τη θνησιμότητα μόνο κατά 2,9%.
“Ωστόσο, αν και τα lockdowns είχαν ελάχιστες έως καθόλου επιπτώσεις στη δημόσια υγεία, έχουν προκαλέσει ένα τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος”, καταλήγει η μελέτη. “Κατά συνέπεια είναι αβάσιμα και θα πρέπει να απορριφθούν ως μέσο πολιτικής για την πανδημία.
Τα lockdowns έχουν περιορίσει την πρόσβαση των ανθρώπων σε ασφαλείς (εξωτερικούς) χώρους, όπως παραλίες, πάρκα και ζωολογικούς κήπους, περιλαμβάνουν εντολές για μάσκα σε εξωτερικούς χώρους, αυστηρούς περιορισμούς σε υπαίθριες συγκεντρώσεις, ωθώντας τους ανθρώπους να συναντώνται σε λιγότερο ασφαλείς (εσωτερικούς) χώρους”, σημείωσαν οι ερευνητές.
“Τα στοιχεία μας λένε ότι ο περιορισμός των συγκεντρώσεων ήταν αντιπαραγωγικός και αύξησε τη θνησιμότητα από covid-19″.

Θέλω να θυμίσω κάτι που είχα επισημάνει πρόπερσι στην παρουσίαση του βιβλίου του Alex Berenson, Unreported Truths About Covid 19 and Lockdowns : …η πρακτκή του κατ’ οίκον περιορισμού απορρίπτετο μέχρι μια εποχή ως ατελέσφορη και αντιπαραγωγική από την σύγχρονη επιστημονική κοινότητα, με την απόρριψη σε κάποιες περιπτώσεις να παίρνει χλευαστικές αποχρώσεις. Αυτό, μέχρι τη στιγμή που ανέλαβαν δράση …οι αλγόριθμοι.
Μετά από τη δριμεία περίοδο γρίπης του 2005, ο τότε πρόεδρος George Bush Jr. ζήτησε επιστημονικές μελέτες εξεύρεσης τρόπων για την επιβράδυνση των επιδημιών. Ο Dr. Mecher, γιατρός της Ομοσπονδιακής κυβέρνησης αποσπασμένος στο τμήμα Βετεράνων [Veteran Affairs], ήρθε σε επαφή με τον Robert Glass, επιστήμονα των κομπιούτερ στο Sandia national Laboratories. Η 14χρονη κόρη του τελευταίου είχε δημιουργήσει ένα μοντέλο του τρόπου με τον οποίο το social distancing θα μπορούσε να επιβραδύνει τη διάδοση της γρίπης. Ο Glass δούλεψε πάνω σ’ αυτό, δημιουργώντας μια προσομοίωση η οποία “αποδείκνυε” ότι τα lockdowns μπορούσαν να μειώσουν μια επιδημία γρίπης σε μια πόλη 10.000 κατοίκων κατά 90%.
Ο Dr. Mecher έλαβε τα αποτελέσματα στο γραφείο του στη Washington και ενθουσιάστηκε.
Ακόμα περισσότερο ενθουσιάστηκε το CDC. Τον Φεβρουάριο του 2007, ο οργανισμός παρακάμπτοντας τον σκεπτικισμό για τον οποίο μιλήσαμε προηγουμένως, μετέτρεψε τη νέα προσέγγιση, τιτλοφορημένη “Μη – Φαρμακευτικές Παρεμβάσεις” [Non-Pharmakeutical Intervensions – NIPs] σε επίσημη πολιτική των ΗΠΑ.
“Η έμπνευση για όλο αυτό, η σπίθα, ήρθε από την κόρη μου”, θα δήλωνε αργότερα ο Robert Glass εμφανώς συγκινημένος.
Είμαι περίεργος πώς αισθάνεται “για όλο αυτό” σήμερα, η αδιαμφισβήτητης ευφυίας κατά τ’ άλλα κόρη του.