Ένα τραγούδι του J.J. Cale από το άλμπουμ To Tulsa And back του 2004 – πρόταση του stcigar και σχόλιό του για τα τεκταινόμενα…
A J.J. Cale’s song from the album To Tulsa And Βack, released in 2004 – stcigar’s proposal, and his comment on current events…
Have you heard the news that’s going ’round here
The man in charge has got to go
‘Cause he dances ’round the problem, boy
And the problem is the man in charge you know
Now, the young knows what I’m talking ’bout
It’s a con in the old man’s game
The man in charge, he don’t know what he’s doing
He don’t know the world has changed
Power seems to be so far up
The man on the street ain’t got a clue
The high top cats running your life
Think the problem is me and you
Born in a time that has gone by
The old tell the young what to do
Have you heard the news that’s going ’round here
The problem is the man in charge of you
The problem is the man in charge of you
Power seems to be so far up
The man on the street ain’t got a clue
The high top cats running your life
Think the problem is me and you
Have you heard the news that’s going ’round here
The man in charge has to go
The man in charge has got to go
The man in charge has to go
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τον παραδέχομαι πάντως τον Elon. Ο τύπος την έκανε διά του χωρισμού and not a minute too soon.
Νταξει τώρα μιλάμε για άτομο που έχει μαζέψει κοντά μισό τρις, έχοντας ξεκινήσει με μαγιά κρατικές επιδοτήσεις …δεκάδων δις, ως (προ-) Γκρέτα Τούνμπεργκ με επιχειρηματικό δαιμόνιο.
Θεός των λαμόγιων.
Δεν το συζητάμε. Για να μετατρέψω σε σημερινά δολάρια τη σοφή ρήση ενός μπάρμπα μου (που αναφερόταν σε μεταπολεμικές δραχμές):
– Μη γελιέσαι αγόρι μου.. Μόνο το πρώτο εκατομμύριο είναι τίμιο!
Πάνε οι εποχές που λέγαμε ότι δεν υπάρχουν ειδήσεις τον Αύγουστο..🙄
Το άσχετο εντωμεταξύ, αλλά εκτός των άλλων είδα σήμερα στον ύπνο μου το Σαββόπουλο. Ήταν σχετικά νέος και άρχισε ξαφνικά να παίζει τρία-τέσσερα πρωτότυπα ολοκληρωμένα κομμάτια – με κουπλέ ρεφρέν κανονικά και με στίχο στα ελληνικά – στο γνώριμο ύφος του, από τα καλύτερα που.. δεν είχα ξανακούσει. Από ένα σημείο άρχισα να τραγουδάω μαζί του κι εγώ συνοδεύοντας με τον τρόπο αυτό διάφορες νυχτερινές μου περιπέτειες. Όταν σηκώθηκα για κατούρημα, με συνόδευε για λίγα λεπτά η χαρακτηριστική μελωδία του τελευταίου τραγουδιού.. and then it’s gone. Είχα πολύ καιρό να δημιουργήσω καινούρια κομμάτια – και ποτέ μέχρι τώρα στα ελληνικά – στο στούντιο των ονείρων. Και η μοναδική φορά που είδα στον ύπνο μου το Σαββόπουλο.
Σα να μου φαίνεται παρεμπιπτόντως ότι ξέφυγα λίγο με τη διεθνή πολιτική τα τελευταία χρόνια. Ώρες ώρες πραγματικά δε με αναγνωρίζω. Προφανώς έχω επηρεαστεί κι εγώ από τον καταραμένο ιό της εποχής. Λες και δεν έχω αρκετά δικά μου προβλήματα που πάνε από το κακό στο χειρότερο. Η σωτηρία του πλανήτη με μάρανε. Ας γίνει ό,τι θέλει. Δεν είναι στο χέρι μου να επηρεάσω τα πράγματα. Ούτε γνωρίζω ποιο είναι το καλύτερο και για ποιον. Προς το παρόν λέω να ολοκληρώσω στο μέτρο του δυνατού την προϊούσα διαδικασία της απομόνωσης and forget about it all. Η μόνη μου – τελείως ανορθολογική φυσικά – επιφύλαξη προέρχεται από την παρατήρηση του Max Payne ότι things have a nasty habit of going bad when you are not looking. Βασικά πρόκειται για δική μου παράφραση. Dreams και όχι things έλεγε στην πραγματικότητα ο Max. Όχι πως έχει και μεγάλη διαφορά.
Αν μπορέσεις πάντως, βάλε κάποια στιγμή από μένα και το σχετικό κομματάκι:
https://www.youtube.com/watch?v=LtU-9EMSYu0
I know the feeling : η πρώτη φορά που θυμάμαι να συμβαίνει ήταν στην εφηβεία βλέποντας στον ύπνο μου τον …Elvis. Τον οποίο “σνόμπαρα” τότε, βυθισμένος στα σύμπαντα των Genesis και των Van Der Graaf Generator. Και ξαφνικά τον βλέπω ως ένα πολύ συμπαθητικό, χαμηλών τόνων τύπο, και τον ακούω να μου τραγουδάει “δια ζώσης” με την κιθάρα του κάποια (ανύπαρκτα) τραγούδια που μου έκαναν …ιδαίτερη εντύπωση (“αυτά μάλιστα!”).
Το του Σαββόπουλου που είδες απoκλείεται υποθέτω να ήταν άσχετο με το post του “Βιετνάμ” εδώ.
Κατά τ’ άλλα δεν ξερω πόσο εύκολο είναι να μείνει κανείς ανεπηρέαστος απ’ τον ιό της εποχής, ούτε και πόσο θεμιτό είναι αυτό τελικά, από ένα επίπεδο (αποστασιοποίησης) και μετά τουλάχιστον. Υποθέτω ότι αρκεί να έχει κανείς επίγνωση του ότι πρόκειται ακριβώς για …ιό. Και να βλέπει με μισό μάτι κάθε ένα από τους συμμετέχοντες σ’ αυτό το πανηγύρι, του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου. Προσωπικά ούτε μια από τις “περιγραφές” / “αναλύσεις” που εχω ακούσει δε με καλύπτει, σε σημαντικό ποσοστό τουλάχιστον, ως προς το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή, χωρίς φυσικά να έχω κάποια επαρκή απάντηση δική μου.
Η λογική της συντριπτικής πλειονότητας των σχολιαστών είναι τύπου ChatGPT : βασικό στοιχείο του προγραμματισμού είναι η εκπομπή της βεβαιότητας ότι …έχει την απάντηση. Σενάρια όπως “δεν ξέρω”, “να το σκεφτώ” κτλ. είναι απλώς unthinkable. Enter ένα σωρό μαλακίες, λογικά διάτρητες ή κραυγαλέα άσχετες με την πραγματικότητα (τα λεγόμενα …hallucinations). Η βασική διαφορά των κακοπρογραμματισμένων “αναλυτών” από το μηχάνημα είναι ότι εκείνο τουλάχιστον παραδέχεται το λάθος του αν το επισημάνεις.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, ένα πράγμα που φαίνεται όλο και πιο πιθανό εξ ου και το επαναφέρω, είναι ότι η περιγραφή των ζημιών από το Ιράν ως “not severe” αποσκοπεί πιθανά στην προετοιμασία του εδάφους για ήπιο σχετικά χτύπημα αντιποίνων. Και βάσει νέων στοιχείων που δείχνουν να επιβεβαιώνουν του λόγου (“not severe”) το αληθές, δεν αποκλείω καν την περίπτωση αυτό να μην αποτελούσε “αποτυχία” της επιχείρησης όπως διαδίδεται, αλλά προδιαγεγραμμένο στόχο : εν ολίγοις ότι το όλον σχεδιάστηκε ως καθηλωτική (με όρους θεάματος) επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Με μίνιμουμ πραγματικό αποτέλεσμα αλλά μάξιμουμ επικοινωνιακή ισχύ του τύπου “η επόμενη φορά θα είναι κάπως διαφορετική”. Τα ανωτέρω ασφαλώς προσκρούουν στη μεγαλομανία των ανακοινώσεων Τραμπάκουλα μετά το χτύπημα. Αλλά θα μπορούσαν να αποσκοπούν και στο χορτασμό της όρεξης του MAGA crowd, το οποίο δεν ψάχνεται ιδιαίτερα με τις λεπτομέρειες.
Δεν σκοπεύω να χαραμίσω άλλο το χρόνο μου με τον εν λόγω ανόητο. Απεχθάνομαι τους ανθρώπους που δεν εννοούν αυτά που λένε – παρεμπιπτόντως η πλειοψηφία των συμπατριωτών μας – ο συγκεκριμένος όμως έχει αποδομήσει εντελώς κάθε παραδοσιακή έννοια νοήματος. Η ζημιά που έχει προκαλέσει σε ατομικό και συλλογικό πνευματικό επϊπεδο είναι ανυπολόγιστη και ανεπανόρθωτη. Το γεγονός ότι τη διάστασή του αυτή αγνοούν συστηματικά τόσο οι εχθρικά όσο και οι φιλικά προς αυτόν διακείμενοι, αποτελεί για μένα το χειρότερο οιωνό. Τέλος πάντως παρασύρομαι πάλι καί μάταια. Μην ξεχάσεις το τραγουδάκι του Τιμ (του Φρεντ δηλαδή..)!
Εννοείται.
Thanks! Παρεμπιπτόντως το εντυπωσιακό με τα.. καινούρια κομμάτια του Σαββόπουλου δεν ήταν μόνο η συνθετική τους αρτιότητα. Ήταν και ότι αυτή συνδυαζόταν με στίχους που έβγαζαν κάποιο νόημα τόσο από άποψη μορφής όσο και περιεχομένου. Πώς είναι δυνατό να επιτυγχάνει κάτι τέτοιο το κοιμισμένο υποτίθεται πνεύμα μας και μάλιστα σε “πραγματικό” χρόνο? Dreams hold the keys of reality🔐
Το ακόμα εντυπωσιακότερο είναι ότι ο “πραγματικός” χρόνος είναι στην πραγματικότητα λίαν συμπυκνωμένος, τουτέστιν το όλον διαρκεί “στην πραγματικότητα” πολύ λιγότερο απ’ ότι “στο όνειρο”.
Πιθανώς απαλλαγμένο από τα δεσμά της “πραγματικότητας” το πνεύμα μας transcends the boundaries of space and time. Τα οποία space and time ούτως ή άλλως ο Καντ θεωρούσε ψευδαίσθηση.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ ειδικά το χρόνο σαν ψευδαίσθηση, εκτός πια κι αν δεχτούμε την ύπαρξή μας σαν ψευδαίσθηση (ούτε αυτό μπορώ να τα αντιληφθω!). Ψευδαίσθηση, ή μάλλον αυθαιρεσία, είναι ο μετρήσιμος χρόνος.
Είναι ψευδαίσθηση με την παρμενίδεια έννοια ότι τίποτα δεν κινείται και ότι τα πάντα έχουν “συμβεί” από πριν. Ή – για να χρησιμοποιήσω μια δική μου αριθμητική παρομοίωση – ότι ο κόσμος αποτελεί ένα τεράστιο άθροισμα/υπόλοιπο/γινόμενο/πηλίκο που από κοντά δίνει την εντύπωση μιας ατελείωτης δραστηριότητας και ποικιλομορφίας, αλλά συνολικά δεν αποτελεί παρά την ανάπτυξη ενός τεράστιου μηδενός. Που κατά τον Παρμενίδη μάλιστα δεν μπορεί να υπάρχει εξ ορισμού!
Το πραγματικό ερώτημα για μένα δεν είναι αν ο κόσμος (κι εγώ μαζί του – το γάρ αυτό νοείν εστίν τε και είναι) αποτελεί ψευδαίσθηση. Περί αυτού δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Είναι το γιατί. Γιατί το τίποτα παίρνει όλες αυτές τις παραπλανητικές μορφές αντί απλώς να κάτσει σταυγά του🐣
Όσο για το “keys to reality” part, θέλω να πιστεύω ότι τα όνειρα αποτελούν τουλάχιστον μια μέθοδο προσέγγισης του μυστηρίου του θανάτου : αν ο ύπνος οδηγεί σε μια προσωπική “υπερβατική” επικράτεια, ο θάνατος αποτελεί υπέρβαση της τελευταίας, οδηγώντας σε μια ευρύτερη δίκην ωκεανού, “αντικειμενική” επικράτεια εντός της οποίας, δίκην ποταμών, εκβάλλουν οι επιμέρους. Αυτά βέβαια για όσους θεωρούν την εσωτερική ζωή του ανθρώπου κάτι περισσότερο από …αποτέλεσμα ηλεκτροχημικών αντιδράσεων.
Η όποια εγκυρότητα των παραπάνω συλλογισμών προϋποθέτει σιωπηρά την αιωνιότητα της λογικής, την οποία τρόπον τινά τοποθετεί έξω από τον κόσμο. Εν αρχή κλπ.
Την οποία λογική έχουν καταφέρει τελικά να.. εξορίσουν από τον κόσμο!
Πολλοί και διάφοροι σύγχρονοί μας that is.
Πέραν της καθαρής θεωρίας πάντως υπάρχουν άφθονες εμπειρικές ενδείξεις ότι ο κόσμος μας αποτελεί ψευδαίσθηση. Και η σύγχρονη επιστήμη κατά βάθος αυτό υπαινίσσεται. Απλά δεν έχει νόημα να το λέμε, αφού δεν υπάρχει εναλλακτική. Κάτι σαν την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Δεν είναι πραγματική κυβέρνηση.. but, hey, what can you do.
Μη θέλοντας επί του παρόντος να υπεισέλθω στον κυρ-Παρμενίδη, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω…Τι θα πει “ο κόσμος μας αποτελεί ψευδαίσθηση”. Είναι σαν να λες “είμαι ψεύτης”, και να αξιώνεις να γίνεις πιστευτός. Αν ο κόσμος είναι ψευδαίσθηση, τότε και το ότι ο κόσμος είναι ψευδαίσθηση, είναι ψευδαίσθηση.
..οπότε καταλήγουμε και πάλι στην ψευδαίσθηση! Anyway πρόκειται για σκέψεις που μηρυκάζω δεκαετίες και δυσκολεύομαι να εξηγήσω σε δέκα γραμμές, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποκλείεται να είναι ολοκληρωτικές μαλακίες. Κανονικά δεν προορίζονται καν για συζήτηση. Και μόνο η λογική διατύπωσή τους αναιρεί σε μεγάλο βαθμό το περιεχόμενό τους, όπως πολύ σωστά παρατήρησες. Καταλαβαίνω απόλυτα κάποιον που θεωρεί τα παραπάνω απλά παιχνίδια με τις λέξεις. Για μένα όμως η ταυτολογία και η αντίφαση αποτελούν την αρχή της πραγματικής μαθήσεως. Τα περισσότερα “παράδοξα” εξάλλου αποτελούν παράδοξα μόνο για τους τυπολάτρες του λόγου. Στην πράξη κανένας δεν θα εμπιστευόταν ξανά κάποιον που θα ισχυριζόταν ότι ψεύδεται συνεχώς. Καλού κακού θα έπαιρνε δηλαδή τη συγκεκριμένη δήλωση στα σοβαρά χωρίς να κολλήσει σε λογικούς βρόχους. Όσο για τα παράδοξα του Ζήνωνος (που αποτελούν πρακτικές εφαρμογές της θεωρίας του Παρμενίδη) δεν υπάρχει καμία βία για λύσεις. Ο Ζήνων είχε απόλυτο δίκιο εξαρχής. Αρκεί να δεχτεί κανείς ότι ο κόσμος μας αποτελεί ψευδαίσθηση!😁
Άσε που η θεωρία της ψευδαίσθησης δεν θα μπορούσε ποτέ να γίνει ευρέως αποδεκτή. Αυτό θα της προσέδιδε μια εντύπωση αντικειμενικότητας που θα χαλούσε τον ψευδαισθησιακό χαρακτήρα της. Με άλλα λόγια η απόρριψη και ο χλευασμός δεν αποδυναμώνουν τις πεποιθήσεις του ψευδαισθησιακού. Τις ενισχύουν!
Λέγοντας φερειπείν “η λογική κείται εκτός κόσμου”, ξεχνάμε ότι οι λέξεις “η”, “λογική”, “κείται”, “εκτός”, “κόσμου” — αποτελούν …μέρη του κόσμου που απορρίπτουμε ως ψευδαίσθηση. Ο Π χρησιμοποιεί εργαλεία του κόσμου της “Δόξας” για να τον ακυρώσει ως τέτοιο.
[Το κινητό μου έμεινε από μπαταρία. Τα περισσότερα σχόλια είναι γραμμένα στο πόδι. Δείξε κατανόηση!]
Εννοείται ότι τελικά όλα καταλήγουν στην πίστη. Πίστη στην εγκυρότητα της “λογικής”, πίστη στην αντικειμενικότητα των “ιδεών” και δε συμμαζεύεται. Μεταφυσική δηλαδή. Αλλιώς η all encompassing τυχαιότητα του κόσμου αυτού καταργεί κάθε δυνατότητα νοήματος. Ένα τέτοιο κόσμο δεν τον ερμηνεύεις απλώς, αλλά κυριολεκτικά τον αισθάνεσαι σαν ψευδαίσθηση. Και μάλιστα του χειρότερου είδους.
…Συμφωνώ με το περί πίστης. Και ακόμα και αν το αντκείμενό της “αποδειχτεί” απατηλό, η ίδια η πίστη είναι αληθινή ως κινητήριος δύναμη. Εξ ου και τα διάφορα θαύματα. Εξ ου και κάποιες απ’ τις πιο συγκινητικές φιγούρες με τις οποίες έχω συζητήσει ήταν κάποιοι παλιοί αριστεροί, ανανήψαντες αλλά και αμετανόητοι.
Ένας από τους λόγους που διστάζω να μπαίνω σε “φιλοσοφικές” συζητήσεις, είναι η τάση μου να αναφέρομαι σε κολοσσούς και τιτάνες της σκέψης με “ασεβείς”, έως και …αγοραίες εκφράσεις που μπορούν να προκαλέσουν …ανατριχίλα στον συνομιλητή. Για μένα πάντως, όποτε προκύπτουν, προκύπτουν εξ οικειότητος, όπως πχ. μπορεί να βρίζεις τον κολλητό σου, το μουσικό σου ίνδαλμα ή το σκύλο σου, just for the fuck of it. Για τον Παρμενίδη εν πάση περιπτώσει, το “σλόγκαν” μου είναι : “ο φιλόσοφος του σωλήνα”. Και το εννοώ.
Το καλύτερο το είχε πει ο Βιτγκεστάιν: μια φιλοσοφική συζήτηση έχει τη μορφή “δεν βγάζω άκρη”. Ακόμα καλύτερα ο Κονδύλης: οι φιλοσοφικές αναμετρήσεις γίνονται ειλικρινείς μόνον όταν καταλήγουν σε προσωπικές ύβρεις!
Κονδύλης Θεός όπως πάντα. Βιτγκεντστάιν, …απλός ημίθεος. Κατα την ταπεινή μου άποψη, λαβάνοντας υπόψη το status της φήμης καθενός, που αδικεί κατάφωρα τον ΠΚ.
Από τα μεγαλύτερα πνεύματα όλων των εποχών ο Κονδύλης. Δυστυχώς γεννήθηκε σε λάθος τόπο και χρόνο.
VERY apropos at the moment! Good song too 🙂
Thank you Ken!