Αναφερθήκαμε χτες στο θέμα της μεταβάπτισης της απροθυμίας για εμβολιασμό σε “ψυχική διαταραχή”, σύμφωνα με οδηγία του Υπουργείου Υγείας του Οντάριο, “πρωτοπορούσας” πολιτείας του Καναδά, “πρωτοπορούντος” σε ζητήματα υγειονομικής πολιτικής, με επίκαιρη αιχμή του δόρατος τον Covid.
Αυτό που είχα ξεχάσει [τι να πρωτοθυμηθείς μέσα στον κυκεώνα της παράνοιας] είναι η …πρωτοποριακή τι άλλο, πολιτική της ίδιας χώρας [σημειωτέον, μικρός ήταν η αγαπημένη μου – μια πιο ευρύχωρη, “παρθένα”, φαντασμαγορική βερσιόν των ΗΠΑ ] στο ζήτημα της ευθανασίας : στη λίστα των ασθενών που σύμφωνα με το πρόγραμμα του M.A.I.D. * κρίνονται άξιοι υποστήριξης στην επιλογή τους να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια, θα προστεθούν από το 2023, οι πάσχοντες από συγκεκριμένες ψυχικές διαταραχές.
Ας αφήσουμε κατά μέρος εδώ ζητήματα όπως το πώς ορίζονται / διαγιγνώσκονται αυτές οι τελευταίες, το πώς διευκρινίζεται ότι ο “ψυχικός πόνος”, αβάσταχτος ων, δικαιολογεί την ευθανασία, ή το τι ρόλο παίζουν στην τελική απόφαση συγγενείς και ψυχίατροι. Ας μην αναφερθούμε ούτε στη, χυδαία ξεκάθαρη, οικονομική παράμετρο του θέματος.
Ας μείνουμε σ’ εκείνο που προκύπτει από ένα απλό συνδυασμό των συνθηκών στις οποίες αναφερθήκαμε χτες και σήμερα : απροθυμία για εμβολιασμό = ψυχική διαταραχή = πιθανός λόγος εφαρμογής των πρωτοκόλλων του M.A.I.D..

* Medical Assistance In Dying