Όπως γράφαμε στο post ΚΑΛΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΟ IMPEACHMENT [25/1] η απόφαση του DT να μην προχωρήσει σε δημιουργία νέου κόμματος, δεν μπορούσε παρά να σημαίνει την “εξομάλυνση σχέσεων” με τον σκληρό πυρήνα των ρεπουμπλικάνων γερουσιαστών [ελεγχόμενων από τον Mitch McConnell] και ως εκ τούτου την εξασφάλιση της ψήφου τους στη δίκη – παρωδία.
Το θέμα πλέον είναι λήξαν: η Γερουσία απάλλαξε τον πρώην πρόεδρο απ’ τη κατηγορία για …υποκίνηση σε στάση [ψήφοι 57-43, επτά μόλις ρεπουμπουμπλικανοί ψήφισαν εναντίον]. Οι γελοιογραφίες πολιτικών που στελεχώνουν το Δημοκρατικό κόμμα [αντίστοιχο, για την Ελλάδα, ένα είδος συνοθυλεύματος απ’ τα χειρότερα στοιχεία της Νέας Δημοκρτίας και του ΣΥΡΙΖΑ …με ολίγη από “αντιεξουσιαστικό χώρο”] βλέπουν μπροστά τους αυτό που παντοιοτρόπως προσπάθησαν να αποφύγουν: το εφιαλτικό φάσμα του Donald Trump και για την επόμενη τετραετία, με ορόσημο τις ενδιάμεσες εκλογές στο ήμισυ της προεδρικής θητείας.
“Προβλέπω”, χωρίς να αισθάνομαι ιδιαίτερα θεόπνευστος, ότι τότε, το αργότερο, συνεπικουρούσης της λαϊκής δυσαρέσκειας, ο Πρόεδρος – Τηλεκατευθυνόμενη Μούμια θα παραδώσει τη θέση του στο ον που θα καταγραφεί ως η χειρότερη περίπτωση ενοίκου του Λευκού Οίκου στην ιστορία: την …πρώτη έγχρωμη γυναίκα πρόεδρο των ΗΠΑ, Κάμαλα Χάρις.
Πέρα από την ίδια την έκβαση της “διαδικασίας” που ικανοποιεί το περί δικαίου αίσθημα, υπάρχει ένα επιπλέον θετικό : ο DT, με τέσσερα χρόνια πείρας στο αξίωμα, και ελεύθερος απ’ τους περιορισμούς που αυτό συνεπάγεται, θα αναπτύξει ξανά ένα λόγο όπως εκείνος που έκανε εκατομμύρια συμπολιτών του να τον πιστέψουν και να τον αγαπήσουν. Και ένας λόγος σαν κι αυτόν, ακόμα και αν δύσκολα μετουσιώνεται σε έργο, είναι σημαντικό να ακούγεται.