Σαν σήμερα, 10 Ιουνίου 1910, στο White Station του Mississippi γεννήθηκε ο Chester Arthur Burnett, γνωστός ως Howlin’ Wolf, τραγουδιστής, κιθαρίστας, αρμονικίστας και συνθέτης, ένας από τους μεγαλύτερους bluesmen όλων των εποχών. Μετά από ιδιαίτερα περιπετειώδη εφηβικά και νεανικά χρόνια, έχοντας ήδη καθιερωθεί ως φυσιογνωμία των blues του νότου, ο HW θα ανέβαινε στο Σικάγο στα early ’50s κυριαρχώντας στη σκηνή της πόλης με μοναδικό “αντίπαλο” τον Muddy Waters.
Και οι δύο θα οφελούνταν τα μέγιστα από το blues revival των ’50s και των ’60s και την υιοθέτηση της μαύρης κουλτούρας από το λευκό ακροατήριο.
Τα περισσότερα τραγούδια του, όπως και του M. Waters, είναι συνθέσεις του Willie Dixon. Κάποια ωστόσο πολύ σημαντικά [σ’ αυτό το podcast: “Killing Floor”, “The Big House”, “Tired Of Crying”…] είναι δικά του.
On this date, June 10, 1910, in White Station, Mississippi, Chester Arthur Burnett, better known as Howlin’ Wolf, was born. Singer, guitarist, harmonica player and composer, one of the greatest bluesmen of all time. After particularly adventurous teenage and young years, having having already established a name of the blues scene, HW would move up to Chicago in the early ’50s, dominating the city, with Muddy Waters as his only rival.
Both of them would be extremely benefited from the blues revival of the ’50s and 60s, and the adaption of the black culture by the white audience.
Most of Wolf’s songs, like the ones of M. Waters’, are written by Willie Dixon. Some, however, very important [in this podcast: “Killing Floor”, “The Big House”, “Tired Of Crying”…] are songs of his own.
0:00 The Red Rooster 2:28 Walk To Camp Hall 5:18 Pop It to Me 8:10 Spoonful 10:55 Come To Me Baby 13:22 Mama’s Baby 15:30 Back Door Man 18:19 I Ain’t Gonna Be Your Dog No More (Acoustic) 22:16 Killing Floor 25:07 The Big House 30:08 Tired of Crying
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Now this is one HOWLIN’ podcast!!!!
AW-OOOOOOH! [=Thank you!]
Τα τραγούδια του HW πάντως έχουν ένα σαρδόνιο χαρακτήρα που τους αφαιρεί κάθε ίχνος της παραδοσιακής μπλουζ μιζέριας. Πιστεύω μάλιστα ότι αυτό το στοιχείο επηρέασε τον Beefheart περισσότερο κι από τη χαρακτηριστική ερμηνεία του μεγάλου αυτού μουσικού. Ο HW αποτελεί αξιοσημείωτη περίπτωση μαύρου που δεν αισθάνεται την καταγωγή του ως υποχρέωση ούτε ως βάρος..
Να πω ότι συμφωνώ θα ήταν άστοχο, γιατί …επαυξάνω. Δεν είναι τυχαίο ότι ο HW είχε ένα εντυπωσιακά καλό χειρισμό των οικονομικών του εξ αρχής. Κι αυτό πριν καν ανέβη στο Σικάγο [όπως έλεγε άλλωστε “ήμουν ο μόνος μαύρος που έφτασε ποτέ στο Σικάγο οδηγώντας το δικό του αυτοκίνητο”].
Αυτή είναι μια επικαιρα καίρια παρατήρηση εν όψει της κατάστασης που επικρατεί στην Αμερική και η οποία απαιτεί “κινητοποίηση” εκ μέρους μας. Πιστεύω ότι η προσέγγιση των Αμερικανικών εκλογών ισοδυναμεί τρόπον τινά με την προσέγγιση ενός …τεράστιου μετεωρίτη, τη σύγκρουση με τον οποίο δεν είμαι σίγουρος ότι θα αποφύγουμε.