Παρατηρώ μια τάση υπερβολικής μετριοπάθειας, από σχολιαστές φίλα προσκείμενων στους Ρεπουμπλικάνους media : “δεν είναι το σαρωτικό κύμα που περιμέναμε, είναι μια …απλή νίκη” κτλ.. Αυτό, με ενθουσιώδη παρένθεση κάποιες αναφορές στο θρίαμβο του Ron Desantis.
Η μόνη εξήγηση που μπορώ να φανταστώ είναι μια απόφαση “κύκλων” του GOP για υποβάθμιση της υποψηφιότητας του Trump, προς χάριν του σούπερ σταρ – κυβερνήτη της Φλόριντα.
Ακόμα και αν, όπως διαφαίνεται ως πιθανότητα, οι Ρεπουμπλικάνοι κερδίσουν και την Γερουσία [επιτυχία δηλ. 100%], η εντύπωση απ’ τις υποτονικές περιγραφές μπορεί να παραμείνει, στην υπηρεσία του παραπάνω στόχου.
Όχι ότι ο Desantis δεν είναι, ίσως, προτιμότερος. Απλώς η προώθησή του κόντρα στον τέως πρόεδρο, δημιουργεί κίνδυνο αποσυσπείρωσης του “ποπουλιστικού” κινήματος. Αυτό είναι το ζητούμενο για τα swamp creatures τα οποία ευδοκιμούν και στις δύο παρατάξεις.
(Visited 128 times, 1 visits today)
I haven’t looked at the results yet. Other than what you posted.
They are not final of course. They just seem to me much more encouraging than what some comments from the GOP camp would make someone believe.
There is a lot of red. Our wicked witch governess won realection. It’s hard to unseat an incubant governor in NM, especially an evil Democrat governess.
Απότι έχω καταλάβει – γιατί μέχρι πρόσφατα δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη των συγκεκριμένων εκλογών – η απογοήτευση των συντηρητικών προέρχεται από το γεγονός ότι το διαβλεπόμενο αποτέλεσμα δεν φαίνεται να διαφέρει σε τίποτε από αυτό που συνηθίζεται – κάποιες παραχωρήσεις δηλαδή στη γερουσία και στη βουλή – ακόμα και στην περίπτωση των πιο επιτυχημένων προέδρων.
Δεν είναι τόσο απλό. Αν ο έλεγχος Βουλής και Γερουσίας περάσει στα χέρια των Rep., όπως είναι πιθανό, η “κυβέρνηση Μπάιντεν” χάνει μέγα μέρος της δυνατότητας να βλάπτει τη χώρα και τον κόσμο. Και δεν είναι ακριβώς συνηθισμένη εξέλιξη στις midterm η αντιπολίτευση να αποκτά έλεγχο και των δυο σωμάτων.
Η [έντεχνη προφανώς και μετά λόγου γνώσεως] καλλιέργεια κλίματος αναμονής για πράματα και θάματα ευθύνεται για τη δημιουργία μιας επαναλαμβάνω, περίεργης και 100% ενσωματωμένης στο γνωστό κόνσεπτ “2+2=5” ατμόσφαιρας, με κυριαρχία υποβολιμαίων συναισθημάτων όπως το “μούδιασμα”, η “απογοήτευση” και η “ανάγκη για γύρισμα σελίδας”, φόντο δεόντως ζοφερό για την ανατολή του άστρου “Desantis”. Ο οποίος είναι συμπαθής και φαίνεται άξιος, no question about it. Ως εκ τούτου δεν θα σκάσω ιδιαίτερα ούτε για την ακρίβεια ούτε για τις συνέπειες [αν είναι ακριβής] της αίσθησής μου: η εκστρατεία των γνωστών κύκλων για παρεμπόδιση της επανακαθόδου Trump στις εκλογές με κάθε μέσο, ρίχνει άγκυρα στους κόλπους του Ρεπουμπλικανικού κόμματος.
Το πρόβλημα, για μένα, είναι κυρίως ηθικής, δηλ. …αισθητικής τάξεως. Κάποιος [εδώ ο Trump] που έχει υποστεί τα πάνδεινα πρέπει κάποια στιγμή να απολαύσει μια δικαίωση.
Ψιλά γράμματα θα μου πεις στην εποχή μας αλλά, είμαστε old school, τι να κάνουμε.
Από την άλλη, ο ίδιος έσκαψε το λάκκο του με τα κωλοεμβόλια, για την αποτελεσματικότητα των οποίων στη συνέχεια ουδέποτε είπε κουβέντα.
No doubt about it all. Όμως το αμερικανικό σύνταγμα είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να μην επιτρέπει την υπερβολική συγκέντρωση εξουσίας ούτε σε άτομο ούτε σε κόμμα, εξ ού και τα δύο σώματα, οι ενδιάμεσες εκλογές και τα σχετικά. Οπότε το αποτέλεσμα των συγκεκριμένων εκλογών είναι περισσότερο συμβολικό – κάτι σαν δημοσκόπηση δηλαδή – και από την άποψη αυτή δεν ήταν το αναμενόμενο για τους republicans. Τους φαντάζομαι να κοιτάζονται μεταξύ τους και να λένε απορημένοι “μα τι άλλο πρέπει να κάνει ο κωλόγερος για να τον διώξουν με τις κλωτσιές?”
Αυτό ισχύει σίγουρα, και μόνο περίεργο δεν θα ήταν να μη συμβαίνει behind the scenes. Αλλά επειδή μέρος της γαμημένης δουλειάς τους είναι να παρουσιάζουν τα του οίκου τους όσο γίνεται πιο ρόδινα, μου φαίνεται περίεργο που κάνουν το αντίθετο [εισάγοντας με έμφαση την παρένθεση “Desantis”]. Και μάλιστα όταν αυτό συνάδει με τους στεναγμούς ανακούφισης των Dems και τις εξαγγελίες του ραμολιμέντου ότι “δεν παίρνει πίσω τίποτα”. Που σημαίνει, open borders, ύφεση, ενεργειακή κρίση it is, και όποιος ζήσει. Για να μη μιλήσουμε για Ουκρανία.
Ασχέτως πάντως από τα κατορθώματα της κυβέρνησης Μπάιντεν, είναι πιστεύω η κατάλληλη στιγμή να θέσουμε και το ερώτημα του σε τι ακριβώς άλλαξε προς το καλύτερο η Αμερική και κυρίως ο κόσμος επί προεδρίας του Τραμπ. Τι θα μπορούσε άραγε να κάνει στα ογδόντα του ο φίλτατος που δεν το κατάφερε στα 70?
Καλά κατ’ αρχήν αυτό που μπορεί να κάνει είναι να μην είναι ο Μπάιντεν – εύκολο αλλά όχι ευκαταφρόνητο: εδώ [μισοαστεία μισοσοβαρά] έως και με πυρηνικό ολοκαύτωμα απειλούμαστε.
Κατά τ’ άλλα, ευχαρίστως να θέσουμε το ερώτημα από αύριο Θεού θέλοντος. Θα προσπαθήσω να ανεβάσω κάνα κομματάκι και έως εκεί γιατί … 💤
Take it easy. Κατά βάθος όλοι γνωρίζουν ότι το κακό ξεκίνησε από τότε που βγήκε ο Μητσοτάκης😉
Ο Μητσοτάκης έχει βγει από το αυγό του Klaus Schwab, το ίδιο δηλ. απ’ το οποίο έχουν προκύψει οι Μακρόν, Μέρκελ, Τζακίντα Άρντεν [το ερπετό (“woman power” κατά Lifo) πρωθυπουργός Νέας Ζηλανδίας] αλλά και …άλλου είδους “global leaders” όπως οι Zuckerberg, Anderson Cooper [CNN], DiCaprio, Charlise Theron etc. Η πλάκα είναι ότι ανάμεσά τους διακρίνει κανείς τη φυσιογνωμία του …Πούτιν.
Αυτό αν δεν είναι αρβύλα αφορά στην πιθανότητα που έχουμε συζητήσει περί σιωπηρής μετατροπής σε θεατρική της παγκόσμιας πλέον πολιτικής σηνής. Αφορά όμως και στην πιθανότητα ο κυρ-Βλαδιμηρος, όντας αυτός που είναι, να παραπλάνησε τον KS ως προς τις προθέσεις του, όπως στο φινάλε παραπλάνησε και τον Μπόρις Γιέλτσιν, του οποίου πρωθυπουργός υπήρξε πριν τον …αντικαταστήσει.
Ο Trump τώρα είναι διαφορετική περίπτωση. Είναι ο εκτός σχεδίου, το …Μουλάρι της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας χωρίς [δυστυχώς!] τις “ψυχικές” δυνάμεις. Γιατί εξ αρχής, αν και ευπορώτατος, είχε πάντα μια καλή σχέση με τον common working man. ‘Ισως γιατί ένεκα του επαγγέλματος του συνεργάστηκε πάντα και εξοικεώθηκε με πλήθος τέτοιων απο διάφορα επαγγέλματα. Είχε πάντα ένα είδος affection γι’ αυτούς και το έκανε πράξη στη θητεία του. Στις κεντρικές πολιτείες ο Trump αντιμετωπίζεται από τους “απλούς ανθρώπους” σαν ημίθεος. Λογικό μετά από όσα είχαν υποστεί τα τελευταία 30 χρόνια προ Trump.
Δεν είμαι σίγουρος ότι ο Desantis είναι του ιδίου μενταλιτέ, ίσως γιατί δεν έχω ασχοληθεί το ίδιο μαζί του.
Πιστεύω ότι ο Trump θα έβρισκε / βρει τρόπο για άμεση απεμπλοκή από τη μαλακία της Ουκρανίας. Είναι ούτως ή άλλως [όχι όσο πρέπει, αλλά αρκετά] καχύποπτος με τις “ανανεώσιμες πηγές ενέργειας”, που είναι το πάπλωμα του καυγά.
Προσωπικά δεν με πείθει πλέον ο Τραμπ, κάτι που συνέβη εξάλλου σε κάποιο βαθμό μόνο κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας, ενώ αντικειμενικά τα πράγματα εξελίχθηκαν θεαματικά προς το χειρότερο κατά τη διάρκεια της θητείας του. Και την Ουκρανία μια χαρά την εξόπλισε από τότε και στις κυρώσεις προς τη Ρωσία δεν έφερε ποτέ την παραμικρή αντίρρηση και με την Κίνα το τράβηξε από τα μαλλιά. Για το θέμα των εμβολίων τα έχεις πει από την αρχή, αλλά για μένα είναι ο κύριος υπεύθυνος και για την κρίση του κορωνοϊού, αφού αυτός είναι που έκανε την τρίχα τριχιά για να τη μπει και καλά στους κινέζους και μετά έτρεχε και δεν έφτανε. Το γεγονός ότι πολύς κόσμος τον έχει ακόμα σαν ημίθεο, είναι από μόνο του πρόβλημα, κυρίως γιατί ακολουθούν τυφλά κάθε παραξενιά του προσπαθώντας να βρουν κάποια βαθύτερη λογική εκεί που δεν υπάρχουν παρά μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Γενικότερα πάντως είναι απίστευτα δύσκολο να βρει κανείς κάτι θετικό που να προέκυψε ακόμα κι έμμεσα το διάστημα που ήταν πρόεδρος. All talk and no walk. Στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να του χρεώσει κανείς μερικές καλές προθέσεις.
Στην παρούσα κατάσταση πραγμάτων, μπορεί οι “καλές προθέσεις” να είναι ισοδύναμες με το “as far as you go”. Τώρα σε τι βαθμό μπορεί να το διαπεράσει αυτό κάποιος ιδιαίτερα ικανός, και αν υπάρχει καν τέτοιος [που θα αφηνόταναν το κάνει] God only knows. Προσωπικά είμαι σίγουρος ότι ο DT προσπάθησε έχοντας ένα genuine ενδιαφέρον για τον common man, του οποίου την οικονομική κατάσταση κατά τεκμήριο βελτίωσε. Οι “αντίπαλοι” προωθούν ατζέντες “κοσμοϊστορικών αλλαγών” σε βάρος αυτού ακριβώς …και με τα δικά του λεφτά. Κατά καιρούς σκέφτομαι ότι πίσω απ’ τα επιφαινόμενα βρίσκεται στον ίδιο παρονομαστή μ’ εκείνους, αλλά δεν το πολυπιστεύω. Υπάρχουν αποκλίσεις / διακυμάνσεις [ένα είδος χώρου όπου το common sense μπορεί στοιχειωδώς να αναπνεύσει], όπως και στην περίπτωση Musk και, ίσως, του νέου πρωθπουργού της Αγγλίας. And this is as far as we go.
Συμφωνώ σε όλα. Το πρόβλημα είναι ότι, αν ο Πρόεδρος της Αμερικής, ο πλουσιότερος άνθρωπος του κόσμου και οι αυξανόμενοι “συντηρητικοί”, “ακροδεξιοί” κλπ που εκλέγονται τελευταία στην Ευρώπη δεν μπορούν στο απειροελάχιστο να επιβραδύνουν το ρεύμα της εποχής.. what in the world can we do?
Μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε το option της εγκατάλειψης των εγκοσμίων. Σήμερα φοβάμαι ότι ούτε αυτό ισχύει – σε [όχι μεγάλο] βάθος χρόνου κάποιοι θα χώνουν τη μουράκλα τους ακόμα και στα ζαρζαβατικά που θα καλλιεργείς για ιδιωτική κατανάλωση στο μικρό σου χωραφάκι.
Pingback: ΠΕΡΙ ΤΗΣ "ΗΤΤΑΣ" TRUMP - OANNES