“Ο πόλεμός μας ενάντια στην τρομοκρατία ξεκινάει με την Αλ Κάιντα, αλλά δεν τελειώνει μ’ αυτήν… Θα τελειώσει μόνο όταν θα έχει αποκαλυφθεί και εξολοθρευτεί η τελευταία τρομοκρατική οργάνωση στον κόσμο”…
Μ’ αυτά τα λόγια, “εν βρασμώ ψυχής”, ο Πρόεδρος Bush κήρυξε τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας, μέρες μετά την τραγωδία. Προσθέτοντας: “γιατί μας μισούν; γιατί μισούν αυτό που βλέπουν εδώ: μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση”.
Εν ονόματι του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας, της σωτηρίας δηλ. της δημοκρατίας [την οποία από τον 19ο αιώνα ήδη η Αμερική αισθάνεται ότι έχει ιερή αποστολή να διαδώσει στον κόσμο] και με “ανέλπιστη” συνεπικουρία των τεχνολογικών εξελίξεων, ένα άνευ προηγουμένου δίκτυο παρακολούθησης και μέτρων ασφαλείας κάλυψε τον πλανήτη. Τα μέτρα φυσικά δεν επρόκειτο να χαλαρώσουν. Όπως κάθε τεχνολογική αναβάθμιση, ήρθαν να εξυπηρετήσουν στρατιωτικούς σχεδιασμούς. Και όπως κάθε τεχνολογική αναβάθμιση, ήρθαν για να μείνουν. Ο ίδιος ο “πόλεμος εναντίον της τρομοκρατίας” δεν παρήγαγε τίποτα περισσότερο απ’ την “ανάγκη” για την παράτασή του: ο πολλαπλασιασμός των τρομοκρατικών θυλάκων και η γενική αποσταθεροποίηση στη Μέση Ανατολή έφεραν αποτελέσματα απτά, ιδίως για χώρες όπως η δική μας.
Αποτελεί κοινοτοπία: ένας αποτελεσματικός μηχανισμός ελέγχου / παρακολούθησης είναι το διαχρονικά Νο 1 ζητούμενο κάθε εξουσίας που σέβεται τον εαυτό της. Όμως, υπό αυτό το πρίσμα, η 9/11 και ο “πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία” εντάσσονται αυτομάτως στην κατηγορία των γεγονότων που, αν δεν υπήρχαν, η εξουσία θα έπρεπε να εφεύρει…

Η φράση “ο κόσμος μας δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος” ξεκίνησε να ακούγεται, σε ένα περίεργο unison, πριν ακόμα το δεύτερο αεροσκάφος πέσει στον Πύργο, λες και ήταν μοιρασμένη σε ένα προς ένα τα μείζονα ενημερωτικά μέσα της Δύσης.
19 χρόνια αργότερα, θα ακουγόταν ξανά.
Για μια ακόμα φορά ακούμε για νέες πραγματικότητες, σε ένα κόσμο που “δεν θα είναι ποτέ ξανά ο ίδιος”. Θυμάμαι να το λένε τα talking heads της ελληνικής τηλεόρασης, πριν καν ο ιός διαβεί τα σύνορα της χώρας.
Στο όνομα της δημόσιας υγείας αυτή τη φορά, βρισκόμαστε μπροστά σε μια ακόμα αναβάθμιση των μηχανισμών καταστολής, ελέγχου και παρακολούθησης. Μπροστά σε μέτρα ασφαλείας, για τα οποία [για τις μάσκες πχ.] δειλά-δειλά ήδη λέγεται ότι θα ενσωματωθούν στην καθημερινότητα, όταν η κρίση θα έχει τελειώσει.
Και αυτό δεν είναι όλο: στο σύνολό της η ατζέντα των οραματιστών της παγκοσμιοποίησης εξυπηρετείται από τις αναταραχές που προκαλεί η “πανδημία”: γενικευμένη ψηφιοποίηση, εργασία και εκπαίδευση απ’ το σπίτι, ρομποτοποίηση της βιομηχανίας, on line συναλλαγές, “πράσινη ενέργεια”… για όλα έχει λύση ο κορωνοϊός, εντασσόμενος δικαιωματικά στην ίδια κατηγορία με την 9/11: “αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουν”…
Έχουμε αναφερθεί ξανά σ’ αυτό το “παράξενο φαινόμενο”: κάθε φορά που οι τεχνολογικές εξελίξεις προμηθεύουν τις ελίτ με τη δυνατότητα για το επόμενο ποιοτικό άλμα …ένα καταλυτικό γεγονός έρχεται να επιταχύνει τη διαδικασία, σπρώχνοντας στη σωστή [γι’ αυτές] κατεύθυνση, διευρύνοντας το βεληνεκές του άλματος, δίνοντας άλλοθι για τη λήψη μέτρων που υπό φυσιολογικές συνθήκες θα θεωρούνταν μη ανεκτά…