Η Carola Rackete, για όσους δεν θυμούνται, είναι η Γερμανίδα …καπετάνισσα του πλοίου της Sea Watch, που πέρυσι τον Ιούνιο “πήγε κόντρα στον Σαλβίνι, τολμώντας να τα βάλει με τις ιταλικές αρχές” ώστε να “σώσει” τους “πρόσφυγες” που μετέφερε.
Και η οποία, όπως το είχε θέσει εκείνη τη μέρα μια απο τις ελληνικές κωλοφυλλάδες: “έπραξε, αυτό που στη δική της συνείδηση έμοιαζε αυτονόητο: πήγε κόντρα στην ακροδεξιά πολιτική του Σαλβίνι…”
Την θυμήθηκα γιατί έπεσα πάνω σε ένα καινούργιο tweet της [βλ. πάνω]. Αφορά τί άλλο; τη Μόρια…
Το σκεπτικό της “καπετάνισσας”, δηλ. του οργανισμού για τον οποίο δουλεύει, περιγράφεται σε λίγες γραμμές:
Σκοπός μας το άνοιγμα των συνόρων, και η κατάργηση των κρατικών δομών όπως είναι σήμερα. Προκειμένου να επιτύχουμε αυτό τον σκοπό, συμπεριφερόμαστε σαν να τον έχουμε ήδη επιτύχει.
Υποχρεώνουμε μια χώρα* να δεχτεί “ότι να’ναι”, άλλ’ αντ’ άλλων ορδές από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, όπως …το Afghan boy που ζει στη Ζούγκλα της Μόρια, ας πούμε. Ανθρώπους που αδυνατούν να επικοινωνήσουν / συμβιώσουν μεταξύ τους, πόσο μάλλον με τους “αυτόχθονες”…
Ξεχνώντας λεπτομέρειες του τύπου “ποιός κατοικεί σ’ αυτή τη χώρα, και ποιος της κουβαλήθηκε στα καλά καθούμενα” εξομοιώνουμε πρόσωπα και δικαιώματα, απαλείφοντας επί μέρους χαρακτηριστικά κάτω απ’ το μαγικό μανδύα της “ανθρώπινης ιδιότητας”…
Τέλος, σημαίνουμε [ή επιτείνουμε τον] συναγερμό σε όλο πλανήτη, με συνθήματα του τύπου “η κοινωνική ανισότητα δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλη όσο τώρα”.
Το τελευταίο, σε απλά ελληνικά, σημαίνει:
“Ξεχάστε όσα έχτισαν με αίμα και ιδρώτα οι γονείς σας. Μοιραστείτε τα, εδώ και τώρα, με το Afghan boy, που αποφάσισε [και συμφωνούμε μαζί του!] ότι δικαιούται μερίδιο από αυτά…”
Κάτω, ρεπορτάζ του GR TIMES [μου το επισήμανε ο φίλος του blog, E.]
Λίγες ώρες πριν απ’ τον εμπρησμό της Μόριας, οι πανταχού παρόντες ακτιβιστές, συνήθως Γερμανοί [ένα περίεργο πράμα] στήνουν 13.000 άδειες καρέκλες έξω απ’ το Reichstag.
Μ’ αυτό τον [όχι τόσο συμβολικό] τρόπο, καλούν τους “πρόσφυγες” να εγκαταλείψουν όπως-όπως την “Κόλαση”. Και να κατευθυνθούν προς τα εκεί όπου μια θέση τους περιμένει.
* Για την ακρίβεια, υποχρεώνουμε τις μοιραίες και άβουλες κυβερνήσεις της. Κάθε παρέκλιση από τις οδηγίες μας δαιμονοποιείται με συνοπτικές διαδικασίες βλ. Όρμπαν, Σαλβίνι…
