Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά. Κατά αναλογία, το ποιον του ανθρώπου δεν προσδιορίζεται από τη σοβαρότητα του θέματος που τον απασχολεί. Αν είναι ένα ανερμάτιστο, γελοίο υποκείμενο, θα συνεχίσει να είναι, ακόμα κι αν “διαχειρίζεται” ένα πολύνεκρο δυστύχημα, ή αν “συμπαραστέκεται” στο πένθος του συνάνθρωπού του.
Η Ελλάδα, υποβαθμισμένη και απομονωμένη απ’ τις επιλογές της κυβέρνησής της, εκπέμπει (επι-)πλέον επίσημα, το στίγμα μιας χώρας επίβουλων καρτούν σε εμφύλιο πόλεμο.
Επειδή θα ξεχαστούν, αν δεν “αρχειοθετηθούν”, έχω ήδη συγκεντρώσει κάποια screen shots που λειτουργούν σαν αποδείξεις περί των ανωτέρω (περισσότερα από αυτά, αργότερα).
Αυτό που δρομολογείται, η πτώση του κυβερνητικού θιάσου, θα έπρεπε να είναι ζητούμενο όλων. Αλλά θα έπρεπε να ζητείται απ’ την εποχή του κορωνοϊού και των εμβολίων, ή/και με το σύρσιμό μας στον πόλεμο, απ’ τη …σωστή πλευρά της ιστορίας. Αναρωτιέται κανείς πού βρισκόταν η “λαϊκή οργή” και στις δυο περιπτώσεις : ο θίασος επανήλθε στην εξουσία με ανανέωση εντολής. Κι ακόμα σήμερα, ο “ξένος δάκτυλος” στη διαμόρφωση των εξελίξεων είναι ευδιάκριτος.
Το ερώτημα επομένως είναι αν η κυβερνητική αλλαγή θα προέλθει με κάποια “ειρηνική μετάβαση”, ή δια της μετατροπής της χώρας σε Μπουργκίνα Φάσο.
“Crap hole country”, για να θυμηθούμε τον αβρό κύριο Τραμπάκουλα.