Ένα απ’ τα πολλά & διάφορα προβλήματα των πολιτικών ανδρών / γυναικών είναι η απουσία αισθητικής απ’ τη ζωή τους. Ή έστω, στην καλύτερη περίπτωση, ο εξοβελισμός της απ’ τη σφαίρα της επίσημης δραστηριότητάς τους. Αν κάτι τέτοιο δεν συνέβαινε, οι ανωτέρω εικονιζόμενοι θα αντιλαμβάνονταν ίσως, πόσο γελοίοι και αποκρουστικοί δείχνουν.
Με τα φιμωτράκια τους, μέσα στο σαλονάκι, να κοιτάζονται σε απόσταση ασφαλείας, στημένοι για την “εκπαιδευτική” φωτογραφία… Ίσως και να τα έβγαλαν αμέσως μετά απ’ αυτήν, ποιος ξέρει… Σε οποιαδήποτε περίπτωση το θέμα παραμένει.
Υπάρχει ένα είδος [δι-]αισθητικής αποτίμησης των πραγμάτων που έχω μάθει να εμπιστεύομαι περισσότερο από την “αναλυτική” : είναι ένα είδος “σήματος” που ενεργοποιείται αυτόματα, όταν μια κατάσταση φτάνει στο μη περαιτέρω. Την είχα σε διάφορες περιστάσεις, την έχω και τώρα μ’ αυτό το θέμα με τις μάσκες. Ο ανηλεής βομβαρδισμός με εικόνες, κινούμενες και ακίνητες, ανθρώπων με μάσκες, όπου κι αν γυρίσεις να δεις 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, πλησιάζει το όριο του μη ανεκτού. Μπορεί κάλλιστα να κάνω λάθος, μπορεί το θέμα να είναι “υποκειμενικό”. Πιστεύω πάντως ότι πλησιάζει η στιγμή που δυο τινά θα ξεκινήσουν: κάποια αντίδραση στην ανωμαλία που γίνεται ανεξέλεγκτη, ή …προσαρμογή μας σ’ αυτήν.
Στο βίντεο, κάτω, το χολιγουντιανό απολειφάδι “Sharon Stone”, σε μια εφ’ όλης της ύλης “κατάθεση καρδιάς”, με αφορμή την εισαγωγή της αδελφής της στο νοσοκομείο, άρρωστης με κορωνοϊό: αξίζει κανείς να ακούσει τη φωνή, χωρίς να βλέπει την κακοπαθημένη φάτσα. Έτσι ίσως διακρίνει καλύτερα την σκληρότητα με την οποία αυτό το human trash εκμεταλλεύεται το οικογενειακό του δράμα [;] προβάλλοντας κατά σειρά: μάσκες για όλους, κατάσχεση όπλων, woman power και …ψήφο στον Biden…