Ο δημοσιογραφικός ψεκασμός συνεχίζεται, με λεφτά από το κράτος και τις φαρμακευτικές [μέσω των διαφημιστικών τους πακέτων]. Υπάρχει μπόλικο τοξικό αφήγημα να σπρωχτεί, καθώς και η παρούσα περίοδος θεωρείται κρίσιμη : μεγάλο μέρος τους φιλοθεάμονος κοινού έχει αρχίσει να δυσφορεί, ακόμα μεγαλύτερο να αναρωτιέται.
Το αχαρακτήριστο κείμενο που μόλις διάβασα στο in.gr,
https://www.in.gr/2021/05/01/economy/koronaios-metra-eksaleipsis-tis-pandimias-kalytera-gia-oikonomia-kai-eleytheries/
επικαλείται μελέτη του …Lancet, το οποίο παρουσιάζεται να ανοίγει φτερά και στο χώρο της οικονομικής επιστήμης : εκεί λοιπόν διατυπώνεται η άποψη ότι οι χώρες που εφάρμοσαν σκληρότερο lockdown [μέτρα …εξάλειψης της πανδημίας] είχαν και καλύτερες επιδόσεις στην οικονομία από εκείνες που επέλεξαν τον …μετριασμό των επιδόσεων. Στις πρώτες περιλαμβάνονται οι χώρες – πρότυπα : Αυστραλία, Ισλανδία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία, Νότια Κορέα. Στις δεύτερες, όλες σχεδόν οι υπόλοιπες, Ελλάδος μη εξαιρουμένης.
Το παράδοξο [για τον …ανυποψίαστο] είναι ότι το παραμικρό ίχνος επιχειρήματος που να συνδέει τις τακτικές του σκληρού lockdown με την οικονομική ευημερία απουσιάζει [πώς θα μπορούσε να υπάρχει άλλωστε;] ενώ η παρείσφρηση του ίδιου του Lancet γίνεται με τρόπο ώστε να παραπλανά ως προς τη στήριξη της στο περί οικονομίας συμπέρασμα:

Στην μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό περιοδικό Lancet, οι συγγραφείς παρατηρούν πως παρότι όλα τα μέτρα στοχεύουν στην εξάλειψη του ιού, δεν καταγράφεται η αιτία που οι στρατηγικές είχαν τελικά διαφορετική έκβαση. Επισημαίνουν όμως, ότι οι θάνατοι από COVID-19 ανά εκατομμύριο πληθυσμού στις 5 χώρες του ΟΟΣΑ που επέλεξαν την εξάλειψη (Αυστραλία, Ισλανδία, Ιαπωνία, Νέα Ζηλανδία και Νότια Κορέα) ήταν περίπου 25 φορές χαμηλότεροι από ό, τι στις υπόλοιπες που οδηγήθηκαν στον μετριασμό των επιπτώσεων. Η θνησιμότητα αποτελεί δείκτη για την ευρύτερη επιβάρυνση της κάθε χώρας. Έτσι, σημειώνουν πως οι αρχές του κάθε κράτους θα πρέπει επίσης να εξετάσουν τους αυξανόμενους θανάτους από χρόνια νοσήματα, μετά την πανδημία.
…”Όπερ έδει δείξαι”. Το κείμενο συνεχίζεται απνευστί:
Καθώς η εξάλειψη είναι προτιμότερη από τον μετριασμό των επιπτώσεων για τις οικονομικές επιδόσεις μιας χώρας, οι ερευνητές παρέθεσαν άλλη μελέτη, η οποία ποσοτικοποίησε τον βέλτιστο βασικό αριθμό αναπαραγωγής Rt μεταξύ 0,53 – 0,85 και οπωσδήποτε κάτω της μονάδας, έτσι ώστε η εξάλειψη να επιτυγχάνεται με το ελάχιστο οικονομικό κόστος.  Στη συνέχεια, εξέτασαν την εβδομαδιαία αύξηση του ΑΕΠ στις χώρες του ΟΟΣΑ που επέλεξαν την εξάλειψη ή τον μετριασμό σε σχέση με το 2019. Η εξάλειψη αποδείχθηκε καλύτερη από τον μετριασμό των επιπτώσεων σε ότι αφορά την αύξηση του ΑΕΠ σχεδόν σε όλες τις χρονικές περιόδους…

Το συγκεκριμένο section του “άρθρου” έχει τόση λογική συνοχή όση και το lorem ipsum [ = ακατάληπτο, δείγμα κειμένου που “χύνει” ο γραφίστας σε μια σελίδα στο στάδιο του σχεδιασμού της, ώστε “να υπάρχει κάτι εκεί πέρα” που να εξυπηρετεί την εποπτεία του]
Το αλαλούμ χρεώνεται από το αναγνώστη στη δική του άγνοια περί τα “επιστημονικά ζητήματα”. Το μήνυμα όμως έχει περάσει. Στην επόμενη συζήτηση με τους φίλους του, θα το υποστηρίξει με πάθος.
Το κείμενο συνεχίζεται στις ίδιες προδιαγραφές με την …παρεξήγηση που κάνει τους ανθρώπους να ζητούν περισσότερες ελευθερίες :

Οι στρατηγικές εξάλειψης επικρίθηκαν για τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών παρά την υγεία του πληθυσμού και τα οικονομικά τους πλεονεκτήματα. Εντούτοις, αυτός ο ισχυρισμός μπορεί να αμφισβητηθεί αναλύοντας τον δείκτη αυστηρότητας που αναπτύχθηκε από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, επισημαίνεται στη μελέτη. Ο συγκεκριμένος δείκτης μετρά την αυστηρότητα των πολιτικών τύπου lockdown και 17 περιορισμούς στη συμπεριφορά των ανθρώπων από 8 δείκτες πολιτικών περιορισμού, 8 δείκτες πολιτικών συστήματος υγείας και έναν δείκτη εκστρατειών ενημέρωσης του κοινού.
Μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ, οι ελευθερίες επηρεάστηκαν σοβαρότερα στις χώρες που επέλεξαν τον μετριασμό, ενώ τα μέτρα άμεσου lockdown και εξάλειψης του ιού, θεωρήθηκαν λιγότερο αυστηρά και μικρότερης διάρκειας. Κι αυτό γιατί η εξάλειψη έχει χαρακτηριστεί ως μια προσέγγιση αλληλεγγύης των πολιτών που θα επαναφέρει τις πολιτικές ελευθερίες το συντομότερο, κάτι το οποίο δεν συνυπολογίζεται συνήθως στην πολιτική συζήτηση.
Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι χώρες που επέλεξαν ταχεία δράση για την εξάλειψη του SARS-CoV-2 – με την ισχυρή υποστήριξη των κατοίκων τους – προστάτευσαν επίσης καλύτερα τις οικονομίες τους και ελαχιστοποίησαν τους περιορισμούς στις πολιτικές ελευθερίες σε σύγκριση με εκείνες που επέλεξαν τον μετριασμό των επιπτώσεων.

Περνάμε σε ένα θέμα υψίστης σπουδαιότητας:
Τα εμβόλια δεν είναι πανάκεια : κοιτώντας μπροστά, ο μαζικός εμβολιασμός κατά της COVID-19 είναι το κλειδί για την επιστροφή στη κανονικότητα, αλλά η αποκλειστική εξάρτηση από τα εμβόλια ενέχει κινδύνους λόγω της άνισης διάθεσής τους, της περιορισμένης ανοσίας στον χρόνο και της εμφάνισης νέων παραλλαγών.
Ήδη γνωρίζουμε ότι ο εμβολιασμός από μόνος του δεν μπορεί ούτε να ελέγξει μεμονωμένα ούτε γρήγορα έναν ιό και ότι απαιτείται ένας συνδυασμός μέτρων δημόσιας υγείας για τον περιορισμό του ιού. Η εξάλειψη της ευλογιάς απαίτησε συντονισμένες προσπάθειες για δεκαετίες, συμπεριλαμβανομένου και του εμβολιασμού, επικοινωνία και δέσμευση των δημόσιων λειτουργών και τεστ, ανίχνευση και μέτρα απομόνωσης.
Ακόμα και στη λήξη των εκστρατειών εμβολιασμού, τα μέτρα δημόσιας υγείας θα πρέπει να διατηρηθούν σε κάποιο βαθμό ή διαφορετικά, νέα κύματα μολύνσεων μπορεί να οδηγήσουν και πάλι σε αυξημένη νοσηρότητα και θνησιμότητα.

Σε απλά ελληνικά : μετά από μια πρωτοφανών προδιαγραφών κατασκευαστική, ελεγκτική, διανεμητική διαδικασία εμβολιασμού εν μέσω συνθηκών “εκτάκτου ανάγκης” με επιχείρημα την έξοδο από την οποία [βλ. “επιχείρηση ελευθερία”] υποχρεώσαμε δισεκατομμύρια ανθρώπων να δεχτούν στο σώμα τους αγνώστου προελεύσεως και ασφαλείας σκευάσματα, ερχόμαστε και τους λέμε ότι …αυτό δεν αρκεί.
Για να φτάσουμε, πού άλλού; στο βασικό ζητούμενο. Στις μέρες μας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Νταβός και στην αγκαλιά του κυρίου Schwab…

Με τον πολλαπλασιασμό των νέων ανησυχητικών παραλλαγών του ιού, πολλοί επιστήμονες ζητούν μια συντονισμένη διεθνή στρατηγική για την εξάλειψη του SARS-CoV-2.
Η εθνική δράση από μόνη της είναι ανεπαρκής και είναι απαραίτητο ένα σαφές παγκόσμιο σχέδιο για την έξοδο από την πανδημία. Οι χώρες που επιλέγουν να ζήσουν με τον ιό πιθανότατα θα αποτελέσουν απειλή για άλλες χώρες, ιδίως εκείνες που έχουν λιγότερη πρόσβαση στα εμβόλια COVID-19. Η αβεβαιότητα του χρόνου εφαρμογής των lockdown, της διάρκειας και της σοβαρότητάς τους, θα καταπνίξει την οικονομική ανάπτυξη καθώς οι επιχειρήσεις μεταθέτουν τις επενδύσεις και η εμπιστοσύνη των καταναλωτών επιδεινώνεται. Το παγκόσμιο εμπόριο και τα ταξίδια θα συνεχίσουν να επηρεάζονται. Πολιτική αναποφασιστικότητα και κομματικές πολιτικές αποφάσεις μειώνουν την εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση. Και αυτό δεν ευνοεί ιδιαίτερα τις χώρες που η δημοκρατία τους έχει ήδη υποστεί περιορισμούς.
Από την άλλη πλευρά, οι χώρες που επιλέγουν την εξάλειψη της νόσου, είναι πιθανότερο να επανέλθουν σε μια σχετική κανονικότητα: θα μπορούν να επανεκκινήσουν τις οικονομίες τους, να επιτρέψουν τα ταξίδια σε «πράσινες ζώνες» και να υποστηρίξουν και άλλες χώρες στις εκστρατείες εμβολιασμού κλπ. Η επίδραση των κυβερνητικών αποφάσεων κατά της COVID-19 θα είναι μακροχρόνια ακόμη και μετά το τέλος της πανδημίας. Τα πρώτα οικονομικά και πολιτικά οφέλη στις χώρες που στοχεύουν στην εξάλειψη του SARS-CoV-2 αναμένεται να αποδώσουν μακροπρόθεσμα.

Εν ολίγοις, και για να μη μπερδευόμαστε: τα μέτρα …εξάλειψης της πανδημίας τα οποία όπως έχει αποδειχτεί βάσει της “μελέτης του Lancet”, είναι πιο ωφέλιμα ια την οικονομία της χώρας …αναμένεται να αποδώσουν [δηλ. να φανούν, στην πράξη, εκτός σελίδων “του Lancet”] μακροπρόθεσμα.