Κάποιοι εννoούν να αφαιρέσουν απ’ τον κόσμο το δικαίωμα, όχι απλώς της ανυπακοής, αλλά και της κριτικής σε “επιστημονικές” απόψεις εξόφθαλμα εσφαλμένες, και πιθανά εμβόλιμες.
Αυτό, με το επιχείρημα ότι εκτιμήσεις, συμβουλές και υποδείξεις προς το κοινό είναι αποκλειστικότητα των ειδικών, ακόμα και για θέματα που αφορούν τη ζωή του.
Το μόνο δικαίωμα που αφήνει στον κόσμο ένα τέτοιο σκεπτικό είναι το δικαίωμα στην υποταγή και τον φόβο.
Δυσκολεύεται κανείς να καταλάβει: γιατί πρέπει να έχει εμπιστοσύνη, σε ειδκούς ή μη, που επανειλημμένα του είπαν ψέματα;
Δεν είναι μόνο η γνωστή χυδαιότητα του ήξεις-αφήξεις με τη μάσκα.
Τι να σημαίνει ας πούμε “δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σε δεύτερο lockdown …θα ήταν καταστροφικό για την οικονομία”; με τι άλλο ισοδυναμεί αν με όχι έμμεση παραδοχή του ότι το πρώτο lockdown ήταν λάθος; το ομολόγησε κανείς; ζήτησε κανείς συγνώμη; θα ζητήσει όταν τα αποτελέσματα φανούν στην οικονομία, την κοινωνική συνοχή, την ψυχική υγεία των ανθρώπων;
Αντι γι’ αυτό, τις τελευταίες μέρες επιχειρείται μια υπαναχώρηση στην …υπαναχώρηση, καθώς ειδικοί απειλούν με νέες καραντίνες και νέα lockdown, ένεκα αυξήσεως κρουσμάτων. Περί αυτού δες προηγούμενο post, THE MAN OF GOD ONLY KNOWS – με την προσθήκη στις αιτιολογίες, της πιο απλής απ’ όλες: αύξηση των τεστ… μόνο σε μια μέρα, 15-16 Ιουλίου, η αύξησή τους ήταν της τάξεως του 40%.

Αξίζει να ρίξει κανείς μια ματιά στην πραγμάτευση του όρου “επιστήμη” από την Wikipedia. Αρκούν οι δυο πρώτες παράγραφοι:

Ο όρος επιστήμη με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης. Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση. Πολλές από τις ανθρώπινες προκαταλήψεις γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σύμπαν έχουν αμφισβητηθεί κατά καιρούς από τις νέες επιστημονικές ανακαλύψεις.
Στη σύγχρονη εποχή, ο όρος είναι πιο περιορισμένος και δηλώνει το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες, τις θετικές επιστήμες, τις εφαρμοσμένες επιστήμες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις κοινωνικές επιστήμες.

Παρατηρεί κανείς ότι ο σύγχρονος, “ενημερωμένος” ορισμός της επιστήμης είναι ταυτολογικός: επιστήμη είναι …η επιστήμη. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, “επιστήμη είναι αυτό που επίσημα θεωρείται, και μέσω επαγγελματικών τίτλων εκείνων που την ασκούν κατοχυρώνεται, ως επιστήμη”. Αυτό καθιστά a priori άσκοπο να αντικρούεις με επιχειρήματα τον κάτοχο ενός επιστημονικού τίτλου στο χώρο του …Αλλά όχι μόνο. Έτσι και έχεις επιλέξει [ρε αδερφέ] στίβο διαφορετικό από της επιστήμης, αποτελεί ματαιοπονία να προσπαθείς να αντιπαρατεθείς με κάποιον από αυτούς σε οτιδήποτε.

Ερχόμενος αντιμέτωπος με φαινόμενα όπως “η ερευνητική ομάδα HERACLES για το Εκθεσίωμα και την Υγεία του Κέντρου Διεπιστημονικής Έρευνας και Καινοτομίας και το Εργαστήριο Περιβαλλοντικής Μηχανικής του Τμήματος Χημικών Μηχανικών του ΑΠΘ, με επικεφαλής τον καθηγητή Δημοσθένη Σαρηγιάννη”, αισθάνεσαι την ανάγκη να αυτοταπεινωθείς …μήπως και υψωθείς στο επίπεδο που απαιτείται για την κατανόηση του σκεπτικού με το οποίο προειδοποιούν / προτείνουν λύσεις. Είναι όμως ένα σκεπτικό που απουσιάζει απ’ τα ενημερωτικά δελτία. Το μόνο που χρειάζεται να ξέρεις, ως πολίτης μιας χώρας δημοκρατικής & ευνομούμενης, είναι ότι αν δεν συμμορφωθείς με ποικίλες, αντιαισθητικές, προσβλητικές για την αξιοπρέπειά σου υποδείξεις [βλ. φωτό] τα συμπτώματα πριν απ’ το τέλος της χρονιάς θα είναι …700 την ημέρα. Ουγκ.
Δεν θέλω να υπονοήσω κάτι για την εγκυρότητα των αλγορίθμων των ερευνητών μας. Ελπίζω απλώς να είναι ενήμεροι του βαθμού γελοιoποίησης που υπέστησαν οι προβλέψεις συναδέλφων τους διάσημων και έμπλεων prestige όπως η ομάδα του Neal Ferguson απ’ το Imperial College του Λονδίνου. Η κωμωδία που παίχτηκε έχει ξεχαστεί απ’ το ευρύ κοινό το οποίο, κατά το παράγγελμα ενός …άλλου είδους ειδικών, είναι πολύ απασχολημένο να “ζει τη στιγμή”, για να θυμηθεί τα παρελθόντα και να τα συνδυάσει με τα παρόντα και τα μέλλοντα.
Θα την θυμήσουμε με λεπτομέρειες, μαζί με άλλες των τελευταίων μηνών, αλλά θα πάμε και χρόνια πίσω.
Γιατί αυτή εδώ δεν είναι η πρώτη επιχείρηση εκφοβισμού με τον μπαμπούλα μιας πανδημίας.
Και απορεί κανείς με το θράσος της εξουσίας, να απειλεί με εισαγγελικές παρεμβάσεις τους …covid deniers: από που κι ως που, κατ’ αρχήν, δεν θα είμαι καχύποπτος με κάποιους που έχουν προσπαθήσει ξανά να με εξαπατήσουν;