Το τελευταίο πράγμα που θα ήταν ανεκτό κατά την άποψη μου, είναι να τη βγάλουν καθαρή οι υπαίτιοι των (ανυπολόγιστων) δεινών που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, με αφορμή μια “πανδημία” κατασκευασμένη απ’ τους ίδιους, μεγεθυμένη με τερατολογίες των μίντια και αφημένη στην τύχη της όταν είχε πάρει διαστάσεις. *
Μεταξύ άλλων, γνωστοί και μη εξαιρετέοι Έλληνες “επιστήμονες” που έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία του επίσημου αφηγήματος, αλλά και επιφανείς “διανοούμενοι” που έκαναν το ίδιο, επιχαίροντες κάποιοι για τη χρήση λέξεων όπως “αρνητές” και “ψεκασμένοι”, από τον πιο κατάπτυστο απ’ τους πρωθυπουργούς αυτής της χώρας.
Βεβαίως, το ότι είναι μη ανεκτό, δεν εξασφαλίζει και ότι δεν θα γίνει. Ακόμα και η ανακοίνωση, βλ. βίντεο, του αμαρτωλού CDC περί “αρκετών εξακριβωμένων περιπτώσεων” ανθρώπων που υπέστησαν εγκεφαλικό επεισόδιο (άκου να δεις δηλ.) ίχνος εγγύησης δεν παρέχει για απόδοση δικαιοσύνης.
* Απορία εκφράζουν όλο και περισσότεροι γιατροί στις μέρες μας, έχοντας πλέον ξεθαρρέψει, για ποιο λόγο κρατήθηκε κρυφή απ’τον κόσμο η ύπαρξη προληπτικών μέτρων εναντίον (όχι μόνο) του κορωνοϊού, όπως η συστηματική λήψη βιταμίνης D3 κ.ά. συμπληρωμάτων. Και γιατί αντ’ αυτού, πλήθος “επιστημόνων”, όπως ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ Δημόπουλος, βλ. posts εδώ & εδώ, (προσ-)υπέγραφαν “μελέτες” που προπαγάνδιζαν την αναποτελεσματικότητά τους.
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Δεν ξέρω αν θα βοηθούσε στην παρούσα συγκυρία η “τιμωρία των ενόχων”. Το πιθανότερο είναι ότι θα λειτουργούσε απλά ως μέσο εφησυχασμού. Γιατί το πρόβλημα ποτέ δεν ήταν ο κορωνοϊός. Η μόνη ομοιότητα μαζί του είναι ότι και αυτό επίσης μεταλλάσσεται συνεχώς.
Πιθανώς έτσι είναι, αλλά για μένα (ένας από τους λόγους που δεν υπήρχε περίπτωση να ασχοληθώ με τη νομική επιστήμη) “απόδοση δικαιοσύνης” = ευφημισμός για το real thing : “εκδίκηση”. Θα ήθελα να έβλεπα συγκεκριμένους ανθρώπους να καταστρέφονται, επαγγελματικά τουλάχιστον, όπως τους αξίζει.
Δεν είναι πάντως σίγουρο ότι η τιμωρία συγκεκριμένων καθαρμάτων δε θα θορυβούσε / συγκρατούσε κάποιους επίδοξους στο μέλλον.
Τη νομική την είχα διαγράψει εκ των προτέρων, αφού ως δικηγόρος θα ήμουν υποχρεωμένος να λέω συνέχεια ψέματα για λογαριασμό του ενός και του άλλου. Όχι ότι το “επάγγελμα” που “επέλεξα” τελικά είναι καλύτερο. Αν μπορούσα να διορθώσω ένα μόνο πράγμα στο παρελθόν, θα έκανα πάση θυσία επιτόπου στροφή 180 μοιρών και όπου φύγει φύγει.
Εννοείται ότι αυτός ήταν ένας ακόμα λόγος. Εργάσθηκα ως φοιτητής για αρκετό διάστημα σε δικηγορικό γραφείο φίλου του πατέρα μου για να μάθω τη δουλειά, και την έμαθα περισσότερο απ’ όσο ήθελα.
Άσε τη γελοιότητα των ποινών. “Υπάρχει κάποια εξίσωση βάσει της οποίας ο ένοχος πρέπει να τιμωρηθεί για το τάδε αδίκημα με ‘x’ μήνες φυλακή και όχι με ‘ψ’ ή ‘z’, ας πούμε;”, είχα ρωτήσει κάποια στιγμή το δικηγόρο της υποθέσεως. Από την έκπληκτη / επιπληκτική απάντησή του, κατάλαβα ότι το θέμα δεν τον είχε απασχολήσει.
Βασικά σε κανένα επαγγελματικό τομέα δεν υπάρχει χώρος για “υπαρξιακά” ερωτήματα του τύπου “γιατί μπαμπά” ή “γιατί έτσι και όχι αλλιώς που είναι τουλάχιστον απλούστερο” κλπ. Στην Ελλάδα πάντως αντιμετωπίζεσαι ως εξωγήινος.
Εκ των υστέρων μάλιστα εκτίμησα το στρατιωτικό επάγγελμα γιαυτό ακριβώς το λόγο. Εκεί τουλάχιστον είσαι υποχρεωμένος εξ ορισμού να υπακούς τυφλά κάθε είδους παράλογες διαταγές, χωρίς να υποκρίνεσαι ότι “αυτενεργείς” ή ακόμα χειρότερα ότι “δημιουργείς”.