Η σημερινή controversial στάση του Eric Clapton [βλ. post ERIC CLAPTON ΓΙΑ LOCKDOWN ΚΑΙ ΕΜΒΟΛΙΑ] δεν είναι η πρώτη σύγκρουσή του με την πολιτική ορθότητα, ούτε η πιο άγρια.
Υπήρξε και άλλη, 45 χρόνια πίσω, η οποία λίγο έλειψε να καταστρέψει την καριέρα του.
Ήταν το σωτήριο έτος 1976, με την ανεργία να καλπάζει και την αντιμεταναστευτική ρητορική του Enoch Powell να γίνεται ολοένα πιο δημοφιλής * στη Βρετανία. Ήταν η ίδια χρονιά που ο Bowie θα σήκωνε σάλο χαιρετώντας φασιστικά το κοινό, και δηλώνοντας ότι ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος ροκ σταρ…
Κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας, ένας Eric Clapton μεθυσμένος και σε έξαλλη κατάσταση [είχε προηγηθεί επεισόδιο με “μελαψούς” που ενόχλησαν τη συνοδό του] άρχισε να ωρύεται : “ο Enoch είχε δίκιο. Σταματήστε τον αποικισμό της Βρετανίας απ’ τους μαύρους. Διώξτε τους ξένους. Κρατήστε τη Βρετανία λευκή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε μ’ αυτούς τους ανθρώπους, ο τρόπος ζωής τους δεν ταιριάζει με τον δικό μας”. Εκτός εαυτού θα εξακολουθούσε : “Έχουμε ξένους στο ακροατήριο απόψε; Αν ναι, σηκώστε τα χέρια σας. Όπου κι αν είστε, νομίζω ότι πρέπει να φύγετε όλοι. Όχι απλώς απ’ την αίθουσα, …αλλά απ’ τη χώρα. Δεν σας θέλω εδώ, ούτε στη χώρα μου. Νομίζω ότι πρέπει να τους στείλουμε όλους πίσω”…
Ο σάλος που επακολούθησε, ενορχηστρωμένος από τα media, θα οδηγούσε στην καθιέρωση, από την ίδια χρονιά κιόλας, του “περίφημου” φεστιβάλ Rock Against Racism.
Ο EC, σήμερα ακόμα, δεν χάνει ευκαιρία να εκφράζει την οδύνη του, δηλώνοντας πόσο μετανιωμένος είναι για όσα είπε. Δεν παραλείπει επίσης να συνεισφέρει γενναιόδωρα σε διάφορα “αντιρατσιστικά” προγράμματα και εκδηλώσεις. Δεν θα με εξέπλησσε αν μάθαινα ότι υπήρξε σπόνσορας και του φεστιβάλ που ξεκίνησε από τις δηλώσεις του.
Αυτό που έχει περισσότερο ενδιαφέρον είναι η ρητορική που είχε τότε αναπτυχθεί περί “σκανδαλωδώς ρατσιστικών” δηλώσεων από ένα λευκό μπλούζμαν, ένα μουσικό δηλ. που η καριέρα του πατούσε στη μαύρη κουλτούρα.
Αυτό το κουτοπόνηρο θόλωμα των νερών ανάμεσα στους μουσικούς του Δέλτα και του Σικάγου, και τους αφροασιάτες που ήδη κατέκλυζαν τη χώρα ** θα αρκούσε για να κλείσει η άχαρη συζήτηση. Υπήρχε όμως, υπάρχει, κάτι πιο ουσιαστικό :
Πώς φτάνουμε από τη γοητεία που ασκεί η μουσική ενός λαού, στην de facto δυνατότητα, και τελικά την υποχρέωση συμβίωσης μαζί του; Το ότι εγώ ας πούμε, έχω τα άπαντα του Ραβί Σανκάρ, και μια αγάπη για την ινδική μουσική, καθιστά υποχρεωτική τη δυνατότητα συμβίωσής μου με …Ινδούς, γενικώς και αορίστως; μήπως η αγάπη μου για τον Beethoven, σημαίνει ότι …θα ήθελα και συναναστροφή μαζί του [ως “παρουσία” ο άνθρωπος, από μια εποχή και μετά, ήταν τελείως δυσάρεστος]. Μήπως θα έπρεπε να είμαι έτοιμος να ζήσω στην Ελισαβετιανή Αγγλία επειδή αγαπώ τον Σαίξπηρ;
Κάποιοι δεν έχουν καταλάβει, σήμερα ακόμα, ότι η συμβίωση λαών και ανθρώπων είναι λιγάκι πιο περίπλοκη από εκείνην των cd στα ράφια μιας δισκοθήκης.


* Αξίζει να διαβάσει κανείς [υπάρχει στο διαδίκτυο] τον περίφημο λόγο του Βρετανού πολιτικού με τίτλο “Rivers Of Blood”, Απρίλιος 1968, για να διαπιστώσει την στρεψοδικία με την οποία το “μεταναστευτικό” αντιμετωπίζεται από τότε : ένα από αυτά που επιμελώς αποκρύπτονται, είναι ότι οι απόψεις του EP είχαν δημιουργήσει τεράστια αίσθηση τη στιγμή που τις εξέφρασε. Δέκα χρόνια μετά ήταν ακόμα δημοφιλέστερες…

** Από το 2016 το Λονδίνο έχει Πακιστανό δήμαρχο, τον Sadiq Khan – προ ημερών επανεξελέγη θριαμβευτικά για άλλη μια πενταετία.