To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Νέα • News – Snapshots
Πράγματι η φωτογραφία “μιλάει” όσο χίλιες λέξεις. Γι’ αυτό άλλωστε κατασκευάστηκε. “Παρεμπιπτόντως”, όχι χτες, αλλά το 2017. Φωτό ανοίγματος : ο Goebbels, ο Φύρερ, και …το παιδάκι.
“Ειδήσεις” με χρησιμότητα εμετικού φαρμάκου
Ας μην εστιάσουμε στο πόσο αντιπαθητική σκατόφατσα είναι αυτή του Stephen King. Ας πούμε απλώς ότι το πολιτικό του αισθητήριο είναι αντίστοιχο του ταλέντου του ως σκηνοθέτη. Το Maximum Overdrive [φωτό] είναι μια από τις 3 ταινίες στην καριέρα μου ως κινηματογραφόφιλου που άφησα στη μέση.
Μετά την αχαρακτήριστη από κάθε άποψη* “συνέντευξη Μητσοτάκη” στον Γιώργο Αυτιά, με την οποία είχα την “τύχη” να συνοδεύσω το πρωινό μου, βρήκα αυτήν εδώ την ανάρτηση στο Twitter. Νομίζω ότι την συνοψίζει άριστα. Κατωτέρω, χαρακτηριστική επιλογή “ανεκδότων”. Η πραγματική ιστορία προκύπτει δια της απλής αντιστροφής όσων λέει. * συμπεριλαμβανομένων των φυσιογνωμιών και των “ελληνικών” των δύο.
No comments
…Meanwhile [βλ. προηγούμενο post] ιδού οι “κορυφαίες ιστορίες” στην Ελλάδα…
Να ευθυμήσουμε και λίγο …”το έχουμε ανάγκη”.
Το ωραίο της ημέρας
Σε πόλεμο με τους “ψεκασμένους”… [προσοχή στο σχόλιο του χρήστη].
Μισώ τη συγκεκριμένη έκφραση, αλλά η εικόνα με ξεπερνάει σε τέτοιο βαθμό που μου είναι αδύνατον να ψάξω καν για άλλη : “ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ”!
Και μια και λέγαμε για λούπες, να μια εφιαλτική που αλίευσα, ανάρτηση του [όντως] δημοσιογράφου Στέφανου Δαμιανίδη.
Δεν είναι διχασμός. Δεν είναι διαφορά κοσμοθεωρίας.Είναι τρικυμία εν κρανίω, χαρακτηριστική τεράστιου ποσοστού του πληθυσμού. Και δυστυχώς μη αντιστρέψιμη.