To singularity, οι πολιτικές του virtual, μέσα αντι-κοινωνικής δικτύωσης, η μουσική στην εποχή των ringtones…• Singularity, the politics of virtual, anti-social media, music in the age of ringtones…
Αναλύσεις, θεωρητικά ζητήματα • Analyses, theoretical issues
Ο τίτλος δεν αναφέρεται στο “τρικυμιώδες”, οικογενειακό περιβάλλον της GT, όπως το περιγράφουν κάποιοι που δεν έχουν κάτι άλλο για να ασχοληθούν. Ανφέρεται στο ότι, το φαινόμενο της 16χρονης ακτιβίστριας δεν προέκυψε ως παρθενογένεση. Τίποτα δεν προκύπτει ως τέτοια. Η θέση της νεανικής φιγούρας – αφυπνιστή των κοιμισμένων συνειδήσεων, είναι κεντρική στο αφήγημα του “χάσματος γενεών”, κυρίαρχο της μεταπολεμικής περιόδου….
Ο δημοσιογράφος του CNN Anderson Cooper δηλώνει, στο πλαίσιο τηλεοπτικής συζήτησης, ότι βρίσκει την δημογραφική εξασθένιση των λευκών στις Ηνωμένες Πολιτείες, συναρπαστική.“Πρόκειται για συναρπαστική μεταμόρφωση, που θα αποτελέσει εξέλιξη για τη χώρα, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Αυτό βέβαια για τους οπαδούς του white supremacism ειναι τρομερό… “Ο συνομιλητής, Jorge Ramos, συμφωνεί ότι η μετατροπή των λευκών σε μειονότητα είναι αναπόφευκτη,…
Ως προς το θέμα της κατάργησης του Ασύλου, βλ. το post “ΜέΡΑ25 ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ VIRTUE-SIGNALING” – όρος αμετάφραστος, που περιγράφει δόκιμα τα “επιχειρήματα” των “αριστερών” κομμάτων. Άλλο όμως αυτό, και άλλο η χυδαιότητα των τηλε-επικλήσεων στην …ασφάλεια του πολίτη, που “δεν τολμάει να πάει μια βόλτα στα Εξάρχεια”, συνοδευόμενων από γονυκλισίες και Παρακλήσεις προς τα Σώματα Ασφαλείας… Να πώς το…
Σύμφωνα με τον [ιδιοφυή] Quentin Tarantino, η διαρκής, φετιχοποιημένη ροή αίματος στις ταινίες του, είναι άσχετη με τη συνεχιζόμενη άνοδο των δεικτών βίας, στην Αμερική και όπου Γης αυτές εξάγονται και βλέπονται με πάθος [βλ. προηγούμενο post]. Βεβαίως, ό,τι κι αν πει κανείς, τα δεδομένα δεν αλλάζουν: δεκαετίες τώρα, ανεξαρτήτως ηθοποιών, σκηνοθετών και υποθέσεων, αληθινός πρωταγωνιστής κάθε ταινίας είναι το…
Οι γελοίες υπερβολές των ειδήσεων περί πρωτοφανούς ανόδου της θερμοκρασίας, δεν διαφεύγουν της προσοχής, κάποιων τουλάχιστον. Ούτε η πιθανότητα εξυπηρέτησης εκ μέρους τους, μιας ατζέντας, η οποία ως ρεφρέν διέπει κάθε αναφορά σε σπασμένα θερμόμετρα και υδράργυρους που χτυπάνε κόκκινο [ο …Ιούνιος του 2019 περνάει ήδη στην ιστορία ως ο θερμότερος Ιούνιος που έχει καταγραφεί ποτέ]. Από την εποχή της…
Το Twitter είναι, με διαφορετικό τρόπο, εξ ίσου επικίνδυνο με το Facebook. Όχι μόνο γιατί, όπως εκείνο, έχει αθετήσει την αρχική του υπόσχεση. Όχι μόνο γιατί ασκεί λογοκρισία, διαγράφοντας αναρτήσεις και λογαριασμούς ολόκληρους. Το πρόβλημα βρίσκεται στον σχεδιασμό του. Εκεί που το FB δίνει τη δυνατότητα της “έκφρασης” [καλλιέργεια ψευδαισθήσεων μεγαλείου και διασημότητας, διαχείριση των ιδιωτικών στιγμών με όρους reality]…
Ακόμα και όταν προσομοιώνει τους τρόπους της λόγιας, η κινηματογραφική μουσική δεν μπορεί ποτέ να είναι περιπετειώδης όσο εκείνη. Η έμπνευση φορά αναγκαστικά χαλινάρι, αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος αποπροσανατολισμού από τα δρώμενα. Η μουσική βασίζεται σε χαρακτηριστικά μοτίβα, παραλλαγές και παράπλευρα θέματα, στο πλαίσιο πάντα μιας κόσμιας υποχωρητικότητας. Παρ’ όλα αυτά, είναι η δική της δύναμη που δίνει τον τόνο…
“Μια από τις βασικές διαφορές που ο κινηματογραφικός κόσμος έχει από τον αληθινό, είναι ότι ο πρώτος περιέχει αδιάκοπα μουσική. Τον εμπλουτίζει, τον σχολιάζει, κάποτε τον διορθώνει ή τον διευθύνει και, εν πάση περιπτώσει, του διαρθρώνει τη διάρκεια”. [Etienne Sourieau]. Επτά δεκαετίες από τότε που γράφτηκε η φράση, μπορούμε να δούμε τη “μουσική” να ρυθμίζει κάθε σχεδόν εκδήλωση της καθημερινότητας,…
Η καθημερινή παρέλαση των τίτλων, μπορεί και να σου προκαλέσει ένα ιλιγγιώδες μίγμα θυμηδίας και αηδίας: “τρελό πάρτι στο Twitter”, “σάλος στο Twitter”, “έξαλλο το Twitter”, κοκ. Μπορεί και να σκεφτείς ότι δεν είσαι πλέον μια αυτόνομη οντότητα. Ότι είσαι ένα κύτταρο, μέρος του πολυκύτταρου οργανισμού που είναι το …Twitter. Ότι το άθροισμα των ζωών / σκέψεων / συναισθημάτων όλων…
Ένα από τα πιο χρήσιμα επικοινωνιακά σλόγκαν είναι εκείνο της εικόνας που …ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Σούπερ βολικό για μια κουλτούρα που μετατρέπει τα πάντα σε “εκμαυλιστικό” θέαμα, στο πλαίσιο του οποίου ο λόγος δεν έχει θέση, πέρα από σκόρπιες φράσεις που καλλιεργούν συναισθηματική ένταση. Το infotainment έχει μελετήσει το μάθημά του από το Χόλιγουντ. Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ έχει πει…
Κατ’ αρχήν, η ίδια η ιδέα ενός μουσικού που γίνεται σήμερα διάσημος, με “άγνωστα τραγούδια” όπως το “Eleanor Rigby” ή το “Yesterday”, είναι εκ προοιμίου άκυρη: σε ένα κόσμο που καταναλώνει ήχους r’n’b σκυλάδικου, και όπου οι δεσπόζουσες ποπ φυσιογνωμίες “πρέπει” να είναι γυναίκες, ο άνθρωπος που θα εμφανιζόταν με τέτοιο υλικό σε δισκογραφική, θα ‘φευγε απ’ το παράθυρο. Από…
Η χρησιμότητα ενός μέσου που αναδεικνύει την επιγραμματικού τύπου επικοινωνία, “ελέγχεται”: υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, άνθρωποι ικανοί να συμπυκνώνουν νοήματα σε λίγες λέξεις. Υπάρχουν βέβαια, όπως πάντα, κι εκείνοι που απλώς αρέσκονται στις εύκολες κουβέντες. Που κύριο μέλημά τους, σε κάθε περίσταση, είναι το πώς θα πουν “το ωραίο τους”. Θα μπορούσες να πεις ότι οι πρώτοι, θα διέπρεπαν πιο εύκολα…