Οι “σφοδρές αντιδράσεις” στην κίνηση του Boris Johnson, ήταν αναμενόμενες για όσους γνωρίζουν 1-2 πράγματα για τη βρετανική σκηνή. Εκείνοι που κόπτονται για την “προάσπιση της δημοκρατίας” έχουν μετέλθει κάθε μέσο, τρία χρόνια τώρα, για να ανατρέψουν τη δημοκρατικά εκφρασμένη επιθυμία για Brexit…
Αναμενόμενες και οι καθ’ υπαγόρευση αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο…Κάποιοι είχαν θεωρήσει δεδομένο ότι η Βρετανία θα ακολουθούσε το παράδειγμα χωρών όπως η Δανία με τη συνθήκη του Μάαστριχ, ή η Ιρλανδία με τη συνθήκη της Λισαβόνας: το αρχικό τους “όχι” δεν έγινε ποτέ δεκτό: τα δημοψηφίσματα επαναλήφθηκαν, μετά από ασφυκτικές πιέσεις των Βρυξελών. Η ετυμηγορία ήταν, τελικά, “ναι” … Πιθανώς θα επαναλαμβάνονταν και τρίτη, και τέταρτη φορά, μέχρι ο λαοί να πάρουν τη “σωστή” απόφαση.
Για την Ελλάδα φυσικά δεν ετέθη ποτέ ζήτημα – το “όχι” μετατράπηκε σε “ναι” με συνοπτικές διαδικασίες, δια της γνωστής κυβιστήσεως. Και ευτυχώς …γιατί η Ελλάδα δεν είναι Βρετανία.
Κατά τ’ άλλα, από τον κωμικοτραγικό Jeremy Corbyn και τα περί “σκανδάλου” και “πραξικοπήματος”, μέχρι τον Απόστολο Δοξιάδη, που …συμπαρίσταται στους χειμαζόμενους Βρετανούς ευρωπαϊστές με αγγλική ανάρτηση στο Facebook, καθένας στέκεται στο ύψος του ρόλου που επιβάλλουν οι προδιαγραφές, και οι ανειλημμένες υποχρεώσεις του.