Ένα σχετικά obscure αλλά πολύ αγαπημένο (μου) τραγούδι των Blur από το άλμπουμ τους The Great Escape κυκλοφορημένο πριν από 30 χρόνια. Δική μου ιδέα είναι ότι η σχέση μας με το παρελθόν, και γενικά η αίσθηση της ροής του χρόνου, έχει αλλάξει απ’ αυτό που ήταν κάποτε; 📀 📀 A relatively obscure but much-loved (by me) Blur song from their album The Great Escape, released 30 years ago. Is it just my idea that our relationship with the past, and generally the sense of the flow of time, has changed from what it once was?
This is my workplace
And these are the people
I work with Yuko and Hiro
We work together
We work for the company
That looks to the future
We work hard to please them
They will protect us
I never see you
We’re never together
I’ll love you forever
I drink in the evenings
It helps with relaxing
I can’t sleep without drinking
We drink together
From Monday to Saturday
I go to my workplace
But on Sunday we’re together
Yuko and Hiro
I never see you
(I never see you)
We’re never together
(We’re never together)
I’ll love you forever
(forever… forever… forever)
wareware wa kaisha de hataraiteiru
istsumo karera ga mamotte kureru
issho ni hataraku mirai no tame ni
I never see you
(I never see you)
We’re never together
(We’re never together)
I’ll love you forever
(forever… forever… forever)
wareware wa kaisha de hataraiteiru
istsumo karera ga mamotte kureru
issho ni hatraku mirai no tame ni
Discover more from OANNES
Subscribe to get the latest posts sent to your email.
Τόσο το Common People που έπαιξες πρόσφατα όσο και το συγκεκριμένο κομμάτι, μού υπέβαλαν για λίγα δευτερόλεπτα την ιδέα ότι μπορεί τελικά η παντελής αδιαφορία μου για το φαινόμενο της Britpop – όχι ότι για κάτι σκηνές του Seattle είχα δείξει μεγαλύτερο ενδιαφέρον – να μην ήταν 100% δικαιολογημένη. Τέλος πάντων τα 90s δεν υπήρξαν ακριβώς η καλύτερη περίοδος της ζωής μου και το ύφος των εν λόγω γκρουπακίων κάπου δεν κολλούσε με την υποκειμενική μου αντίληψη των πραγμάτων. Μάλλον τα έβλεπα με τον ίδιο περίπου τρόπο με τον οποίο έβλεπες εσύ στα 80s τους Cure. Παρεμπιπτόντως έχω την αίσθηση ότι το κοινωνικό φαινόμενο της νοσταλγίας για μια συγκεκριμένη δεκαετία ξεκινάει τουλάχιστον 20 χρόνια μετά το πέρας της τελευταίας, όταν οι έφηβοι/νεανίες της εποχής are now deep in their forties – έτσι εν μέρει εξηγείται και το φαινόμενο του vinyl revival. Με τη λογική αυτή βέβαια θα πρέπει σύντομα να δούμε κάποιου είδους αναβίωση των 00s whatever that means. Από την άλλη δεν θυμάμαι να υπήρξε στα 90s κάτι σαν αναβίωση των 70s (lost decade?) και πιθανότατα στο μέλλον κανένας δεν θα θέλει να θυμάται τίποτα μετά το 2010. Προφανώς η αντίληψη του χρόνου μεταβάλλεται κατά περιόδους, όπως επισήμανες ήδη. Κατά γενική ομολογία πάντως η παιδική/νεανική φάση ενός ανθρώπου φαίνεται να διαρκεί περισσότερο από το σύνολο σχεδόν της υπόλοιπης ζωής του. Ίσως γιατί όταν είσαι μικρός όλα σου φαίνονται μεγάλα. Ίσως πάλι επειδή για μια δεδομένη απόσταση ο ανήφορος διαρκεί περισσότερο από τον κατήφορο.
On second thought έκανα λάθος προηγουμένως για τα 70s, την υποθετική αναβίωση των οποίων τοποθέτησα εκ παραδρομής στα 90s. Σύμφωνα με την θεωρία της παρέλευσης του διαστήματος των 20+ ετών, θα έπρεπε να περιμένουμε αναβίωση των 70s κάπου στα 00s – και η αναβίωση αυτή δεν είναι άλλη από το vinyl revival itself προς τα τέλη της δεκαετίας. Τα 80s υπήρξαν πρωτίστως η εποχή της κασέτας που έκανε κι αυτή μια σχετική επανεμφάνιση την αμέσως επόμενη δεκαετία (Guardians of the Galaxy κλπ). Η αναβίωση των 60s έλαβε χώρα – ως ανεμένετο σύμφωνα με την ανωτέρω θεωρία – φυσικά στα 90s με τη μορφή της προαναφερθείσης brit pop.
Ως προς τα συγκεκριμένα τραγούδια πάντως των Pulp και Blur, ουδόλως αντιπροσωπεύουν το επίπεδο της ποπ της περιόδου (ως προς τους Pulp ιδίως, ούτε καν το επίπεδο του ίδιου του γκρουπ). Αλλά τα ’90s δεν ήταν κατά βάσιν “η ποπ” – η έμφαση σ’ αυτή αφορούσε περισσότερο σε ποικίλους οικονομικο-επικοινωνιακούς σχεδιασμούς (βλ. μια “ανάλυση των ομοιοτήτων ανάμεσα στα ’60s και τα ’90s στο κείμενο BEATLES : Η ΑΕΝΑΗ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ – ΜΕΡΟΣ Β’
https://oannes.gr/beatles-%ce%b7-%ce%b1%ce%b5%ce%bd%ce%b1%ce%b7-%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%83%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%86%ce%b7-%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%bf%cf%83-%ce%b2/
Τα ’90s όπως τα έζησα (big time!) εγώ, ήταν κυρίως η rave κουλτούρα και οι διάφορες εκδοχές του μέταλ, προεξάρχοντος του ιντάστριαλ (το μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας το πέρασα ακούγοντας Ministry και τα συναφή). Τα περισσότερα γκρουπ της Britpop ήταν αυτό ακριβώς που λες : γκρουπάκια. Το δικαιολογημένο κατ’ εμέ σνομπάρισμά σου πάντως (το οποίο εν πολλοίς συμμεριζόμουν) δε νομίζω ότι είχε σχέση με το δικό μου για τους Cure : στα ’80s σημειώθηκε μια απομάκρυνσή μου απ το ροκ γενικότερα. Ήμουν φυσικά ενήμερος για τα πάντα (μπορούσα να κάνω κι αλλιώς;) αλλά δεν εντρυφούσα σε δίσκους με την ίδια λεπτομέρεια, με την εξαίρεση γκρουπ όπως οι Mαrillion, Simple Minds, Smiths etc. Μισούσα φερειπείν (ακόμα περισσότερο απ’ τους Cure) τους U2! Τους οποίους συμπάθησα έξαφνα με την ηλεκτρονική μορφή τους. Όλα αυτά δεν είχαν να κάνουν τόσο με το ότι τα ’80s ήταν μια άσχημη περίοδος για μένα (που ήταν) αλλά με το ότι είχα πέσει με τα μούτρα στην κλασική, και σαν ακροατής και σαν πιανίστας. Ειδικα με τους Cure παντως, το πρόβλημα μου ηταν με την κλαψομουρμούρα του RS και γενικα με την ηχητική-συνθετική προσέγγιση του.
Ως προς το θέμα του χρόνου, εντύπωσή μου είναι ότι υπαρχει ένα είδος λούπας που παίζεται από τα ’90s και εντεύθεν (τα περί “τέλους της ιστορίας” θα μπορούσαν να αφορούν κατι πιο ευρύ και …επίβουλο από τις θεωρίες του ΦΦ), η οποία λούπα με τη σειρα της δεν αποτελεί παρα ένα είδος …λούπας των ’60s. Σ ‘ ένα κείμενο στους Τέσσερεις Τροχούς στα middle ’00s, αναφερόμουν στην “απόφαση καποιων για τη μετατροπή του πλανήτη σε ένα γιγάντιο χρονόπλοιο, αγκυροβολημένο στο λιμανι των ’60s” – την έχω συμπεριλάβει αυτούσια στο post για τους Beatles.
Εντύπωση μου είναι ότι (όπως είχε συμβεί και με τα ’60s) τα ’90s δείχνουν τόσο κοντινα σε όσους τα έζησαν, γιατί από τότε συμβαίνει ένα είδος καθοριστικής αλλαγής, ένα είδος …”επιταχυνόμενης επιτάχυνσης”, που δίνει τον τόνο μέχρι σήμερα.
Το φαινόμενο της “ιστορικής επιτάχυνσης” της νεωτερικότητας είχε απασχολήσει από μια χαϊντεγκεριανή οπτική παλιότερα και τον Koselleck. Σήμερα βέβαια το πράγμα φαίνεται να έχει ξεφύγει. Κατά τη γνώμη μου έχουμε εισέλθει σε μια εποχή σταδιακής πολιτισμικής επιβράδυνσης ή ακόμα και οπισθοδρόμησης που στον αντεστραμμένο κόσμο μας θα συνεχίσει να παρουσιάζεται ως επιταχυνόμενη πρόοδος.
Βασικά το μόνο που εξελίσσεται – for its own sake – από το 2000 και μετά είναι η τεχνητή νοημοσύνη με την ευρεία έννοια. Όλα τα υπόλοιπα έχουν μείνει στην καλύτερη περίπτωση στάσιμα.
Εννοείται ότι η προσέγγιση του Kosseleck (ήδη από το Critique And Crisis) είναι ground breaking, όπως εννοείται και ότι το πράγμα έχει τώρα ξεφύγει. Αλλά η πολιτισμική επιβράδυνση για την οποία μιλάς είναι …και αυτή προϊόν επιτάχυνσης. Για την ακρίβεια, και κατά την άποψή μου πάντα, είναι αντίστοιχη του φαινομένου με τον πολύχρωμο, περιστρεφόμενο δίσκο του Νεύτωνα: υπό συνθήκες υπερεπιτάχυνσης, εμφανίζεται τελικά άσπρος.
…Μιλάω πάντα σε επίπεδο πρόσληψης από τον “θεατή-πολίτη”.
Σε εικονικό επίπεδο σίγουρα γίνεται χαμός. Ο φετινός Αύγουστος για παράδειγμα ήταν από επικοινωνιακής απόψεως ο πλέον πολυάσχολος των τελευταίων δεκαετιών. Κι ας μην έγινε στην πραγματικότητα τίποτα.
Αν υπάρχουν ακόμα στην εποχή μας αυτό που λέμε “συγκλονιστικές εξελίξεις” τότε πιθανότατα λαμβάνουν χώρα στο μυαλό ανθρώπων που η ζωή τους δεν παρουσιάζει επιφανειακά κανένα ενδιαφέρον.
Συμφωνώ 100% με το περί “συγκλονιστικών εξελίξεων”. Άλλωστε ο τρόπος με τον οποίο ο κόσμος έφτασε στο σημερινό σημείο ήταν ακριβώς το monetizing ενός κατ’ αρχήν αληθινού ενδιαφέροντος, είτε αυτό αφορούσε ιδέες, είτε καλλιτεχνήματα, είτε …όντως συγκλονιστικές ειδήσεις και ανακαλύψεις. Και εν συνεχεία η διαδικασία αλλοίωσης / τυποποίησης των τρόπων εκδήλωσης αυτού του ενδιαφέροντος, και η αυθαίρετη ενσωμάτωσή τους στις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις του ιδιωτικού & δημόσιου βίου.
Πάντως επαναλαμβάνω την ανεδαφική μου άποψη : η οδός για μια ανάκαμψη οιουδήποτε είδους, περνάει αναγκαστικά από τα αυστηρότερα δυνατά μέτρα ελέγχου της “δημοσιογραφίας”, της διαδικτυακής συμπεριλαμβανομένης. Όχι λογοκρισίες και πράσινα άλογα. Απλώς αν δεν μπορεί να παριστάνει το …γιατρό ο καθένας η το δικηγόρο, ας πούμε, δεν μπορεί και να δημοσιολογεί στα καλά καθούμενα. Το ισοδύναμο της παρούσας κατάστασης στην αληθινή ζωή θα ήταν να ακούς, κάνοντας τη βόλτα σου στην πόλη, ένα ασυνάρτητο μαλάκα να ωρύεται κάθε 50 με 100 μέτρα, και πολλά λέω.
Δεν το συζητάμε. Μη σου πω κιόλας ότι το κακό ξεκίνησε από την εποχή που η εκπαίδευση έγινε υποχρεωτική!😉
Couldn’t agree more! (ως προς την υποχρεωτική εκπαίδευση).
…Την οποία εκπαίδευση εν τω μεταξύ, με τις εξελίξεις της AI, πολλοί και διάφοροι ετοιμάζονται να βάλουν στον κώλο τους, εν ονόματι χειρωνακτικών επαγγελμάτων.
…Και πέρα από οτιδήποτε άλλο, η μάστιγα της “δημοσιογραφίας” προκύπτει νομοτελειακά εκ του ότι, με δεδομένη την αναγκαστικότητα της διαμεσολάβησής της ανάμεσα σ’ εμάς και τον κόσμο, ο τελευταίος, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί παρά να είναι ένας κόσμος – κόλαση. Ένεκα ανταγωνισμού.
Και ο λόγος για την έξαρση αυτού του τελευταίου είναι, ακριβώς, το …ντου από παντού των “παραπανήσιων” στο επάγγελμα. It is a complete vicious circle.
Ακριβώς. Γιατί δε μιλάμε φυσικά για επιτάχυνση κάποιας προόδου (η οποία αποτελεί έτσι κι αλλιώς σωτηριολογικό αφήγημα) αλλά για την επιτάχυνση μιας γενικώς και αορίστως “αλλαγής”, για την εξαφάνιση δηλ. της γης κάτω απ’ τα πόδια του θεατή – πολίτη … – ταξιδιώτη. Ο οποίος έχει απεκδυθεί της “ατομικότητας”, της οποίας κατά τ’ άλλα υπεραμύνεται, ανταλάσσοντας την ιδιωτική ζωή του με εκείνη των “δημοσιογράφων”.
Επιτέλους. Το επίπεδο εξάλλου των “μορφωμένων” έχει φτάσει τα τελευταία χρόνια σε “ιστορικό χαμηλό”. Ήταν αναπόφευκτο να πάρει κάποια στιγμή τα ηνία η τεχνητή νοημοσύνη.
…Εν τω μεταξύ, επανερχόμενος στους “δημοσιογράφους” και στο πώς έχουν αποτελέσει role models σε μια κοινωνία γαλουχημένων με παπαριές του τύπου “Data is the new oil”, να επισημάνω ότι, από όλες τις αναλύσεις για τη συνάντηση στο Πεκίνο που άκουσα, γεμάτες αναφορές σε σκακιέρες και πολύπλοκα γεωπολιτικά παιχνίδια, ούτε ένας πούστης δεν αναφέρθηκε στο βασικό, τον ίδιο τον τίτλο της ομιλίας του Προέδρου Σχιστομάτη : «Pooling the Strength of the Shanghai Cooperation Organization To Improve GLOBAL GOVERNANCE»
Θέλω να πω, το ομολογούν επίσημα: όχι απλώς υπάρχει το σχέδιο, όχι απλώς είναι alive and kicking, αλλά είναι ένα σχέδιο στο οποίο συμμετέχουν όλοι. “Εχθροί” και “φίλοι”.
Ε ξέρεις τώρα, είναι η μοίρα των συνωμοσιών που είχα επισημάνει προ πενταετίας εδώ στο δοκιμιάκι περί συνωμισιολογίας: η συνωμοσία που βγαίνει από το σκοτάδι δεν θεωρείται πλέον συνωμοσία. Είναι άλλο ένα κοινότοπο γεγονός που όλοι τους γνώριζαν εξαρχής!😁😇
Μπορεί. Εγώ πάντως νομίζω (και δεν ξέρω ποιο είναι χειρότερο) ότι δεν το έχουν πάρει χαμπάρι. Τώρα συνειδητοποιώ ότι υπεισέρχεται και η τρίτη πιθανότητα να επιχειρούν, έτσι απλά, να το κουκουλώσουν!
Εν τω μεταξύ ο λόγος που πούλαγε μούρη τις προάλλες ο Γεραπορδίτης (“τέρμα η παθητικότητα”, “θα τα πούμε επί του πεδίου”, “οι Τούρκοι θα υποστούν συνέπειες” κτλ) ήταν ότι, τελικά το επίμαχο έργο με το “καλώδιο” θα ακυρωθεί ούτως ή άλλως, από απροθυμία των Τσίμπριων! Ο τύπος πούλαγε μούρη εκ του ασφαλούς.
Ναι το κατάλαβα κι εγώ σήμερα το απόγευμα που διάβασα τα καθέκαστα. Τέλος πάντων από πρακτικής απόψεως η όλη φάση με το καλώδιο ήταν εξαρχής μια μαλακία και μισή. Άλλη μια τυπική ελληνική περίπτωση που κάναμε (αυτή τη φορά κυριολεκτικά) την τρίχα τριχιά.
Ασχέτως πάντως με το αν ήταν από πριν συνεννοημένοι με τους δικούς μας – και πιθανότατα με τους Ισραηλινούς – το άδειασμα των Κυπρίων μου έκανε τη χειρότερη εντύπωση. Και ήταν οι μόνοι που θα ωφελούνταν υποτίθεται από το “καλώδιο”. Φαντάσου δηλαδή τι πρέπει να περιμένουμε από άλλους.
Ως προς τους Ισραηλινούς δε θεωρώ ότι υπάρχει περίπτωση να μας πουλήσουν, γιατί η κόντρα με τους Τούρκους είναι θεμελιώδους φύσεως και αναμένεται μεγάλη κλιμάκωση στο άμεσο μέλλον, τα σημάδια της οποίας είναι ήδη ορατά. Ο λόγος που (κουραστικά) επαναλαμβάνω τα της ανάγκης για επείγουσα σύσφιξη σχέσεων με αυτούς είναι ότι, μετά την τάπα που αναμένονται να φάνε οι κωλότουρκοι στη Συρία, σε ποιους θα ξεσπάσουν; στο Τζανετάκο τους,”εμάς”!
Θα δείξει. Κατά τη γνώμη μου πάντως οι Τούρκοι ασχολούνται μαζί μας ως επί το πλείστον στο βαθμό που ασχολούμαστε μαζί τους εμείς. Believe or not οι τύποι έχουν πολύ σοβαρότερα θέματα που τους απασχολούν.
Ακριβώς. Τους Εβραίους!
..among other things.