Ακούγοντας την «συζήτηση» του Blake Lemoine με το chatbot Lamda, μέσω της οποίας επιχειρεί να στοιχειοθετήσει το πέρασμα του μηχανήματος σε φάση «αυτοσυνείδησης» και εμπλουτισμού με «ανθρώπινα συναισθήματα» – τη βεβαιότητα περί των οποίων ο προγραμματιστής αντλεί από τις διαβεβαιώσεις του – συνειδητοποιώ ότι : επιθυμία του [πρώην] employee της Google είναι να γράψει …τι άλλο; ιστορία, ως ο πρώτος ακτιβιστής [- ιερομάρτυρας, δεδομένης της απόλυσής του] των δικαιωμάτων της AI.
Σε ένα κείμενο δημοσιευμένο προ τετραετίας στο περιοδικό ΗΧΟΣ – ΕΙΚΟΝΑ [ΡΟΜΠΟΤ ΚΑΙ ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΙ, Μάρτιος 2018] αναφερόμουν σε ένα εγγύς μέλλον, όπου το «δικαίωμα» της τεχνητής νοημοσύνης να αντιμετωπίζεται με τον σεβασμό που απολαμβάνει [;] η ανθρώπινη, θα ενσωματωνόταν στο μενού των identity politics. Και όπου άνθρωποι που, όπως εγώ, αρνούνται στην AI το «προνόμιο», θα πύκνωναν την, αχανή ήδη τότε, κατηγορία των ρατσιστών και των …white supremacists.
Φαίνεται πως το κόλπο, μέσα στη γενική αναμπουμπούλα, ξεκινάει …τώρα.
Το θέμα, όπως, σχεδόν, όλα όσα αφορούν στο δημόσιο διάλογο, υπάγεται στο concept «virtual vs reality» γα το οποίο έχουμε πολλές φορές μιλήσει. Με άλλα λόγια, στην κουλτούρα του life style, ελληνιστί του «φαίνεσθαι», η κυριαρχία της οποίας αρχίζει να δείχνει τις [διόλου virtual] εφιαλτικές της αποχρώσεις.
Σε καθαρά κοινωνικό, βλ. πρακτικό επίπεδο, αρχίζει κανείς να αντιλαμβάνεται το νόημα της δυσοίωνης φράσης που είχε εκστομίσει προ ετών ο Steven Hawking :
«Στο μέλλον η διαφορά μεταξύ virtual και αληθινής πραγματικότητας θα είναι irrelevant».
Πράγματι είναι irrelevant, όταν το μόνο που μπορεί να κάνεις γι’ αυτήν είναι να παρακολουθείς σαν θεατής, ανήμπορος να την επηρεάσεις.
ΥΓ. Παρακολούθησα υπομονετικά όλη τη συζήτηση και έχω κρατήσει λεπτομερείς σημειώσεις. Θα επανέλθω, αν …αισθανθώ την ύπαρξη ενδιαφέροντος.
Δεν θα ήθελα να εισέλθω στην ουσία του θέματος, γιατί έτσι όπως τίθεται πρόκειται κατά τη γνώμη μου για παρεξήγηση. Από το ελάχιστο εξάλλου που παρακολούθησα τη συγκεκριμένη συζήτηση, ο τύπος – αλήθεια ποιος από τους δύο είναι το ρομπότ; – μου θύμισε τους γύφτους που γυρνούσαν παλιότερα στα χωριά επιδεικνύοντας μια ταλαίπωρη αρκούδα που είχε μάθει “να κάνει τη Βουγιουκλάκη”. Αυτό φυσικά είναι τελείως “irrelevant” με τους πολύ πραγματικούς κινδύνους που υπαινίσσεσαι στο κείμενο. Το θέαμα πάντως όλων αυτών των εξυπνάκηδων που δεν είναι ικανοί να δημιουργήσουν ούτε την πιο πρωτόγονη εκδοχή ζωής, ωστόσο μας διαβεβαιώνουν ότι γνωρίζουν το μυστικό της ψυχής και της αθανασίας, έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια της χυδαιότερης κακογουστιάς. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά το πράγμα είχε όντως ενδιαφέρον όσο παρέμενε στα χέρια των μεγάλων δημιουργών της επιστημονικής φαντασίας.
Γι’ αυτό ακριβώς και, αφού είχα ακούσει όλη την πανηλίθια συζήτηση, είχα κρατήσει σημειώσεις και ορίσει topics για heavy duty κείμενο, ξαφνικά αισθάνθηκα ΠΟΛΥ μαλάκας να διακόψω μια ευεργετική αποχή λίγων ημερών …γι’ αυτό το πράμα. Μετά είδα και τη φωτογραφία του τύπου και στάνιαρα.
Εννοείται ότι η παρατηρησή σου “ποιος απ’ τους δυο είναι το ρομπότ” είναι όλο το χαρτί – η ίδια σκέψη με διαφορετική διατύπωση μου είχε έρθει ακούγοντάς τους – άσε που, από το πέλαγος της βλακείας στο οποίο φαίνεται να κολυμπάει ο “programmer”, η ομοιότητα αποτελεί μάλλον αποτέλεσμα συνειδητής επιδίωξης [“είμαστε όμοιοι, ακούστε μας!”].