Κατ’ αρχήν, και για να είμαστε συνεπείς με τη λογική που μάθαμε στο δημοτικό [οι βάσεις που αποκτάς εκεί – όχι η συσσώρευση πληροφοριών – είναι καθοριστικές για τη μετέπειτα ζωή σου] :
Οι άνθρωποι της εξουσίας στους οποίους αναφερόμαστε, διεκδικητές της τυφλής εμπιστοσύνη μας, μετέρχονται τεχνολογίες οι οποίες για την πλειονότητα του κόσμου αποτελούν terra incognita. Η άγνοιά μας γι’ αυτές προσδίδει στο φαινόμενο “τεχνολογία” μια μυστηριακή, προμη-θεϊκή αύρα, μεγιστοποιούμενη απ’ την μιντιακή φαντασμαγορία της παρουσίασής της.
Η πιεστική παραίνεση προς τον πολίτη, είναι να εμπιστευτεί σ’ αυτές τις τεχνολογίες, κάθε πτυχή της ιδιωτικής του ζωής, με το καθησυχαστικό επιχείρημα ότι επινοούνται για τη διευκόλυνσή του. Και με την παράμετρο “εξουσία που τις χειρίζεται, έχοντάς τες η ίδια παραγγείλει”, απούσα απ’ τον δημόσιο διάλογο.
Τα παραπάνω συνιστούν, στην καλύτερη περίπτωση, ένα λογικό παράδοξο : Το οργανωμένο [υπερκομματικό] σύστημα είναι αυταπόδεικτα ανάξιο εμπιστοσύνης. Πρωταρχικό του μέλημα, σε πείσμα των όποιων διακηρύξεων, είναι η δική του επιβίωση, μεταφραζόμενη σε “παραμονή στην εξουσία”. Στοιχειώδης μελέτη της ιστορίας δείχνει ότι η έννοια της “ηθικής”, όπως τουλάχιστον γίνεται απαιτητή από εμάς, τους little people, αποτελεί για τους ανθρώπους της εξουσίας ανέκδοτο : θα κάνουν ό,τι ακριβώς χρειάζεται για να την διατηρήσουν. Και μόνο την “πανδημική” περίοδο να λάβει υπόψη του κανείς, το πολιτικό προσωπικό [όχι μόνο το κυβερνητικό, όχι μόνο αυτής της χώρας] πιάστηκε άπειρες φορές ψευδόμενο, με την αμέριστη συμπαράσταση των media. Τα τελευταία είχαν λαμβάνειν από αυτό το σύστημα, αλλά και από τις φαρμακευτικές, τα διαφημιστικά πακέτα των οποίων αποτελούν σημαντική πηγή εσόδων τους [στις ΗΠΑ ειδικά, μακράν τη σημαντικότερη]. Οι φαρμακευτικές αποτελούν επίσης Μεγάλους Χορηγούς του επιστημονικού προσωπικού, συμπεριλαβανομένου του “ερευνητικού” [μέσω κονδυλίων για “έρευνα”], εκθέτοντάς το στην κατηγορία της σύγκρουσης συμφερόντων πιο πολύ κι από τους πολιτικούς του πάτρονες.
Υποθέτει κανείς με ασφάλεια, ότι τα ισχύοντα σε ένα χώρο που άπτεται ζητημάτων ζωής και θανάτου ισχύουν κατά μείζονα λόγο στα υπόλοιπα πεδία της επιστήμης – τεχνολογίας. Οι εξελίξεις στο πλαίσιο της οποίας αποφασίζονται εν κρυπτώ και παραβύστω, για να παρουσιαστούν δίκην τετελεσμένων στον πολίτη, σε συσκευασία “take it or leave it” υπό την απειλή της [σοσιαλ-]μιντιακής του διαπόμπευσης ως “οπισθοδρομικού” ή “εντελώς πρωτόγονου”. Στην κατηγορία αυτή στριμώχνονται ακόμα και φωνές επιφανών επιστημόνων διατυπούντων αντιρρήσεις μετά λόγου γνώσεως.
Σύμφωνα με την άποψη που έχω ξαναεκφράσει, ο λόγος για τον οποίο δεν θα μπορούσαμε να μιλάμε για δημοκρατία, ακόμα και αν το “κοινοβουλευτικό σύστημα” λειτουργούσε, είναι αυτός : η απουσία προκαταρκτικού διαλόγου για τις λεπτομέρειες των τεχνολογιών υπό εκτύλιξη. Εννοώντας, αν μη τίποτα άλλο, δημόσια συζήτηση ειδικών με αντίθετες απόψεις, στη θέση των fake επιστημονικών consensus που προωθούνται με τακτικές ναζιστικής λογοκρισίας. Αυτό, κατά σκανδαλώδη παράλειψη του ότι …consensus δεν υπάρχει σε κανένα επιστημονικό τομέα, αλλά και του ότι ακόμα και η πλειοψηφική υποστήριξη μιας άποψης ουδόλως αποτελεί εγγύηση ορθότητάς της. Πράγμα το οποίο μας οδηγεί με τη σειρά του στο συμπέρασμα ότι ζητούμενο εδώ είναι η ακύρωση της δυνατότητας εν όλω μιας μειοψηφικής άποψης. Αυτό επιτυγχάνεται με ad hominem επιθέσεις, διά της ταυτίσεως των φορέων της με ένα είδος …επικίνδυνου σκοταδισμού ανασταλτικού της προόδου της Ανθρωπότητας.
Εν ολίγοις, και σ’ ό,τι αφορά στις ψηφιακές ταυτότητες, δεν ξέρω αν έχει νόημα να μπω σε μια επί της ουσίας αντιπαράθεση, όταν αυτή, κατά το χονδροειδές αφήγημα της εξουσίας διεξάγεται a priori μεταξύ “επιστημονικού” και “μεσαιωνικού” πνεύματος* : πέραν αυτού, δεν ξέρω με ακρίβεια τα πώς και τα γιατί, το πόσα ισχύουν από όσα λέγονται, το πόσα κρύβονται πίσω απ΄αυτά. Ξέρω όμως ότι κάποιοι επιχειρούν να τα επιβάλλουν με διαδικασία κατεπείγοντος, χωρίς να με ρωτήσουν. Ξέρω επίσης …ποιοι είναι αυτοί – συμπεριλαμβανομένων παλιάτσων της διανόησης όπως ο κύριος Τατσόπουλος [βλ. βίντεο].** Κι αυτά που ξέρω, μου φτάνουν.
Η δυσπιστία / καχυποψία απέναντι τις νέες ταυτότητες πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, ως δημοκρατικό καθήκον.
Η δυσπιστία / καχυποψία για οποιαδήποτε “νέα εξέλιξη”, χωρίς προηγούμενο δημόσιο διάλογο, πρέπει να θεωρείται αυτονόητη, ως δημοκρατικό καθήκον.
Αλλιώς, δεν καταλαβαίνω για ποια δημοκρατία μιλάνε όλοι αυτοί οι καραγκιόζηδες.
* Μετά την αποκάλυψη του “τρολαρίσματος” [κάτω] από τον βραβευμένο δημοσιογράφο Ευαγγελάτο, πρέπει να έχει γίνει αντιληπτό ότι τα περί εγχαραγμάτων και αντιχρίστων ενθαρρύνονται έντεχνα από το ίδιο το σύστημα, το οποίο …παράγει, και επιλέγει βολικά ως αντίπαλο δέος, “συνωμοσιολόγους” του είδους.
** Αρκεί κανείς να αναλογιστεί, σε ποιους αναφέρεται μιλώντας για “Ευρώπη” το άτομο, με ποιους δηλ. εν γνώσει του ταυτίζεται, για να αντιληφθεί το ποιόν του.
Μήπως ο χαρακτηρισμός των ταυτοτήτων ως “καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς” βοηθούσε την “πρόοδο” των “διαπραγματεύσεων”;👻…https://m.youtube.com/watch?v=D6P6a80xb20
Σωστός! Η συγκεκριμένη παρομοίωση θα μπορούσε να εφαρμοστεί άνετα σε μεγάλο ποσοστό τεχνολογκών εξελίξεων. Το αντάλλαγμα που ως σύγχρονοι ιθαγενείς πληρώνουμε είναι η μαλθακοποίηση, η “εκθήλυνση” για την οποία γίνεται λόγος από αιώνων. Και φυσικά η “ελευθερία”, το ξεροκόμματο που κάποιοι μας είχαν παραχωρήσει.
Κατά τη γνώμη μου πάντως δεν υπάρχει σήμερα συνειδητοποιημένη αντίσταση στις επιταγές της εξουσίας. Οι περισσότεροι “εναλλακτικοί” ωθούνται είτε από συμφέροντα είτε από κολλήματα. Δεν είναι σύμπτωση για παράδειγμα που όλοι σχεδόν οι αρνητές της κλιματικής αλλαγής προέρχονται και χρηματοδοτούντσι από το στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών. Το μόνο που τους ενδιαφέρει στην πραγματικότητα είναι η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη του αμερικανικού κεφαλαίου, η οποία κατά τη γνώμη τους δεν έχει απολύτως καμία επίπτωση στο φυσικό περιβάλλον. Άσε δε τους δικούς μας παλαιοημερολογίτες που ψάχνουν τον αντίχριστο σε συσκευασίες πορτοκαλάδας ή τους αντιεμβολιαστές που ψήφισαν σύσσωμοι Μητσοτάκη. Δεκάρα δεν δίνει κανένας τους για τη δημοκρατία, την ιδιωτικότητα και την ελευθερία του λόγου. Τα έχουν εντάξει όψιμα στο λεξιλόγιό τους, γιατί αν αποκαλύψουν τα πραγματικά τους κίνητρα θα τους πάρουν με τις ντομάτες.
Υπάρχουν άφθονοι ευτυχώς επιστήμονες – “αρνητές” της κλιματικής αλλαγής που πείθουν για την ανιδιοτέλεια των κινήτρων τους. Αντίθετα οι καταστροφολόγοι είναι παρ’ τον ένα και χτύπα τον άλλον. Τώρα, με την ανεξέλεγκτη αναπτυξη, της οποίας κάθε άλλο παρά θιασώτης είμαι (το αντίθετο μάλιστα) όντως υπάρχει πρόβλημα, όπως και με το συνολικό καπιταλιστικό – ιμπεριαλιστικό πακέτο made in USA – αντίπαλο δέος στην παγκοσμιοποίηση. Αλλά η τελευταία είναι ένα χαοτικό και πολλαπλά ανεξέλεγκτο πράγμα, που εκ των πραγμάτων μου προκαλεί δέος.
Κακά τα ψέματα βέβαια, λίγο πολύ και στις δύο περιπτώσεις, για να θυμηθώ το επίσημο κείμενο του αφορισμού : “ο ουρανός θα κλείσει σαν χάλκινος θόλος από πάνω μας”.
(Άκου σύλληψη οπαδών της “θρησκείας της αγάπης”)
Στην Ελλάδα πάντως οι “ταυτότητες” – που δεν υπάρχουν σε όλες τις χώρες – έχουν αποκτήσει παλαιόθεν φετιχιστικό χαρακτήρα. Πολύ εύστοχα ο dnk τις χαρακτηρίζει παραπάνω καθρεφτάκια για ιθαγενείς. Δεν πειράζει να σε παρακολουθούν 24/7 από το κινητό, τους δορυφόρους ή τις πιστωτικές κάρτες. Αλλά να σε παρακολουθούν από την ίδια σου την “ταυτότητα”.. είναι σα να μπαίνουν στα εσώτερα της ψυχής!
Δεν μου έχει διαφύγει η βαρύτητα του συγκεκριμένου σχολίου. Η παρουσία διαφόρων κωλυμάτων στο πλαίσιο του πιο εκνευριστικά ηλίθιου timing των τελευταίων ημερών με εμποδίζει προς το παρόν να ηρεμήσω / απαντήσω με επαρκή τρόπο.
Το καλύτερο που μπορεί να ελπίζει κάποιος που ενδιαφέρεται για την αντικειμενική αλήθεια και το κοινό καλό, είναι να γίνουν οι απόψεις του αντικείμενο κομματικής (με την ευρεία έννοια) εκμετάλλευσης, αφού πρώτα μπουν στην προκρούστεια κλίνη της ιδιοτέλειας και της βλακείας. Στη χειρότερη ακριβώς το ίδιο, αφού πρώτα τον πετάξουν στην πυρά.
Ως προς το καλύτερο που μπορεί να περιμένει κανείς εννοείται ότι συμφωνώ 200%.